بولتن سومین مجمع عمومی سازمان زنان هشت مارس (ایرانی - افغانستانی)

صحنه سیاسی در عرصه ملی و بین المللی

واقعه ١١ سپتامبر بهانه آغاز تهاجم عریان و افسارگسیخته آمریكا و سایر دول غربی به مردم جهان بود . آمریكا به همراه متحدین غربی اش تحت عنوان " مبارزه با تروریسم" به مردم جهان اعلام جنگ داد . این اعلام جنگ با سرکوب و بمباران مردم افغانستان شروع شد و بعد حمله بروی فلسطین تمرکز یافت.

بهانه دیگر آمریكا برای لشگرکشی و بمباران افغانستان، دفاع از حقوق زنان بود!! همزمان مقاومت و مبارزه گسترده ای در سراسر جهان علیه این جنایات شكل گرفت. در حقیقت ١١ سپتامبر نقطه عطفی در سیاستهای تجاوزکارانه و نظامی گری امپریالیسم آمریكا برای شكل دهی نظم نوین جهان بود چرا که امپریالیستها برای غارت و چپاول، به تشدید سرکوب مردم جهان نیاز دارند . جهانگیر شدن سرمایه (گلوبالیزاسیون) که امروزه آمریكا برای پیشبردش به سرکوب همه جانبه نظامی و سیاسی روی آورده، تا اکنون حاصلی جز فقر و فلاکت مردم جهان نداشته و علی الخصوص اولین قربانیانش را از صفوف زنان گرفته است . بیكاری، گرسنگی، فقر و بردگی جنسی زنان در ابعاد گسترده، اولین و بارزترین ارمغان جهانگیر شدن سرمایه بوده است!

ایران

طرحهای کنترل بحران رژیم و برجسته تر از همه، دوم خرداد شكست خورده اند . دوم خرداد، با توجه به پتانسیل انفجاری زنان، آنان را آماج تبلیغات خود قرار داد . شكست دوم خرداد، هم نشانه بی اثر شدن آن تبلیغات است و هم زمینه را برای حضور وسیعتر زنان در صحنه مبارزه رزمنده ضدرژیمی و مستقل از دعواهای جناحی فراهم تر می کند . دیگر بوق و کرنای طرفداران دوم خردادی که می گفتند وضعیت زنان بهبود یافته، از صدا افتاده است. حتی آن دسته از نمایندگان مجلس که دوم خردادی بودند می گویند : اصلاح طلبان از ما برای صندوق های رای استفاده کردند! (فاطمه حقیقت جو- مجله زنان ٨٨ ( مهمترین شاخص اوضاع کنونی ایران این است که تقابل و رویارویی اقشار گوناگون مردم با رژیم جمهوری اسلامی به طرز بی سابقه ای حدت یافته است.

مردم می خواهند از شر این رژیم جنایتكار رها شده و آزادی، عدالت و دگرگونی اجتماعی بدست آورند. بعبارتی ایران در آستانه تحولات ناگهانی و تكان دهنده ای قرار دارد . به همین جهت طبقات و قدرتها ارتجاعی - امپریالیستی بیشتر از هر زمان نقشه و سیاست می ریزند تا مسیر این تحولات را به دلخواه و به نفع خود تعیین آنند. دقیقا بدلیل شكل گیری چنین اوضاعی فعالیت جنبش زنان در این مقطع زمانی صدها برابر از زماﻧﻬای سكون در ترسیم مسیر سالهای آینده تعیین کننده تر است.

زنان محرومترین قربانیان این رژیمند و به همین دلیل انقلابی ترین عنصر تحولات دمكراتیك و ترقی می توانند باشند به شرط اینكه به این ظرفیت آگاه بوده و بر طبق آن عمل آنند. و به همین دلیل است که طبقات گوناگون سعی می کنند از زنان بعنوان ابزار استفاده کنند.

