پيام به سمينار سراسری درباره کشتار زندانيان سياسی در ايران

با درود به برگزار کنندگان اين سمينار و با درود به تمام کسانی که با تلاش هايشان خاطره اين جانباختگان راه رهائی را زنده نگاه می دارند و اجازه نمی دهند جنايات هولناک جمهوری اسلامی فراموش شود.

بررسی اين جنايات، امری بس فراتر از دادخواهی عزيزان از دست رفته مان است. چرا که کشتار زندانيان سياسی امری مربوط به ديروز نيست. چرا که بانيان اين جنايت، با پشتوانه اين جنايت، هنوز به مکيدن خون مردم مان مشغولند. چرا که شکنجه و اعدام، ابزار هميشه آماده تمامی حکومت هائی است که موجوديتشان بر ستم و استثمار استوار است.

رژيم جمهوری اسلامی از بدو به قدرت رسيدن به سرکوب مردمی پرداخت که جرات انقلاب کردن به خود داده و مرتجعين پهلوی را سرنگون کرده بودند. مناسبات سلطه و استثمار، چرخه چپاول و وابستگي، بايد دوباره به راه می افتاد، و اين با وجود مبارزينی که کمر به تعميق انقلاب و بر هم زدن بساط ظلم بسته بودند، ممکن نبود. شکنجه گاه ها و جوخه های اعدام دوباره به راه افتاد و زندان های رژيم مسلخ بهترين دختران و پسران خلق شد. بدينگونه رژيم به عبث کوشيد رويای رهائی را از ذهن مردم بزدايد.

زنان بخش مهمی از هزاران هزار جوانی بودند که در زندان های جمهوری اسلامی شکنجه شدند و به جوخه های اعدام سپرده شدند. اينان زنانی بودند که برای اولين بار در تاريخ ايران در کثرت خود، به نقش سنتی زن در جامعه «نه» گفتند. اينان نه فقط برای حقوق خود، که برای رهائی تمام انسان ها به ميدان مبارزه سياسی گام نهادند. نفرت زن ستيزان در قدرت که به صورت شکنجه وحشيانه زنان زندانی بروز يافت، نه قادر شد اين زنان را در هم بشکند و نه قادر شد از فراگير شدن پيام شان ممانعت کند. سنت شکنی و شجاعت اين زنان جوان در مبارزه برای اهداف خود، پايه گذار جنبش زنانی بود که امروزه يکی از مولفه های مهم بی ثباتی جمهوری اسلامی است.

امروز که بوی تغيير فضا را پر می کند و زمزمه های سرنگونی جمهوری اسلامی به فرياد بدل می شود، بررسی اين جنايات، افشای ابعاد آن و محکوميت آمرين و عاملين آن بيش از پيش اهميت می يابد. چرا که بدون تصفيه حساب با نظام و دولتمدارانی که بانيان چنين جنايت هائی اند، پيشروی به سوی جامعه ای بدون شکنجه و اعدام، جامعه ای بدون زندانی سياسی، ممکن نيست.

سازمان زنان هشت مارس (ايرانی- افغانستانی)  15 جولای 2005