هزینه های زنان برای امنیت داشتن: چرا زنان کم تر از مردان پیاده روی می کنند؟

منبع: فمینیسم روزمره

منبع انگلیسی: گاردین http://www.theguardian.com

برگردان: جوکر

 7 آوریل  2018 

یک مطالعه نشان می دهد که در بیشتر کشورها زنان به طور قابل ملاحظه ای نسبت به مردان قدم های کم تری برمیدارند. تالیا شادول می گوید که بر اساس آنچه از زنان نقاط مختلف دنیا شنیده است دلیل این کم تحرکی مشکل امنیت است نه تنبلی!
ویوی رستوویانی تلاش می کند تا شب ها در شهر محل سکونتش سیمارانگ واقع در اندونزی٬ تا جای ممکن خود را نامرئی کند. او می گوید اگر از پشت به من نگاه می کردید فکر می کردید که یک پسر هستم.

یک شب رستوویانی داشت با تغییر ظاهر٬ مسیرکوتاه همیشگی به سمت خانه اش را با یک ژاکت بزرگ تر از سایز خودش٬ طی می کرد. همان طور که مسیر اصلی را طی می کرد شنید که یک موتور سیکلت به او نزدیک می شود٬ ناگهان موتورسوار درست مقابل صورتش ظاهر شد.

او می‌گوید: «آن پسر می خواست سر صحبت را باز کند اما من می دانستم به دنبال چه بود.» او می‌گوید: “گاهی میدانی داری اذیت میشی و شوک و غافلگیری را کنار می‌گذاری فقط جیغ می‌کشی. خب… این چیزی نبود که برای من اتفاق افتاد. من هیچ چیزی نگفتم و اون شروع کرد به دستمالی کردن من.» سرانجام رستوویانی توانست هرطور شده خود را به پلیس برساند ولی متاسفانه مهاجم در دل شب ناپدید شده بود. او می‌گوید: “من سخت تلاش می کردم که فریاد بکشم اما نمیتوانستم”.

بنا بر یکی از مطالعات دانشگاه استنفورد از طریق داده های به دست آمده از تلفن های هوشمند٬ روی بیش از ۷۱۷ هزار نفر در طی بیش از ۶۸ میلیون روز فعالیت٬ تقریبا در همه کشورها زنان قدم های کمتری نسبت به مردان برمی دارند.

در حالی که رسانه و مدیا روی گزاره های کلی و تیترهایی نظیر«آیا شما در تنبل ترین کشور دنیا زندگی می کنید» تمرکز می کند٬ این مطالعه نور جدیدی بر یک مشکل مربوط به نابرابری در حوزه سلامت می افکند.

طبق این تحقیق شدت «نابرابری در فعالیت»٬ به مفهوم تفاوت عظیم بین کسانی که زیاد راه میروند و آنان که کم راه میروند٬ تاثیر قوی بر چاقی در ۴۷ کشور مورد مطالعه داشت.

علاوه بر این، “شکاف جنسیتی گام” بین مردان و زنان به طور معمول در کشورهایی که با مشکل چاقی دست به گریبانند بیشتر بود٬ که زنان را در معرض خطر بیشتر مشکلات سلامت مرتبط با کم تحرکی قرار میدهد.

در سوئد، محققان تقریبا هیچ شکاف جنسیتی را ، میان مردان و زنان٬ در میانگین تعداد گامهای روزانه٬ نیافتند. درحالیکه در قطر، زنان به طور میانگین ۳۸ درصد کمتر از همتایان مذکر خود راه می روند.

تیم آلتوف٬ سرپرست گروه تحقیقاتی دانشگاه استنفورد می گوید: ” اگر یک یا چند نفر کم پیاده روی کنند این می تواند یک مشکل مربوط به تنبلی باشد – ولی اگر صدها هزار نفر کم پیاده‌روی کنند چه؟ این دیگر نمی تواند یک مشکل مربوط به تنبلی باشد بلکه یک مشکل اجتماعی است”.

