تجاوز و تعرض جنسی از طرف مزدوران رژیم، در تمامی طول عمر ننگین جمهوری اسلامی، یکی از اشکال شکنجه و از حربه های سرکوب معترضین به ویژه زنان معترض، در زندان و خارج از زندان بوده است. علاوه بر صدها موردی که افشاگری شده، هزاران مورد همچنان زیر تیغ افکار و فرهنگ و سنن مردسالارانه، همچنان مسکوت مانده است. یکی از دستاوردهای طوفان خیزش اخیر مردمی، شکستن بسیاری از این تابوها ست. با همت توده ها همه تابوهایی که وسیلۀ سرکوب و ارعاب زنان هستند، در هم خواهیم شکست. با حمایت خود از زنان و مردانی که مورد تجاوز و تعرض جنسی قرار گرفته اند، تیزی پیکان خشم عمومی را به سمت قلب عاملین جنایتکار این تجاوزات، نشانه خواهیم رفت و نخواهیم گذاشت، که قربانیان به جای متجاوزین در لاک خود بمانند و تنبیه شوند.
از همان زمانی که در سال ۵۷، امپریالیست ها در نشست گوادلوپ، برای پیشگیری از اینکه قیام مردمی به انقلابی واقعی برای زیر و رو کردن سیستم ستم و استثمار، بدل شود؛ با یک رژیم چنج ساده خمینی را بر سر مردم حاکم ساخته و انقلاب را سر بریدند؛ روشن بود که راه نیمه رفتۀ انقلاب را روزی باید دوباره طی کنیم و این بار به پایان رسانیم!
آتشی را که الان در ایران روشن شده هیچ‌کس نمی‌تواند خاموش کند فقط کلیدش دست خود ایشان است که گورش را گم کند برود. وقتی که ستم دیدگان و زحمتکشان برای ساختن جامعه عاری از ستم و استثمار، با مسلح شدن به آگاهی، تشکل و یک خط انقلابی، تنها بر همبستگی گسترده و فعال خود اتکا کنند، هیچ قدرت داخلی و خارجی نخواهد توانست بار دیگر قیام مردم را بدزدد و چهره جدیدی را بر سر همین سیستم اقتصادی، نظامی و قضایی فاسد و جنایتکار بنشاند.
یاد جانباختگان آبان را، با ادامه راه آنان تا سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی برای ساختن دنیایی عاری از ستم و استثمار ادامه می دهیم.
سرود «شعر آزادی» با متنی متناسب با قیام کنونی: پاییز آمد/ بارِ دیگر تا من/ شعر آزادی را/ همرهِ یارانم/ برسُرایم بگریزد شب/ از سرای میهن/ از برای این زن/ زندگی، آزادی/ بر زبانم بشنو امروز/ به طنین رسا/ کز قیام جنگل/ تا نبرد هر یَل/ جان نهاده برکف/ در سیه‌کَل در دانشگاه/ یا که در زندان‌ها/ پُر توان، بی‌پروا/ درنوردم راهِ/ انقلابم شور و عصیان/ از دلِ کردستان/ تا تمامیِ ایران/ بذر خونخواهی را/ برفشانم می‌خوانم از/ کار و مسکن و گندم/ از کرامت مردم/ تا گسستنِ بندِ/ انقیادم شعر هستی/ بودن و پوییدن/ رفتن و پیوستن/ در رهش جانبازی/ افتخارم
هشت مارس: همانطور که شهروندان افغانستانی ساکن ایران، در کنار مردم ستمدیده ایران ایستاده، بخشی از نیروی مبارزاتی علیه نظام ستم و استثمار جمهوری اسلامی بوده و از ابتدای اعتراضات تاکنون چندین جانباخته و مفقود به جای گذارده اند، بر مردم ایران است که در مقابل وحشی گری ها، جنایات، دیپورت و سرکوب نظام بر افغانستانی های مقیم ایران، سکوت نکنیم و صدای خواهران و برادران افغانستانی باشیم که پس از سال‌ها تحقیر و تبعیضِ سیستماتیک، با جنین رفتار فوق‌العاده نژادپرستانه‌ای مواجه شده‌اند.
نظام فاشیستی جمهوری اسلامی، همه را از هر سن و قشری، به غیر از مسئولین حکومتی و مزدوران اجیر شده‌اشان، به درستی تهدیدی مسلم به حساب می آورد. نظامی که از وحشت، برای بقای خود در عرض چند هفته، بیش از ۵۰ کودک را بی رحمانه به خاک و خون می کشد، هیچ شانسی برای ادامه حاکمیت ننگین‌ش ندارد. با همبستگی سراسری خود سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی را تسریع کرده، به جنایات این رژیم پایان بخشیده و در راه ساختن جامعه ای عاری از ستم و استثمار گام برداریم.