بمناسبت بیست و سومین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی
فراموش نمی کنیم و نمی بخشیم! درهای زندان شکسته باد!
جمهوری اسلامی از بدو بقدرت رسیدن خود برای تثبیت پایه های سیاسی، اقتصادی و ایدئولوژیک اش دست به سرکوب انفلابیون و مردمی زد که جرات کرده بودند رژیم ارتجاعی پهلوی را سرنگون سازند. چرخه ستم و استثمار می بایست ادامه می یافت و این با وجود مبارزین و انقلابیونی که می خواستند این مرتجعین تازه به قدرت رسیده را سرنگون سازند، ممکن نبود. به همین دلیل حاکمان مرتجع اسلامی دست به قتل عام هزاران زندانی سیاسی در دهه 60 و تابستان خونین 67 زدند.
رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی در تابستان 67 در شرایط ناتوانی و استیصال و بعد از شکست در جنگ ارتجاعی ایران و عراق بمدت دو ماه هزاران زندانی سیاسی مبارز و انقلابی را در دادگاههای یک دقیقه ای "کمسیون مرگ "بجرم گفتن نه به جمهوری اسلامی به چوبه های دار سپرد. این کشتار هولناک که آگاهانه و برنامه ریزی شده بود توسط فرمان شخص خمینی و با همدستی و موافقت تمام جناحهای رژیم صورت گرفت.
بخش زیادی از این زندانیان را زنان جسور و بی باکی تشکیل می دادند که در دوران انقلاب بطور وسیعی شرکت کردند و در صف اول مبارزه قرار داشتند. زنانی که با ادامه مبارزه خود در زندان و با مقابله با حجاب اجباری و سرپیچی کردن از قوانین زن ستیز اسلامی تحت شکنجه های وحشیانه، تجاوز و اعدام قرار گرفتند و حاضر نشدند سر تعظیم به مرتجعین زن ستیز جمهوری اسلامی فرود آورند. سنت شکنی و شجاعت این زنان در مبارزه برای اهداف خود، پایه گذار جنبش زنانی شد که امروزه یکی از مولفه های مهم بی ثباتی رژیم جمهوری اسلامی است.
در این میان امپریالیستها و تمام رسانه های غربی بر مبنای منافع اقتصادی و سیاسی اشان و حفظ کلیت نظام جمهوری اسلامی با سکوت رضایتمندشان مهر تأییدی به این جنایات زدند.
اصلاح طلبان حکومتی و غیر حکومتی سالیان سال سرپوش بر این کشتار هولناک گذاشتند. اکنون با فشار افکار عمومی جامعه بخصوص پس از مبارزات گسترده در دو سال گذشته داستان کی بود کی بود من نبودم را راه انداخته اند و سعی می کنند اعدام کمونیستها و انقلابیون و آزایخواهان را به گردن جناح دیگر بیاندازند. اینان با به راه انداختن شعار" فراموش نمی کنیم ولی می بخشیم" در صدد حفظ کلیت نظام جمهوری اسلامی هستند. بخشیدن این جنایت یعنی تصدیق نظامی که سرکوب، دستگیری، تجاوز، شکنجه و اعدام بخش جدائی ناپذیر آن است. بخشیدن این جنایت یعنی محروم کردن مردم از داشتن حافظه ای تاریخی برای تداوم مبارزاتشان تا رسیدن به جامعه ای عاری از ستم و استثمار.
بیست وسومین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی فرصتی است تا مبارزه متحدتر و قدرتمندتری را سازمان دهیم. یاد جانباختگان را گرامی داریم و پیام سازش ناپذیرشان را فراگیر کنیم و با بانگی رساتر و گامی استوارتر در جهت سرنگونی رژیم و شکستن درهای زندان جمهوری اسلامی تلاش کنیم.
سازمان زنان هشت مارس (ایران- افغانستان(
سپتامبر 2011