جنبش زنان ایران بیش از ربع قرن است که در مقابله با یکی از ضد زن ترین حکومت های موجود رشد می کند، وسعت می یابد، عمیق می شود. از اولین روزهای ظهور این جنبش، در تظاهرات هشت مارس ۵۷ علیه حجاب اجباری، تا شکستن سنت ها و هجوم به صحنه مبارزه سیاسی و خلق حماسه های مقاومت در سیاهچال های رژیم، از تن ندادن به ضوابط اخلاقی قرون وسطائی و به جان خریدن عواقب آن تا مقاومت در مقابل بی حقوقی خود در بیدادگاه های شرعی... این جنبش افت و خیز داشته ولی هیچ گاه از حرکت باز نایستاده است.
ژوئن ۲۰۰۵ هفده تن از انقلابیون ترکیه بدست ارتش این کشور کشته شدند. رزا یکی از این جانباختگان بود. رزا مبارزه برای رهائی زنان را بخش لاینفکی از مبارزه برای سرنگونی نظام حاکم می دانست و بطور خستگی ناپذیر برای آگاهی و تشکل زنان در ترکیه مبارزه می کرد. بسیاری از فعالین هشت مارس رزا را به خاطر دارند. او تجاربش را بی دریغ با ما شریک می شد و با اشتیاق آماده آموختن از تجارب ما بود. یادش همواره با ما خواهد بود. این مقاله توسط یکی از خوانندگان از هفته نامه «انقلاب» صدای حزب کمونیست انقلابی، آمریکا ترجمه و برای ما ارسال شده است. – هشت مارس
مبارزه زنان جهت رهایی خود فاکتور مهمی از پیشروی بسوی جهانی دیگر است. رهایی زنان و تلاش برای تحقق آن در هر سطحی مناسبات مالکیت خصوصی را مورد ضرب قرار می دهد. بدون شک همه مبارزات مردم برای بهبود وضعیت شان عادلانه است اما معیار کمونیستها برای بهاد دادن و تخصیص نیرو در این مبارزات اجتماعی، آن مبارزاتی است که در ماهیت خود پتانسیل خدمت به درهم شکستن کل این نظام و پیشروی بسوی افق سوسیالیسم و کمونیسم دارد. و به اعتقاد من اهمیت مبارزه علیه ستم جنسیتی برای پیشروی بسوی سوسیالیسم بسیار مهم است، به مراتب مهمتر از مثلا مبارزه کارگران برای بهبود معیشت.