دوازده سال پیش در چنین ایامی، جنبش کمونیستی و جنبش انقلابی زنان، رفیق استوار و رزمندۀ خود، آذر درخشان را از دست داد. از آذر که مسئول سیاسی سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان) بود، آثار با ارزش بسیاری باقی مانده است؛ اما ارزشمندترین اثر او زندگی پربارش بود که در تمامی لحظه های آن عشق به توده ها و مبارزه برای رهایی زنان و تمامی ستمدیدگان موج می زند.

همزمان با شادی مردم از نابودی چند تن از مهره های جنایتکار جمهوری اسلامی و در راس آنان رئیسی قاتل، که دستانش تا مرفق در خون هزاران زن و مرد مبارز و آزادی خواه فرو رفته است؛ همزمان با شعار نویسی ها و آتش زدن بنرهای رئیسی که به عنوان شخص دوم حکومت ستم و استثمار، سهم بزرگی در تمامی فجایع در جامعه دارد؛اغلب کشورها و نهادهای غربی از جمله اتحادیه اروپا، سازمان ملل متحد و دولت ایالات متحده آمریکا، این حادثه را تسلیت گفتند و با بازماندگان ابراز هم دردی کردند!

روایتی که گوشه هایی از تاریخ خونبار حکومت زنستیز و فاشیست جمهوری اسلامی را به تصویر می کشد! تصویر حکومت جنایتکاری که برای تثبیت حکومت نو پای خود تلاش کرد با قتل عام خیل عظیمی از زندانیان سیاسی طی دهۀ ۶۰ و خاموش ساختن ستارگان پر فروغ آسمان کشور، یک شکاف نسلی عمیق در بین نیروهای پیشرو ایجاد کرده و جوانان و نوجوانان را از انتقال علم انقلاب و تجربیاتِ مبارزاتی یک نسل از بهترین فرزندان این جامعه، محروم سازد!

محمد مخبر دزفولی از پلیدترین جنایتکاران رژیم آخوندی است که عامل اصلی تجاوز و کشتار دانشجویان دانشگاه جندی‌شاپور اهواز در اردی‌بهشت ۱۳۵۹ بود. او و دیگر عناصر تبهکار انجمن اسلامی دانشگاه با پشتیبانی احمد جنتی چنان جنایتی آفریدند که در تاریخ نظیر نداشته است.

تاریخچۀ ننگین زندگی رئیسی، از بدو قدرت گیری جمهوری اسلامی، پر است از کشتار و سرکوب هزاران تن از بهترین و مبارزترین فرزندان کشور و همین کارنامۀ خونین، ملاک سنجش صلاحیت او بود برای نشستن بر کرسی «ریاست جمهوری» این نظام قتل و اختناق!

کور خوانده‌اید ما شروع شورشیم!

از اولین ساعاتی که خبر سقوط هلی کوپتر رئیسی، قاتل هزاران زندانی سیاسی ۶۷ و رئیس جمهور نظام اعدام و کشتار، پخش شد؛ مردم در سراسر کشور، شادی و مسرت خود را با جشن و پایکوبی گسترده نشان دادند. اگر چه رئیسی تنها یکی از مهره های منفور و جانی این نظام فاشیست و سرکوبگر بود و شادی واقعی مردم با سرنگونیِ انقلابی کلیتِ این حکومت منحوس و به پای محاکمه کشیدن تک تک آنان است که کامل می شود؛ ولی مردمی که دادخواه خون ده ها هزار از بهترین و مبارزترین فرزندان خود هستند، حق دارند که در مرگ هر یک از این عاملین و آمرین کشتار عزیزانشان، شادی و پایکوبی کنند. «در پایان حتی اگر یک نفر از ما زنده بماند بر سر گور تک تک  شما خواهد رقصید.»