روز دوشنبه ۲۳ اردیبهشت جمعی از دانشجویان دانشگاه تهران در مقابله با طرح حجاب و عفاف و آزار دانشجویان دختر و در پاسخ به فراخوانی از سوی «تشکل‌های مستقل دانشجویی» دست به اعتراض زدند. این اعتراض را به‌حق باید ادامه‌ی آتش خشم جوانانی دانست که روزبه‌روز زبانه‌های آن شعله‌ور‌تر می‌شود. خشمی که زبانه‌اش از هرکجا سر بکشد بیشتر و بیشتر نشان‌دهنده‌ی پیوند تمام مبارزاتی است که از دی‌ماه ۹۶ شکل‌گرفته است. دانشجویان بار دیگر اعلام می‌کنند که «ذلت نخواهند پذیرفت». اعلام می‌کنند که حجاب اجباری «تعرض آشکار به حریم خصوصی و نقض مستقیم حقوق انسانی» است. «ستم عریان بر زنان» است. ذلت است. همان‌گونه که «بی‌کاری و بی‌گاری» ذلت است. نداشتن ابتدایی‌ترین‌ها هم‌چون «نان، کار، آزادی»، ذلت است.

نیروهای اشغالگر، دولت جمهوری اسلامی و نفوذ روزافزون بنیادگرایی اسلامی، زن ستیزی را در افغانستان به حدی رسانده که هم زمان تلاش می کنند هم روسری و هم توسری را بر زنان افغانستان، تحمیل کنند.

در جهانی که شکاف طبقاتی هر روز عمق بیشتری می‌یابد، در جهانی که به‌شدت نابرابر است، قربانیان اصلی آن کارگران و زحمت‌کشان شهر و روستا هستند. در این میان زنان به‌عنوان نیمی از جمعیت جامعه و زنان کارگر به‌عنوان بخش بزرگی از طبقه‌ی کارگر و زحمت‌کش از قربانیان صف مقدم توحش دولت طبقاتی هستند از فقر، آزار جنسی، تجاوز و خشونت‌های گسترده گرفته تا بی‌کاری، بی آینده‌گی، اعتیاد و تن‌فروشی.