جنبش زنان ایران بیش از ربع قرن است که در مقابله با یکی از ضد زن ترین حکومت های موجود رشد می کند، وسعت می یابد، عمیق می شود. از اولین روزهای ظهور این جنبش، در تظاهرات هشت مارس ۵۷ علیه حجاب اجباری، تا شکستن سنت ها و هجوم به صحنه مبارزه سیاسی و خلق حماسه های مقاومت در سیاهچال های رژیم، از تن ندادن به ضوابط اخلاقی قرون وسطائی و به جان خریدن عواقب آن تا مقاومت در مقابل بی حقوقی خود در بیدادگاه های شرعی... این جنبش افت و خیز داشته ولی هیچ گاه از حرکت باز نایستاده است.

نام فريبا وفی برای كسانی كه داستان نويسی امروز ايران را دنبال می كنند كاملا آشناست. او با انتشار پنج كتاب طی ۹ سال گذشته به يك چهره شاخص در آنچه ادبيات زنانه نام گرفته تبديل شده است.

ژوئن ۲۰۰۵ هفده تن از انقلابیون ترکیه بدست ارتش این کشور کشته شدند. رزا یکی از این جانباختگان بود. رزا مبارزه برای رهائی زنان را بخش لاینفکی از مبارزه برای سرنگونی نظام حاکم می دانست و بطور خستگی ناپذیر برای آگاهی و تشکل زنان در ترکیه مبارزه می کرد. بسیاری از فعالین هشت مارس رزا را به خاطر دارند. او تجاربش را بی دریغ با ما شریک می شد و با اشتیاق آماده آموختن از تجارب ما بود. یادش همواره با ما خواهد بود. این مقاله توسط یکی از خوانندگان از هفته نامه «انقلاب» صدای حزب کمونیست انقلابی، آمریکا ترجمه و برای ما ارسال شده است. – هشت مارس