امروز سوالی که در مقابل ما بعنوان فعالین جنبش زنان قرار گرفته این است که نقش زنان در تعیین مسیر این تحولات چه خواهد بود؟ آیا زنان با زیگران آگاه عرصه سیاست خواهند بود و در مسیر آتی آن ، تاثیر تعیین آننده خواهند گذاشت یا اینكه منجیانی همچون دوم خردادیها و بوش آمریكایی با لفاظی در مورد آزادی زنان، آنان را به سیاهی لشگر نقشه های ضد مردمی و مردسالارانه خود بدل خواهند کرد؟

آیا زنان خواهند توا نست چنان بصیرت و فعالیتی از خود نشان دهند که بر زنجیرهای بردگی زنان ضربات کاری بزنند؟ یا اینكه مسیر تحولات را طبقات ارتجاعی و امپریالیستی تعیین کرده و همچون افغانستان پدرسالارها را با لباسهای جدید بر ما تحمیل خواهند کرد؟

در چنین اوضاع خطیری دیگر نمی توان به اشكال سابق فعالیت قناعت کرد . این ا وضاع از ما طلب می کند که دیدگاه های خود را بعنوان گرایش دمكراتیك و انقلابی در بین زنان ایرانی و افغانستانی در داخل و خارج از کشور مطرح آنیم. در شرایطی که همه نیروهای اجتماعی در حال تعیین مسیر سرنوشت آتی مردم و در قلب آن سرنوشت ما زنان هستند، امكان اینكه بتوانیم در این تعیین مسیر موثر باشیم وجوذ ذارذ، اما باید وظایف و فعالیتهای معینی را سازمان دهیم.

وضعیت عمومی سازمان زنان هشت مارس

برای فهم وضعیت عمومی سازمان باید بار دیگر نگاهی به اهداف و چشم کندازهایی که هنگام تاسیس طر ح کردیم بیندازیم و فعالیتهای تا کنونی را در رابطه با آﻧﻬا بسنجیم . اینكه تا چه حد به این اهداف و چشم کندازها نزدیك شدیم و موانع و مشكلات تا کنونی را برای رسیدن به اهدافمان مورد بررسی قرار دهیم.

هدف ما چه بود؟ ما تلاش کردیم بر پایه منشور و برنامه معینی، گرا یشی رادیكال و انقلابی را در جنبش زنان نمایندگی آنیم . ما سعی کردیم با ایجاد اتحاد گسترده در بین زنان قطبی انقلابی در جنبش زنان بوجود آوریم و بدین وسیله تبدیل به یك تشكل توده ای دمكراتیك زنان بشویم . کلیه فعالیتهای ما از آغاز شكل گیری تا کنون بر این پایه بوده است. ما در گزارش سالهای گذشته به این نكات پرداخته ایم . در اینجا می خواهیم به فعالیتهای اصلی سالی که گذشت بپردازیم و اینكه این فعالیتها تا چه حد در جهت تقویت اهداف ما بوده است.

کارزار علیه تجاوز امپریالیستی به افغانستان

مرکز اصلی سیاست ما در این کارزار افشای این نكته بود که امپریالیسم آمریكا همواره در جهت منافع اقتصادی _ سیاسی _ نظامی خود در منطقه افغانستان حرکت کرده است و در این راستا نیروهای فوق ارتجاعی را (مجاهدین افغان و طالبان) از نظر مالی و نظامی حمایت کرده است .

بنابراین این جنگ هیچ ربطی به منافع مردم افغانستان نداشته و در اساس علیه منافع آنان می باشد. در حقیقت مردم افغانستان قربانی تسویه حساب امپریالیستها با نوکران منطقه ایشان (طالبان) شدند.