“آن چه که مسلم است این است که به طور معمول زن ها کوتاه قد تر از مردها هستند و قد کوتاه هم یعنی داشتن پاهای کوتاه تر پس اگر پای کوتاه تری هم دارید مسلما باید قدم های بیش تر بردارید”.

آلتوف میگوید که دلایل زیادی می توانند منجر به شکاف جنسیتی گام ها بشوند- از تفاوت در نقش های اجتماعی گرفته تا مشکلات فرهنگی محل زندگی. (محققان دریافتند فاصله بین شکاف جنسیتی گام ها در شهرهایی که امکان پیاده‌روی بیش تری دارند به طور قابل توجهی کاهش می بابد).

به هر حال- وقتی با زنان سرتاسر دنیا در مورد عادات راه رفتنشان صحبت می کنید یک مشکل همیشه و همیشه رخ‌نمایی می کند: امنیت فردی.

ترسیده از گامهایش

در واشینگتن دی سی٬ هانا٬ کارگر یک سازمان غیرانتفاعی٬ حاضر است همه چیز را بیخیال شود جز ۱۵ دقیقه پیاده روی از میان یک پارک و از محلی که او در یک برنامه رنگارنگ ایفای نقش می کند. اما گروهی از مردان ولگرد در پارک کاری کرده اند که به معنای واقعی از قدم‌زنی هایش ترس داشته باشد.

هانا می گوید‌: آن ها واقعا خیلی خیلی به من نزدیک می شوند. “اگر از دور تکه بیندازند خب شاید بشود بیخیال شد. به خودم میگویم به درک و رد میشوم. ولی این که به طور فیزیکی بدنشان را سر راه من قرار دهند و یا این که سد راه من شوند و وقتی من نگاهشان نمی کنم یا جوابشان را نمیدهم – کاری که همیشه می کنم – آنها به من می‌گویند :”جلوی پیاده‌روی ات را می‌گیرم! هر کجا که بخواهی بروی.”

حالا هانا هر بار از ماشین های کرایه ای استفاده می کند که حدود ۵ تا ۱۰ دلار برایش آب می خورد٬ ولی او همچنان مصمم است که اگر روزی توانست با امنیت راه برود حتما این کار را انجام دهد.

هانا می گوید : ” متوجه شدم که وقتی برای این مسافت های کوتاه مجبور به گرفتن ماشین می شوم دوستان پسر شروع می کنن به گفتن اینکه ای بابا! میشد همین مسیر را پیاده بروی. خیلی تنبلی! خنده‌دار است که این از دید مردان تنبلی است٬ در حالیکه از دید زنها یک اقدام پیشگیرانه است. هیچ وقت از زنی نشیندم که این کار من را زیر سوال ببرد”.

اجبار به استفاده از وسایل نقلیه به جای پیاده‌روی باعث می‌شود که «امنیت» یک امتیاز برای پولدارترها باشد. زنان تنها در صورتی می توانند پیاده‌روی را کنار بگذارند که تمکن مالی داشته باشند که این به این معناست که به ویژه برای دختران نوجوان هزینه یک مانع برای امنیت باشد.

یک گزارش منتشر شده در ماه گذشته در بریتانیا نشان داد یک نفر از هر سه دختر بین سن های ۱۰ تا ۱۷ ساله گفته‌اند از این که توسظ غریبه ها تعقیب بشوند واهمه دارند. خیلی از دختران می گویند وقتی در یونیفرم های مدرسه شان هستند راننده ها برایشان بوق می زنند.

کرل می گوید : ” ما میدانیم خیلی از زن ها احساس می کنند که ناچارند از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند, یا پول تاکسی بدهند, یا تا هرجا که می خواهند بروند رانندگی کنند و پول پارکینگ بدهند. این ها همه و همه راه هایی هستند که زن ها برای امنیتشان پول خرج می کنند”.

