به مناسبت هفدهمين سالگرد کشتار زندانيان سياسی
گلزار خاوران چون سند جنايت جمهوری اسلامی در تاريخ باقی خواهد ماند
کوشيدند فراموش شود. پشت ديوارهای زندان هزاران زندانی سياسی را قتل عام کردند و در تاريکی شبهای مرداد و شهريور 67، بی نام و نشان، در گورهای دسته جمعی دفنشان کردند. سخن گفتن از ايده ها و از مبارزاتشان را قدغن کردند. فکر کردند با به مسلخ بردن مبارزينی که کمر به تعميق انقلاب بسته بودند می شود تا ابد بر مسند چپاول و ستم لم داد. فکر کردند می توان با شمشير، رويای رهائی را در ذهن مردم کشت. ولی سران جمهوری اسلامی کور خوانده بودند. با وجود رعب و سرکوب، خانواده های شجاع اين مبارزين، خاوران را گلزاری کردند برای گرامی داشت خاطره از دست رفتگانشان، و سندی بر جنايت رژيمی که با سرکوب يک انقلاب مردمی به قدرت رسيد.
کوشيدند فراموش شود. ردای «اصلاحات» به بر کردند و شعار آشتی ملی سر دادند. گفتند به دنيا بنگريد، آرمان خواهی به تاريخ پيوست. زمان، زمان تساهل است. عده ای از روشنفکران را با خود همراه کردند، مردم را به پای صندوق های رای کشاندند و کوشيدند اين بار با زهر ايدئولوژيک، رويای رهائی را در ذهن مردم بکشند؛ و شمشيرهايشان را در زير بيرق تسامح و تساهل به کار گرفتند. اولين حرکت جدی دانشجويان را به خون کشيدند، ابتدائی ترين خواسته های زنان را به هيچ گرفتند، روشنفکران معترض را بزدلانه قطعه قطعه کردند... ولی اميد به رهائی در دل مردم زنده ماند و نسلی نوين در جستجوی تاريخ، در پی دستيابی به تجارب مبارزه برای دنيايی ديگر، به گلزار خاوران روی آورد.
کوشيدند فراموش شود. عده ای از بانيان اين رژيم، کسانی که در سرکوب انقلاب و کشتار مبارزين نقش داشتند، به هيبت «اپوزيسيون» در آمدند. خواستند تعريف زندانی سياسی را تغيير دهند و آنرا به زندانيان «خودي» محدود کنند. کوشيدند دستگاه عريض و طويل سلطه و سرکوب و فساد جمهوری اسلامی را به يک فرد، و يا چند بند قانون خلاصه کنند تا بلکه مبارزات رو به رشد مردم را در جهتی سوق دهند که کليت نظام، با کمی دستکاري، حفظ شود. ولی مبارزات زنان، کارگران، پرستاران و معلمان و بويژه مبارزات اخير مردم کردستان صدايشان را به حاشيه راند.
هفده سال از قتل عام زندانيان سياسی می گذرد. هفده سال است که پيکار خاطره ها به اشکال مختلف ادامه دارد. امروز طرح تبديل گلزار خاوران به يک گورستان عمومی ترفند ديگر رژيم است برای حذف خاطره مبارزينی که آرمان ها و مبارزاتشان تاريخ را رقم می زند. جدال برای حفظ اين سند جنايت، بخش مهمی از مبارزه کل مردم ايران برای ساختن جامعه ای نوين و آزاد و دمکراتيک است چرا که بدون تعيين تکليف با نظام و دولتمدارانی که بانيان چنين جناياتی اند، پيشروی به سوی جامعه ای بدون زندان، شکنجه، اعدام و سنگسار، جامعه ای رها از هرگونه نابرابري، ممکن نيست.
سازمان زنان هشت مارس (ايرانی- افغانستانی) شهريور 1384 - سپتامبر 2005