به خاطرِ دستاورد اعتصاب سال ۱۸۵۷ در آمریکا، امروز می‌توانیم ۸ مارس، روز جهانی زن را برگزار کنیم. زنان در آن زمان نیز قیام کردند، زیرا در شرایط بسیار رقت‌انگیزی در صنعت پنبه مجبور به کار بودند و مورداحترام و ارزش قرار نمی‌گرفتند و با آن‌ها به‌ناحق برخورد می‌شد، فقط به این دلیل که زن بودند.
از ۴۰ پیش زمانی که زنان در مقابل استبداد دینی و فرهنگ ارتجاعی شما طغیان کردند تا همین امروز آن چنان مبارزات خود را در همه ی جنبش های مبارزاتی پیش می برند تا هر مبارزی را به این نتیجه برسانند که دیگر نباید فرهنگ پدر/مردسالار حاکم بر جامعه را که شما مرتجعین در طول ۴۰ سال در ذهنیت مردم نهادینه کرده‌اید، برتابند.
کارزار زنان در طول دو سال فعالیت سیاسی و عملی خود توانست به شکل آگاهانه‌ای تدارک ببیند تا بتواند زنانی که در خیزش ۵۷ حضور فعال داشتند را در کنار زنان جوانی که در این سال‌ها در برابر حجاب اجباری مبارزه و مقاومت کرده‌اند را با خود همراه کند تا به‌راستی صدای مبارزه و مقاومت ۴۰ ساله‌ی زنان علیه رژیم جمهوری اسلامی را تقویت نماید. این همراهی هم در پیام‌های ارسالی به کارزار زنان منعکس شد؛ و هم در نقش‌آفرینی بسیاری از این زنان در گسترش نظرات و فراخوان راهپیمایی سه‌روزه‌ی کارزار زنان به مناسبت چهلمین سالگرد خیزش زنان علیه حجاب اجباری.
ما اینجا هستیم تا به شما بگویم ما نه به رژیم فاشیستی آمریکا نیاز داریم و نه به دولت‌های امپریالیستی مردسالار اروپایی. ما از شما زنان و مردان آزادی‌خواه می‌خواهیم که در کنار زنان ایران برای مبارزه علیه حجاب اجباری و سایر عرصه‌های خشونت بر زنان بایستید.
خیزش زنان در سال ۵۷ علیه حجاب اجباری، برگ زرینی از تاریخ مبارزات صد ساله ی زنان ایران و نمودی از جهش واقعی جنبش زنان ایران علیه ستم جنسیتی است. چون زنان یعنی نیمی از جامعه، اولین هدف سرکوب بنیادگرایان تازه به قدرت رسیده بودند که باید برای تثبیت حاکمیت اسلامی مجدداً به پستوها رانده می‌شدند؛ اما زنان نیز اولین گروه اجتماعی بودند که ماهیت واپس‌گرای رژیم تازه به قدرت رسیده را دریافتند و علیه این تهاجم دست به مبارزه زدند و با شعار «ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم»، مانیفستی فشرده و کوبنده به نیابت از طرف تمام جامعه علیه بنیادگرایان اسلامی صادر کردند.