دانشجوی پی اچ دی ناتالی جستر می گوید که گاهی بعد از تاریکی در بریستول احساس طعمه شدن می کند. او همیشه دستمزد خود را صرف تاکسی یا اتوبوس میکند تا از پیاده راه رفتن در مرکز شهر خودداری کند, جایی که ممکن است توسط گروه های مردانی که مست هستند تهدید شود.

جاستر می گوید: “من احساس انزجار می کنم که امنیت ندارم تا بتوانم در شهرم راه بروم و باید پول اضافی پرداخت کنم. فکر نمی کنم که مردان واقعا درک کنند که زنان تا چه حد احساس ناامنی می کنند.”زنان حتی شاید این هزینه را با سلامتشان بپردازند.

براساس اطلاعیه ی بهداشت عمومی انگلستان، افراد انگلیسی روزانه ۲۰٪ کمتر از سال های دهه ۱۹۶۰ فعال هستند – هر فردی در هر سال ۲۴ کیلومتر (۱۵ مایل) کمتر راه می رود و محققان استنفورد دریافتند که زنان انگلستان به طور متوسط روزانه ۱.۰۷۴ قدم کمتر از مردان پیاده‌روی می‌کنند- این میزان تقریبا ۴۰۰ هزار قدم کمتر در سال است.

بر اساس کمپین مشوق پیاده روی, پروفسور موییر گری, میگوید وضع سلامت از این هم بدتر خواهد شد چرا که اغلب مشاغل امروزی نشستنی هستند. مردم فقیر حالا کم‌تحرک تر از مردم پولدار هم هستند چرا که باید بیش تر در طی روز به کارهای پشت میزی که برای سلامت آن ها مضر است بپردازند که به طور عمده این به خاطر شکاف طبقاتی اجتماع است”.

تهدید آزار و اذیت

بعد از حمله ای که به او در سمارانگ شد ویوی رستوویانی باید خیلی سخت روی خودش کار می کرد که دوباره بتواند اعتماد به نفس لازم برای راه رفتن در بیرون را به تنهایی پیدا کند. چند صد یاردی که او به عنوان راه روزانه خود در جاکارتا طی می کند, شهر جدیدی که به آن نقل مکان کرده, پر از متلک و آزار بود که در حال کم شدن است و او این کاهش را به سلاح جدیدی که استفاده می‌کند نسبت می‌دهد: دیده شدن و تو چشم بودن.

“موهایم را آبی کردم. فکر کنم پسرها پیش خود می‌گویند این دختر مو آبیه از آنهاست که برمی‌گردد جواب میدهد پس به خودشان جرات مزاحمت نمی‌دهند.»

دیا باسوری هم همچنین در پایتخت اندونزی زندگی میکند- کشوری که در آن بر اساس مطالعات استنفورد مردمش کم تر از هر جای دیگری پیاده روی می کنند. به طور میانگین آنجا زنان ۶۱۱ قدم کم تر از مردان بر میدارند.

اما باسوری برچسب “تنبل” را رد می‌کند و می‌گوید که تنها گرمای جاکارتا، جاده های داغان و حمل و نقل عمومی ناکافی نیست که آنها را از راه رفتن باز میدارد. او می گوید اذیت و آزار است که صد راه زنان می شود.

دانشجوی دندان پزشکی هر روز با ترافیک وحشتناک در جاکارتا سر و کله میزند. ولی می گوید که برایش دشوارترین قسمت پنج دقیقه پیاده روی آخری است که باید تا کلاسش انجام دهد.

“خیلی سخت است” متلک های پیاپی مردان باعث می‌شود پیاده روی اش را هرچه می تواند کوتاهتر کند.” کارگرهای ساختمانی٬ موتورسوارها٬ مردم توی ماشین ها همه تکه می‌اندازند و متلک می‌گویند. حدود ۱۰۰ متر است خسته کننده‌است.”