زندانیان سیاسی بند زنانِ زندان اوین در لحظه‌ی آزادی هم‌بندان خود هستی امیری، عسل محمدی و فرنگیس مظلوم با خواندن سرود آفتابکاران جنگل و شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد، آنان را بدرقه کردند.
پانته‌آ بهرام، بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون ایران با انتشار ویدئویی، حجاب از سر برداشت و ضمن محکوم کردن اظهارات نرینه های مردسالارِ عرصۀ سینما: ابوالقاسم طالبی و بهروز افخمی؛ با طرح یک خاطره از سرکوب وحشیانۀ زنان در جمهوری اسلامی و بهای سنگینی که برای مقابله با حجاب اجباری، در همۀ این سال ها پرداخته اند، سخن گفت.
اقدام به چنین عفو عمومی‌ای با بخشنامه‌ای اینچنین صریح بیش از هرچیز تقلا برای مدیریت اقتصادی- سیاسی دستگاه قضا است که نمی‌تواند بحرانش را در امر سرکوب حداکثری انکار کند، آن‌هم در شرایطی که انسجام و توان برای حذف و کشتن، منطقا باید به مرور کمتر شود.
با افزایش روز افزون تعداد زنان سرپرست خانواده، زنان و دختران آسیب دیده و با هر چه زنانه تر شدن فقر؛ حمایت دولتی از این زنان، امری حیاتی و عاجل است که تنها با سرنگونی انقلابی این نظام زنستیز می توان به انجام آن امیدوار بود.
بنر های منفور حکومتی که جمهوری اسلامی این روزها در استقبال از ۴۴ امین سالروز به قدرت رسیدنش در همه جا نصب کرده است، یکی پس از دیگری به دست مبارزان شجاع کشور، پاره شده و یا به آتش کشیده می شوند! در مقابل زنان و مردان جسور و معترض، دیوارهای شهر و روستا را با شعارهای سرنگونی طلبانه مزین کردند و بنر بزرگی با شعار: «زن زندگی آزادی» را به ۴ زبان، از زبان های اقوام مختلف کشور در یکی از پرترددترین اتوبان های تهران، نصب کردند! خیابان به زنان و مردان ستمدیدۀ کشور تعلق دارد!
فدریچی فعال فمینیست و چپ با زنان در این ویدئو علاوه بر حمایت و تحسین شجاعت زنان علیه جمهوری اسلامی خواستار آزادی زندانیان، توقف اعدام جوانان و پایان دادن به خشونت علیه زنان می‌شود. زنده باد همبستگی انترناسیونالیستی زنان!
به آتش کشیدن بنرها و نمادهای تبلیغاتی ۲۲بهمن در شهرهای مشهد، بهشهر و آستارا و همچنین به آتش کشیدن ساختمان دادگستری شهرستان شهرضا؛ گوشه هایی از فعالیت های اعتراضیي این روزهای مبارزین خستگی ناپذیر کشور است که در تصاویر بالا دید می شوند. با همبستگی و استمرار مبارزاتمان، آتش قیام را زنده و شعله ور نگاه خواهیم داشت.
در راستای سیاست های ضد مردمی نظام، نه تنها برای پیشگیری از بلایای طبیعی که همه ساله جان هزاران نفر را در نقاط مختلف کشور می گیرد و ده ها هزار نفر را بی خانمان می سازد، طرح و برنامه ای ندارند و بودجه ای اختصاص نمی دهند، بلکه بعد از وقوع فاجعه هم با مدیریت سرکوبگرانه و امنیتی، فجایع بسیار سنگینتری را به بار می آورد.