غرب طی مذاکرات و معاملات طولانی در دوحه، سرنوشت زنان و جامعه افغانستان را به دست همان نیروی فاشیست و مرتجع طالبان سپرد، اینبار با این ادعا که «طالبان تغییر کرده است.

ما زنان به درازای مرزهای جهان برای پایان دادن باشکال خشونت بر زنان، علیه اعدام، زندان، شکنجه در صف مقدم مبارزه می ایستیم و با همبستگی، مبارزات جهانی مان را برای تغییر این جهان ستمگرانه مردسالار ادامه خواهیم داد.

جسارت زندانیان سیاسی بویژه زنان زندانی سیاسی که مبتکر به راه انداختن کارزار سه شنبه های اعتراضی به حکم اعدام ستودنی است.

اتحاد و همبستگی همه بویژه مردان با زنان جسوری که با پوشش اختیاری مبارزه علیه رژیم زنستیز را پیش می برند، نقش مهمی را در جرئت بخشیدن به خیل عظیم زنان و درگیر کردن آنان در امر مبارزه دارد. این اتحاد و همبستگی بر روند مبارزات حتی مبارزات صنفی جاری نیز موثر خواهد بود و عاملی خواهد شد که در این مبارزات دفاع از زنان و مبارزات شان و مخالفت با حجاب اجباری از یک طرف مبارزات شان را تقویت کند و از طرف دیگر زنان را بطور گسترده تری در حمایت از آنان برانگیزاند.

من زنی کورد و ساکن خاورمیانه هستم که تنها برای خود نزیسته‌ام، برای آزادی اجتماعی ساکنین منطقه، هر آن‌چه در توان داشته‌ام را انجام داده‌ام و خواهم داد، زیرا حیات آزاد و ارزش‌مند، شایسته‌ی جان بخشیدن است.

تنها راه افسار زدن به تاخت و تاز وحشیانۀ این نظام ستم و استثمار، همبستگی سراسری و آگاهانه برای سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و هموار ساختن راه رسیدن به جامعه ای است که در آن کسی برای ابراز عقیده، زندانی، شکنجه و اعدام نشود!
زندانی سیاسی، به همت توده ها، آزاد باید گردد!

زنان زندانی سیاسی بارها و بارها با اعتراضات شجاعانۀ خود، جسارت را در دوسوی میله های زندان، تکثیر کرده و اقتدار پوشالین حکومت را در مرعوب و ساکت ساختن جامعه آشکار ساخته اند!