سه سال از به قدرت رساندن مجدد طالبان گذشت!
سه سال از به قدرت رساندن مجدد طالبان، یکی از مرتجع‌ترین و زنستیزترین حکومت‌های تاریخ معاصر، به دست امپریالیسم جهانی به سرکردگی امریکا می‌گذرد.
غرب که در سال ۲۰۰۱ به بهانۀ حمایت از «حقوق زنان» و گسترش «دمکراسی» در افغانستان، با تجاوز نظامی به این کشور، طالبان را از مسند قدرت به زیر کشیده بود و به این بهانه حضور نظامی خود را برای دو دهه در افغانستان توجیح می‌کرد، بعد از گذشت بیست سال که طی آن گشایش‌های سطحی در شهرهای بزرگ و همزمان، تشدید محرومیت در روستاها و مناطق حاشیه‌ای را به دنبال داشت؛ بار دیگر طی مذاکرات و معاملات طولانی در دوحه، سرنوشت زنان و جامعه را به دست همان نیروی فاشیست و مرتجع طالبان سپرد، این‌بار با این ادعا که «طالبان تغییر کرده است».
از زمان قدرت گیری طالبان، اما فقر و گرسنگی در جامعه چنان شدتی یافت که فروش کودکان و بیش از همه دختر بچه ها، برای تأمین نان شبِ سایر افراد خانواده، به امری معمول در بین اقشار تحتانی جامعه بدل شد؛ و همزمان دور تازه‌ای از تاریخ سیاه و فاجعه بار در سرکوب و محرومیت زنان و حذف کامل آنان از حضور در جامعه، آغاز گردید. درب دانشگاه‌ها و مدارس بعد از دورۀ ابتدایی، به روی تمامی زنان و دختر بچه ها، بسته شد. زنان از اغلب مشاغل اخراج و خانه‌نشین شدند. تردد زنان بدون همراه مرد و حضورشان در پارک‌ها و اماکن عمومی، با قوانین محدود کننده کنترل شد. حجاب اجباری به شکلی اغراق‌آمیز‌تر از گذشته بر زنان تحمیل شد. آمار کودک همسری و ازدواج‌های اجباری به شدت بالا رفت. تجاوز، سنگسار، زنکشی و قتل زنان از سوی حکومت، گسترش یافت. اختناق و سرکوب هر ندای اعتراضی، بیش از پیش بر جامعه سایه گسترد و….
قدرت این جریان زنستیز و فاشیستِ دستپخت آمریکا و سایر شرکای امپریالیست‌ش، با حمایت‌های مالی اشان از طالبان و ارسال بسته‌های مالی هفتگی، روز به روز بیشتر تثبیت شد. برخی زنان و جریانات وابسته به حکومت دست نشاندۀ قبلی هم، نه برای بهبود شرایط زنان و جامعه، بلکه برای سهیم شدن در همین حکومت فاسد، همزمان با سفید نمایی سیاست‌های طالبان و امپریالیست ها، هر روز با استفادۀ ابزاری از وضعیت زنان، با التماس از درگاه عامل اصلی این فلاکت یعنی بنگاه‌های مختلف امپریالیستی، سعی در به انحراف کشاندن مبارزات زنان و معطوف ساختن امید آنان به همین بنگاه‌ها دارند.
اما وقاحت سازمان ملل در «تعامل با طالبان» تا آنجا پیش رفته که جهت راضی کردن طالبان برای شرکت در نشست سوم دوحه (۳۰ ژوئن و ۱ ژوئیه ۲۰۲۴) اجازه داد که ترکیب شرکت کنندگان با نظر طالبان تعیین شود و در شرایطی که نمایندگان ۲۵ کشور در این نشست حضور داشتند، از حضور زنان افغان، حتی همان زنان لابی گر؛ ممانعت به عمل آمد و این در شرایطی است که برای آرام ساختن افکار عمومی، اینجا و آنجا همچنان تظاهر به محکوم ساختن سیاست‌های زنستیزانۀ طالبان می‌کنند.
زنان آگاه افغانستان اما همانطوری که از اولین روز به قدرت رسانده شدن طالبان، علیه این گروه مسلح با دستان خالی در کوچه و بازار، تظاهرات کردند و به مبارزه پرداختند، همچنان تنها قشری هستند که با وجود اختناق شدید و تهدیدهای فراوان، به شکل مستمر و پی گیر مبارزه را ادامه داده و با تشکلات و مبارزات مخفی و علنی، مقابل طالبان و قوانین قرون وسطی‌ای اش قد علم کرده و به روشنگری علیه این جریان فاشیست و حامیان امپریالیست‌ش می‌پردازند.
اولین گام برای رهایی زنان و جامعه در افغانستان، سرنگون ساختن طالبان و کوتاه کردن دست امپریالیست‌ها به دست زحمتکشان و ستمدیدگان افغانستان است و این ممکن نمی‌شود، مگر با همبستگی سراسری آنان، ایجاد تشکلات آگاهانه و مبارزات پی گیر و مستمر!
١۵ آگوست ٢٠٢۴ / مرداد ۱۴۰۳