سائمه جان، همسایه و هم‌سرنوشت عزیز، خطاب صمیمانه شما را شنیدم که مصداق آن گفته است که آنچه از دل برآید بر دل نشیند. می‌گویند شرم احساسی است انقلابی، اما نامه شما خشم و شرم را همزمان برمی‌انگیزد. خشم از توهین، خشونت، اخراج و تحقیر روزانه که به بهانه افغانستانی بودن اعمال می‌شود. و شرم از اینکه در این جامعه من هم شهروند ایرانی‌ام، و میدانم در تمام این سالیان یقینا کارهایی بوده که از دستم ساخته باشد و انجام نداده‌ام.
ما زنان به درازای مرزهای جهان برای پایان دادن به خشونت بر زنان، نه فقط روز ۲۵ نوامبر بلکه هر روز در صف مقدم مبارزه می ایستیم و به مدد مبارزه ی جهانی مان برای تغییر این جهان ستمگرانه مردسالار و خلق جهانی بدون خشونت بر زنان حرکت می کنیم!
هشت مارس: اولا کشورهای اروپایی که مسیح علینژاد آگاهانه مردم این کشورها را با دولت های اروپایی مخدوش می کند به خیابان نیامدند. بلکه دولت های اروپایی تمام قد در کنار نسل کشی فلسطینی ها توسط صهیونیست ها ایستاده اند و این نسل کشی را آشکارا حمایت می کنند. در حقیقت این مردم کشورهای اروپایی و آمریکایی و اقصی نقاط جهان هستند که بر خلاف موضع گیری های بغایت فاشیستی دولت های شان علیه مردم فلسطین به خیابان آمدند.
در آستانه یک سالگی یکی از عظیم ترین خیزش های انقلابی مردم قرار داریم، خیزشی که زنان پیشقراول آن بودند و در آن صحنه های غرور آفرینی از مبارزه را خلق کردند، به سلطه پدرسالاری ضربه زدند و سنگ بنای پایان نهادن به سلطه و اقتدار بر بدن زن را پایه ریزی کردند. خیزشی که به همبستگی گسترده مردم به ویژه با ملیت های تحت ستم یاری رساند. خیزشی که چشم انداز یک انقلاب توده ای را باز گشود و امید به تغییر جهان کهنه را در بین ستمدیدگان جهان آفرید.
در سی و پنج امین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در شرایطی یاد جانباختگان دهه ٦٠ و تابستان ٦٧ را گرامی می داریم که پرچم دادخواهی مادران خاوران با شعار«نمی بخشیم و فراموش نمی کنیم» در دست مادران خیزش ٨٨، خیزش دی ٩٦، خیزش آبان ٩٨ و خیزش ژینا برافراشته نگاه داشته شده است و به پیش می رود. مادران دادخواهی که از مبارزات عزیزان شان علیه رژیم جمهوری اسلامی و فدا کردن جان شان سرفرازند. مادران دادخواهی که در برابر سرکوب های وحشیانه رژیم عقب ننشسته اند و با پیام های نوید بخش شان، به روحیه مبارزاتی مردم علیه رژیم دمیده و هم چنان می دمند.
امروز گردهم آمده‌ایم تا استوار و ثابت قدم‌تر از هر زمان دیگر، نه فقط بیست و پنجمین سالگرد تولد سازمان‌مان را جشن بگیریم، بلکه با تکیه بر دستاوردهایی که در طول بیست و پنج ساله گذشته به دست آورده‌ایم یک بار دیگر اعلام کنیم که نه تنها بر عهد خود در برداشتن نقاب از چهره دشمنان آزادی و رهایی زنان، استواریم، بلکه آگاه‌تر از گذشته این واقعیت را می‌دانیم که نوع برخورد و برنامه‌های نیروهای سیاسی و طبقاتی مختلف به موضوع ستم بر زن و رفع آن - خارج از ادعاهای شان- دماسنجی برای تشخیص میزان پیشرو یا عقب مانده بودن آنان است.