ما در این کارزار فقط امپریالیستها را افشا نكردیم بلكه توهماتی را که نیروهای سیاسی گوناگون در دفاع از حمله نظامی آمریكا دامن می زدند را نیز خنثی کنیم. آﻧﻬا می گفتند که "مگر چه اشكالی دارد امپریالیستها به افغانستان حمله آنند و یك نیروی ارتجاعی مانند طالبان را سرنگون کرده و یك دولت دمكراتیك شكل دهند؟"  آﻧﻬا به این طریق به این تجاوز امپریالیستی مشروعیت بخشیده و نتیجتا بر خشم مردم آب می پاشیدند.

ما بدرستی بر حق تعیین سرنوشت مردم افغانستان و رهایی زنان افغانستان بدست خودشان تاکید کردیم و در ابتدای جنگ گفتیم که امپریالیستها و در راس آن آمریكا فقط با اتكا به ارتجاعی ترین نیروهای محلی دولت دیگری را شكل خواهند داد که مدافع منافع امپریالیستها باشد نه منافع مردم افغانستان.

ما بعنوان یك تشكل دمكراتیك ایرانی _ افغانستانی در طول پروسه بمباراﻧﻬا و جنگ تجاوزکارانه همواره از سوی نیروهای مترقی اروپایی و آمریكایی مورد خطاب واقع می شدیم و از ما می پرسیدند که آیا ما تحولی در رابطه با مسئله زنان در افغانستان می بینیم یا نه؟ پاسخ ما به این نیروها کمك کننده و راهگشا بود چراکه عملا در جهت تقویت جنبش علیه جنگ تجاوزکارانه بود.

این کارزار به شكل آکسیوﻧﻬای ضدجنگ و سخنرانی فعالین هشت مارس در کشورهای اروپایی به پیش رفت. اغلب سخنرانیها به درخواست نیروهای مترقی اروپایی انجام گرفت که سازمکندهی این سخنرانی ها را نیز به عهده داشتند. بولتن خبری این کارزار در اختیار همه فعالین قرار گرفت.

مراسم روز جهانی زن

ما این مراسم را به مسئله زنان افغانستان اختصاص دادیم.  این مراسم به شكل سخنرانی در شهرهای مختلف تحت عنوان "موقعیت زنان افغانستان در دولت موقت" برگزار شد. در این سخنرانی ها سعی کردیم تصویری واقعی از موقعیت زنان در پروسه شكل گیری دولت دست نشکنده آمریكا ترسیم کنیم.

ما بدرستی روی واقعیتهایی که امپریالیستها پنهان می کردند انگشت گذاشتیم و تاکید کردیم که دولت موقت کرزای توسط آمریكا و با اتكا به سران قبایل و جنگ سالاران افغانستانی شكل گرفته است . این دولت فقط می توکند منافع امپریالیستها و این مرتجعین را برآورده کند . منافع این مرتجعین فرسنگها با منافع زنان افغانستان فاصله دارد، و به همین دلیل ما حتی دورنمای بهبود وضعیت زنان در افغانستان را نیز مشاهده نمی کنیم . ما تاکید کردیم که امپریالیستها و در راس آن امپریالیسم آمریكا خود مدافع مناسبات مردسالارانه بوده، نه فقط به تقویت عقب مانده ترین ارزشهای مردسالارانه در آمریكا اقدام کردند، بلكه ضدزن ترین دولتهای منطقه را شكل دادند، تقویت و حمایت کردند . بهمین جهت امپریالیستها و در راس آن آمریكا هیچ زنی را در هیچ نقطه ای از جهان رها نخواهند کرد . افغانستان نمونه بسیار برجسته این تجربه می باشد. تجربه استفاده عوامفریبانه امپریالیسم آمریكا از شعار رهایی زنان در افغانستان برای پیشبرد جنگ تجاوزکارانه اش؛ گزارش این کارزار در نشریه شماره ٥ هشت مارس درج شده است.

اهمیت این دو کارزار

پیش از هر چیز طی این دو کارزار سعی کردیم تکاید آنیم که رهایی زنان فقط بدست خودشان امكان پذیر است و هیچ نیروی امپریالیستی یا مرتجعی نمی تواند برای زنان رهایی بیاورد.