یک بار دیگر و در این پیام کوتاه سپیده رشنو استواری و پایداریش را در برابر ارتجاع اسلامی و در دفاع از مبارزه و مبارزین در بند و جان هایی که در خطر اعدام هستند، نشان می دهد.
سپیده، زن مبارز ، هنرمند، نویسنده و شاعری که قبلا هم برای اعتراض به حجاب اجباری، زندان و شکنجه برای اعتراف اجباری را تجربه کرده و حالا بار دیگر برای اجرای حکم ۳ سال و ۷ ماه حبس، احضار شده است!
وحشت نظام از تداوم مبارزات که می تواند به همبستگی ستمدیدگان و گسترش تشکلات آگاهانه و انقلابی منجر شود، آنان را بر آن داشته که دیوانه وار به جان معترضین افتاده و با احکام بی رویه و بی ضابطه اعدام، به خیال خود جامعه را خاموش سازند؛ غافل از آنکه مواد مذابی که از این آتشفشان جاری شده را با هیچ حربه ای نمی توان به مبدا بازگرداند!
پلیس، بازوی انتظامی و مسلح حکومت است برای تحمیل نظمی که چارچوب حاکمیت را حفظ کند و در رابطه با نسل کشی در فلسطین برای کشورهای امپریالیستی چون فرانسه، این چارچوب در حمایت مطلق و همه جانبه از نسل کشان اسرائیلی است که معنا پیدا می کند! و ما که در صف مقابل قرار داریم باید بدانیم: سکوت هر یک از ما در برابر نسل کشی در فلسطین، یعنی سهیم شدن در یکی از فجیع ترین جنایات تاریخ و همبستگی با اسرائیل و حامیان امپریالیست‌ش در جنایات!
اگر چه این دست گزارش ها غالباْ با اتکا بر آمارهای رسمی منتشره تنظیم می شوند و وضعیت زنان در بسیاری از مناطق محروم را شامل نشده و عمق فاجعه را نشان نمی دهند، اما به درجاتی در یک نمای کلی و مقایسه ای، ما را با وخامت وضعیت زندگی زنان در ایران و خاورمیانه آشنا می سازد؛ وضعیتی که باید به همت زنان و سایر اقشار تحت ستم در همین مناطق، دگرگون شود.
در روزهای گذشته یک تیم مرکب از سه بازجو و مقامات ارشد وزارت اطلاعات از تهران به رشت اعزام شده اند و به زندان لاکان رفته و برای ساعت ها شریفه محمدی را تحت شکنجه روحی و بازجویی و تهدید و تحقیر قرار داده اند تا او علیه خودش، فعالیت هایش و تشکلات مستقل کارگری اعتراف و اقرار اجباری کند.
برای این که هیچ کودکی اسیر این روابط اجتماعی زن ستیزانه نشود، برای این که هیچ کودک دختری مجبور به تن دادن به تن فروشی چه به شکل «قانونی» و چه به شکل برده جنسی در بازارهای «مدرن» سرمایه داری نشود، باید مبارزه را در جهت زیر و رو کردن این مناسبات و روابط زیربنایی و روبنایی کهنه و پوسیده در افغانستان و ایران سازماندهی کرد.
راه صحیح مبارزاتی زنان، مخصوصا زنان افغانستان، این است که بجای مبارزه از راه دین؛ علیه حکومت مذهبی، علیه هر گونه دخالت گری مذهبی در زندگی زنان، برای سرنگونی تمامیِ نظام های زنستیز، طبقاتی و پدر/مرد سالار و برای رسیدن به یک جهان عاری از هر نوع ستم و استثمار مبارزه کنند!