مبارزه زنان صورتی‌‌پوش هند با بی‌عدالتی
این زنان ساری صورتی‌رنگ می‌پوشند، چماق‌هایی به رنگ صورتی دست می‌گیرند و پاسگاه‌های پلیس و ساختما‌ن‌های دولتی را اشغال می‌کنند تا به فریادشان رسیدگی شود. زنان "باند صورتی" در هند با بی‌عدالتی علیه زنان مبارزه می‌کنند.
اعضای "باند گولابی" که در زبان هندی به معنای "باند صورتی" است، در ایالت اوتار پرداش، یکی از پرجمعیت‌ترین و فقیرترین ایالات‌های هند با بالاترین آمار تبهکاری در سراسر کشور، با بی‌عدالتی علیه زنان مبارزه می‌کنند.
خشونت جنسی و جسمی، بی‌سوادی، ازدواج در سن پایین، زورگویی خانواده شوهر و نابرابری اجتماعی، نقطه مشترک سرنوشت بسیاری از زنانی است که در خانواد‌ه‌های بی‌بضاعت هند متولد شده‌اند.
سامپات پال دوی، فعال حقوق زنان، می‌گوید که در هند طالع کسی که طبقات پایین اجتماعی تعلق دارد نحس است، اما زن بودن هم دست‌کم به همین اندازه سخت است. او که خود سختی‌های بسیاری را در زندگی تجربه کرده، سال‌ها پیش گروهی تشکیل می‌دهد که برای گرفتن حقوق زنان مبارزه می‌کند.
این گروه که شمار اعضای آن اکنون، به گفته سامپات پال دوی، به ۱۴۰ هزار زن رسیده، به "باند صورتی" معروف است. اعضای این باند ساری صورتی‌رنگ می‌پوشند و چماق‌هایی به رنگ صورتی در دست می‌گیرند.
البته در هند صورتی رنگی زنانه نیست. سامپات پال دوی می‌گوید، این رنگ تنها رنگی بود که توسط هیچ کدام از گروه‌های سیاسی ضبط نشده بود.
قدرت تبلیغاتی، بزرگترین سلاح باند صورتی
باند صورتی که اکنون نامی شناخته شده در مطبوعات و رسانه‌های هند است، از روش‌های نامتعارف اما موثر برای رسیدن به اهداف خود استفاده می‌کند.
بزرگترین نقطه قوت این گروه، شمار بالای اعضای آن است که وقتی با ساری‌های صورتی و چماق‌هایی به همین رنگ وارد یک پاسگاه پلیس می‌شوند تا به بازداشت "غیرقانونی" زنی اعتراض کنند، نادیده گرفتن‌شان ممکن نیست.
البته کسی از آنها به دلیل چماق‌ها یا حضورشان در محل نمی‌‌ترسد.
سلاح این زنان که افسران بیکار پلیس، نمایندگان فاسد یا جنایتکاران بی‌رحم را به زانو درمی‌آورد، قدرت تبلیغاتی آنهاست.
سامپات پال دوی خود سال ۲۰۱۱ در مصاحبه‌ای با دویچه‌وله تأکید کرده است که آنها چماق را تنها برای دفاع از خود در دست می‌گیرند و دوست ندارند دست به خشونت بزنند یا قانون‌شکنی کنند، بلکه تنها حق خود را می‌خواهند.
آمانا فونتانلا- خان، نویسند‌ه‌ای که چند سالی را با باند صورتی گذرانده، می‌گوید که این زنان با داد و فریاد از خود در برابر مردان دفاع می‌کنند و با سماجت خلافکاران را تحت تعقیب قرار می‌دهند.
او کتابی با عنوان "انقلاب ساری صورتی− داستان‌های سامپات پال، باند گولابی و مبارزه‌اش برای زنان هند" در مورد این باند نوشته که به تازگی به زبان آلمانی منتشر شده است.
او در این کتاب شرح می‌دهد که ایده زنان شورشی چماق به دست که ساختار سنتی حاکم را درهم شکسته‌‌اند، در جامعه و مطبوعات هند حمایت بسیاری را جلب کرده است. این زنان از قربانی بودن خسته‌اند و می‌خواهند زندگی و سرنوشت خود را در دست بگیرند.
نه تنها شوهرانی که علیه زنان‌شان خشونت اعمال می‌کنند تحت تأثیر این زنان قرار گرفته‌اند، بلکه حتی از کارمندان دولتی گرفته تا سیاستمداران عالی‌رتبه نیز از آنها حساب می‌برند. باند صورتی با قدرت تبلیغاتی خود حتی می‌تواند نمایندگان پرنفوذ مجلس هند را هم گرفتار کند.
بی‌سواد و "نجس"، اما تأثیرگذار
جالب اینجاست که بسیاری از زنان "باند صورتی" بی‌سواد هستند. شمار قابل توجهی از اعضای گروه از پائین‌ترین طبقات اجتماعی هستند که "نجس" خوانده می‌شوند.
شماری از اعضای باند صورتی
دختران این طبقه هیچ امکانی برای مدرسه رفتن ندارند.
اما این زنان ضعف بی‌سوادی خود را با همبستگی و سازماندهی می‌پوشانند و در شرایطی که خشونت علیه زنان در هند حتی در رسانه‌های بین‌المللی نیز به عنوان معضلی جدی مطرح است، علیه مردسالاری مبارزه می‌کنند.
آنها به همان شیو‌ه‌ای مبارزه می‌کنند که در هند، کسانی حقوق پایمال‌شده از آن استفاده می‌کنند: آنها که حقوقشان تضییع شده و از دستگاه قضایی کشورشان انتظار اجرای عدالت ندارند، با برآشفتگی ناگهان دور هم جمع می‌شوند.
این گروه‌ها پاسگاه‌های پلیس را اشغال می‌کنند، وارد ساختمان دادگاه‌ها، دانشگاه‌ها یا حتی کارخانه‌ها می‌شوند و اجازه خروج به هیچ‌کس نمی‌دهند تا زمانی که یک نفر به داد آنها برسد.
منبع: دویچه وله – زندگی