جمهوری اسلامی بعد از اجباری کردن حجاب و تصویب انواع و اقسام قوانین ضد زن، در واقع یک جنگ دراز مدت علیه زنان را تدارک دید.

خشونت فقط فحاشی، کتک با دست و پا و یا ابزار نیست، بلکه خشونت أنواع و اقسام گوناگون دارد.

همان طور که می‌دانیم بخش وسیعی از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ را، زنان زندانی سیاسی تشکیل می‌دادند. حضور و نقش پرقدرت زنان در مبارزه و سرنگونی سطلنت پهلوی، انرژی مبارزاتی بخش وسیعی از زنان را آزاد کرد و این برای رژیم تازه به قدرت رسیده اصلا خوشایند نبود.

تولید نوزاد به طریق «رحم اجاره ای» صدمات بسیاری نیز می‌تواند به حاملگی مجدد زن وارد کند. جدا از خطرات امراض و ریسک بالایی هم چون هیپاتیت، ایدز که از طریق کاشت نطفه می‌تواند منتقل شود، خود پروسه تولد از طریق سزارین و مشکلات و پیچیدگی‌های آن می‌تواند برای زن و بدن‌اش دائمی باشد.

دلیل تشدید ستم بر زن را در قانون اساسی دولت اسلامی افغانستان بروشنی، دیده می‌توانیم. قانون این دولت قتل ناموسی را مجاز می‌داند تا به این وسیله نقش اجتماعی زنان را تضعیف نموده و آن‌ها را بی‌ارزش و خوار نماید. و هرگاه زنی از دساتیر و قواعد دولت ارتجاعی سرپیچی نماید تحت نام حفاظت از ناموس وی را به قتل برساند.

جمهوری منحط اسلامی ایران همواره حملات راسیستی سازمان یافته‌ای را علیه پناهنده‌ها بکار می‌برد که در راس آن‌ها دستگیری و اخراج قرار دارد.