برای مردم غزه که عزادار ده ها هزار عزیز خود هستند، آواره و بی خانمان شده و به این زودی ها نمی توانند تصوری از یک زندگی عادی داشته باشند؛ آتش بس در جنگی که عاملان آن نیروهای ارتجاعی اسرائیل و حماس و قربانیان آن این مردم بی پناه غزه می باشند، فرصتی برای تنفسی حتی کوتاه و مایه خرسندی خواهد بود؛ اگر چه نمی توان کوچکترین اعتمادی به حکومت صهیونیست اسرائیل و حامیان امپریالیستش در رعایت و حفظ آتش بس، داشت!
نبود تصویر نازیلا در اخبار و آگهی ترحیم، حذف نام زنان خانواده در آگهی ترحیم، و درج وقیحانه نام قاتل به عنوان صاحب عزا؛ گوشه ای از تصویر هولناک فرهنگ مردسالاری حاکم، تحت حفاظت جمهوری اسلامی است و مبارزه با این فرهنگ ارتجاعی و ستمگرانه، وظیفۀ تمامی مردان و زنانی است که به دنبال جامعه ای آزاد و رها می باشند.
موجی از شادی را در میان مردم بوجود آورده است. مرگ خفت بار دشمنان مردم همواره شادی پخش است.
برای آزادی زندانیان سیاسی و پایان دادن به حکم قرون وسطی ای «اعدام»، تنها راهی که جلوی روی زنان، زحمتکشان و ستمدیدگان جامعه، وجود دارد این است که با همبستگی و تشکلات آگاهانه، جمهوری اسلامی و کلیت نظام ستم و استثمارش را سرنگون سازند.
دولت ها میتوانند دست به تمام حیثیت انسان دراز کنند و حاکمیت کنونی به خوبی میداند که این روزنه های تاریخی اجتماعی، طبقاتی و سیاسی در کجای جامعه ما قرار دارند تا آن را به سیاه چاله ای تبدیل کند و تمامیت نه به اعدام» را به طرفه العینی در خود ببلعد.
پخشان عزیزی، وریشه مرادی، عباس دریس و مجاهد کورکور، چهار تن از زندانیان سیاسی در صف اعدام هستند.صدای آنان و صدای تمامی زندانیان در صف اعدام باشیم!
«ژن، ژیان، ئازادی نه یک شعار بلکه یک زخم باز است زخمی که بر تن این سرزمین مانده، اما هر بار از دل همان زخم زندگی روییده است. این سه واژه از کُردستان برخاست و به خیابانها به دهانها و به قلبها رسید، نه به عنوان کلمه که به عنوان ضربان این شعار نقشه ای است برای زنده ماندن در سرزمینی که مرگ را به قانون بدل کرده است.
جمهوری اسلامی هدف اش از صدور بی رویه حکم اعدام، اجرای اعدام های گسترده زندانیان و ربودن و زندانی کردن فعالین حوزه های گوناگون مبارزاتی؛ این است که: رعب و وحشت ایجاد کند و از وقوع خیزش دیگری جلوگیری کند؛ از زنان و نقش تعیین کننده آنان در خیزش «زن زندگی آزادی» انتقام گیری کند؛ دستاوردهای خیزش ژینا را کم رنگ کند؛ به پایه های اندک و لرزان خود روحیه ببخشد؛ شکست خود در منطقه را لاپوشانی کند و هم زمان به قدرت های امپریالیستی نشان دهد که کماکان می تواند با سرکوب، مردم را کنترل کند.