فردا چهلمین سالروزِ قیام زنان ایرانی است که در روز جهانی زن علیه حجاب اجباری و برای حق تعیین سرنوشت خود، شجاعانه در مقابل رژیم ایران قیام کردند. باعث افتخار من است که می‌توانم در بزرگداشتِ مبارزات شجاعانه‌ی چهل‌ساله‌ی زنان ایران، صحبت کنم.
مبارزه علیه حجاب و حجاب اجباری تأثیری به غایت عمیق بر من گذاشته است. نه تنها به این خاطر که خودم شاهد بوده‌ام که زنان در ایران، علی‌رغم وجود اختناق به مبارزه علیه حجاب اجباری ادامه می‌دهند، بلکه به ویژه به خاطر مبارزه شان برای عدالت اجتماعی، آزادی و آزادی زنان و مردان؛ و همچنین به این‌علت که آن‌ها موتور تغییراتی هستند که هم اکنون در ایران در جریان است.
نقش زنانِ کُرد در منطقه‌ی «روژاوا»ی کردستان که علیه داعش مبارزه کرده‌اند و نیز مبارزات زنان شجاع ایرانی نباید فراموش شود.
به خاطرِ دستاورد اعتصاب سال ۱۸۵۷ در آمریکا، امروز می‌توانیم ۸ مارس، روز جهانی زن را برگزار کنیم. زنان در آن زمان نیز قیام کردند، زیرا در شرایط بسیار رقت‌انگیزی در صنعت پنبه مجبور به کار بودند و مورداحترام و ارزش قرار نمی‌گرفتند و با آن‌ها به‌ناحق برخورد می‌شد، فقط به این دلیل که زن بودند.
دیگر نمی‌خواهیم به تو اجازه بدهیم که بچه‌های ما را بکشی! دیگر اجازه نمی‌دهیم به سپیده قلیان در سیاه‌چال‌ها تجاوز کنی و جسدش را به خانواده‌اش تحویل دهی!
زن و نوروز: این شعر در حمایت از کارزار زنان، روز ۷ مارس در انتهای تظاهرات، در دن‌هاگ (لاهه) توسط شاعر خوانده شد.
تلفیقی از نام بیش از چهار هزار زندانی اعدامی این بنر ـ در طول راه‌پیمایی سه‌روزه‌‌ی کارزار ـ یکی از مهم‌ترین بنرهای ما بود.