به یاد نادیا انجمن که در ۶ دی ١٣۵۹(۵ نوامبر ٢٠٠۵) توسط همسرش با ضرب و شتم کشته شد، شعری از او توسط شعله یکی از فعالین سازمان زنان هشت مارس در افغانستان در جلسه ٣ مارس ٢٠٢۴ به مناسبت ۸ مارس روز جهانی زن، دکلمه شد.

یادهاى آبى روشن

نیست شوقى كه زبان باز كنم، از چه بخوانم

من كه منفور زمانم، چه بخوانم چه نخوانم

چه بگویم سخن از شهد، كه زهر است به كامم

واى از مشت ستمگر كه بكوبیده دهانم

نیست غمخوار مرا در همه دنیا كه بنازم

چه بگریم، چه بخندم، چه بمیرم، چه بمانم

من و این كنج اسارت، غم ناكامى و حسرت

كه عبث زاده‌ام و مهر بباید به دهانم

دانم اى دل كه بهاران بود و موسم عشرت

من پر بسته چه سازم كه پریدن نتوانم

گرچه دیرى است خموشم، نرود نغمه زیادم

زان كه هر لحظه به نجوا سخن از دل برهانم

یاد آن روز گرامى كه قفس را بشكافم

سر برون آرم از این عزلت و مستانه بخوانم

من نه آن بید ضعیفم كه زهر باد بلرزم

دخت افغانم و برجاست كه دایم به فغانم

برگرفته از نشریه هشت مارس شماره ۶١

آوریل ۲٠۲۴ – فروردین ١۴٠٣