نشریه شماره14  تشکل زنان 8 مارس

در جهت حمایت از راهپیمائی بزرگ زنان علیه قوانین زن ستیز جمهوری اسلامی

در هشت مارس 2006

 بخش بزرگی از ما زنان پناه جو، زنانی هستیم که صرفا به دلیل زن بودن، در نظام جمهوری اسلامی و از طریق قوانین نوشته و نانوشته، حتی از اولین حق انسانی خود یعنی زندگی، محروم شده بودیم. سنگسار و اعدام و زندان و شکنجه و ... سرنوشت محتوم بسیاری از ما بوده است. تجربه های تلخ ما که با پوست و گوشت و استخوان لمس شده، به ما فهمانده که جمهوری اسلامی یک نظام زن ستیز است که از تمام نیروهای خود استفاده می کند تا زنان را زیر ضرب شلاق سنت، مذهب و ایدئولوژی ارتجاعی خود، تحت لوای عناوینی چون "نسبیت فرهنگی" به انقیاد کشند تا عملا در خدمت نظام قرار گیرند.

بخش بزرگی از ما به صورت اجباری ازدواج کرده ایم که پیامدهای آن زندگی ما را تباه کرده است. بسیاری از زنان ایران سرنوشتی جز این ندارند. بسیاری از ما، تنها به دلیل برقرار کردن رابطه ای انسانی خارج از ازدواج در دادگاه های قرون وسطایی، محکوم به زندان، شکنجه و مرگ بوده ایم. بسیاری از ما، تنها به دلیل خواستن حق مادری خود و حق حضانت فرزندانمان که گاها مورد سوء استفاده جنسی پدرانشان هم قرار گرفته اند، در دادگاههای ارتجاع فریاد گریه برآورده ایم. در بین ما کسی نیست که از خشونت مردان زندگی اش مصون مانده باشد. خشونت از سوی پدر و برادر و در ادامه، خشونت از سوی شوهر حتی در زمان بارداری، جزء لاینفک زندگی ما بوده است. در بین ما هستند زنانی که بارها رو به خودکشی آورده اند و هستند زنانی که بارها و بارها تهدید به آزار و قتل از سوی شوهران و پدران و برادرانشان شده اند.

ما از جمهوری اسلامی گریخته ایم، از مردانی که با پشتوانه قوانین ضد زن و مجازات های اسلامی هرگونه ستم و خشونتی را علیه ما اعمال کرده اند ما به سازمان ملل پناهنده شده ایم. سازمانی که خود را یک نهاد انسانی معرفی می کند و حامی زنان بی پناهی که در پی مکانی امن به آن پناهنده شده اند. اما افسوس که این سازمان هم جزئی از نظام کنونی جهانی است که در هر جا و هر مکانش، زنان را در جایگاهی فرودست تر از مردان قرار می دهد. تیرگی هایی که توانائی ها و اندیشه زنان را محو می کند. شرایط کنونی ما حاصل جامعه ای است که در آن زیسته ایم. ما نمی توانیم یک تنه بر علیه همه نابرابری ها و ستم هایی که روا می شود، بجنگیم. ما این را دریافته ایم و بر این مبنا خود را با زنان آزاده ای که در جهت رهائی زن در دنیایی دیگر و نظمی دیگر، وارد مبارزه ای متحد شده اند، همبسته می دانیم و خود را در کنار آنها در راهپیمائی بزرگ هشت مارس 2006 (از کشور آلمان به هلند) می بینیم.

 ما خواهان پاره کردن همه زنجیرهای اسارت هستیم.

 امضاء کنندگان کارزار لغو کلیه قوانین نابرابر و مجازات های اسلامی علیه زنان: جمعی از پناهجویان زن در ترکیه:

عاطفه – مینا حنیف – فاطمه توکلی – شیرین بشیری – مرجان رحیمی – مریم رضایی – نازیلا محمد حسنی زمانی – مریم قره باغی دادگر – شورانگیز فراهانی – شیوا محمدی – صدیقه کمالی – نسرین فرهادی – معصومه شعبانی – ندا عبدالله پور – عایشه ساروجه – کلثوم مرادی – رناک محسنی – ژاکلین – شایسته برنا – لیلا برهان پناه – منیر شهرآبادی – رقیه خداکرم – سرگل کریمی

 جمعی از پناهجویان مرد ترکیه در حمایت از زنان پناهجو و در جهت حمایت از راهپیمائی:

امیر مهریزی – محمد یوسفی – سهراب – مسعود طلوعی فر – توحید کریم زاده – امید رها – جبار محمدی – صلاح خوش قصه – امیر پویان – فردوس شاهپوری – محمد رازی – حسین صبوری – آزاد سرپناه – عمر خاتونی – کیمن ملازم بکر – محمد شکرالجریل – آکام محمودی – سید جلیل رسولی راد – لقمان فتاحی – بختیار میرزائی – نادر علی پناه – جواد انصاری – هژار محمدی – کمال رضایی – فردین کووران