مبارزه علیه خشونت بر زنان،

 مبارزۀ مشترک همۀ زنان جهان است!

در حالی ۲۵ نوامبر روز مبارزه علیه خشونت بر زنان فرا می رسد که بزرگترین خشونت سازمان یافته از جانب صهیونیست ها با حمایت امپریالیست های غربی و سایر مرتجعین جهان در غزه برای نسل کشی از فلسطینی ها در حال انجام است.

در حالی ۲۵ نوامبر روز مبارزه علیه خشونت بر زنان فرا می رسد که دولت فاشیست ترکیه به سردگی اردوغان به کُرد ها در روژاوا، شمال شرق سوریه و شمال عراق حمله نظامی کرده و صد ها نفر را کشته است.

قربانیان اصلی این جنگ های ارتجاعی زنان و کودکان هستند. سهم آحاد جامعه و بیش از همه زنان از این جنگ های ارتجاعی چیزی جز آوارگی، فقر و گرسنگی، سرکوب، آزار جنسی و تجاوز نخواهد بود.

در حالی ۲۵ نوامبر روز مبارزه علیه خشونت بر زنان فرا می رسد که حکومت های زن ستیز، از آن جمله امارت اسلامی در افغانستان و جمهوری اسلامی در ایران، خشونت سازمان یافته دولتی را بر زنان برای تعمیق و تحکیم هر چه بیشتر سلطه مرد بر زن پیش می برند. 

افغانستان:

در ادامۀ سیاست های زنستیزانۀ طالبان علیه زنان در افغانستان، حجاب (برقع)، برای زنان اجباری اعلام شد. سفر زنان بدون محرم، حضور زنان در پار ک ها و بسیاری از اماکن عمومی، تحصیل در مدارس دخترانه بعد از دورۀ دبستان و در دانشگاه ها ممنوع شد. معدود مشاغلی که زنان هنوز شانسی برای اشتغال در آن داشتند مثل آرایشگاه ها و خیاط خانه ها تعطیل شدند. درمان زنان توسط مردان ممنوع اعلام شد، آن هم در شرایطی که زنان اجازه تحصیل و کسب تخصص برای اشتغال در مراکز بهداشتی و درمانی را ندارند و...، اینها در کنار تبلیغ فرهنگ پدرسالارانه در جامعه؛ آمار قتل های ناموسی، کودک همسری و سایر اشکال خشونت در خانواده و جامعه و در نتیجه خودکشی زنان را به شدت افزایش داده است و در عین حال حکومت فاشیست اسلامی طالبان، هر ندای اعتراض زنان افغانستان را با سرکوب و  قتل و شکنجه و زندان، پاسخ داده است.

اما؛ نکته بارز و غیر قابل انکار این است که زنان امروز افغانستان، همان زنان بیست و چند سال پیش در دوران حکومت قبلی طالبان نیستند. زنان در افغانستان علیرغم تمام تلاش های ضد زن طالبان برای حذف کامل آنان از جامعه، تنها گروهی هستند که از اولین روزهای قدرت گیری امارت اسلامی طالبان، هرگز از مبارزه علیه این حکومت پدرسالار دست نکشیدند. زنان با مبارزات شان علیه طالبان و قدرت های امپریالیستی و در راس آنان آمریکا که این متحجرین را به قدرت رسانیدند، و لابی گرانی که تلاش دارند به طالبان رسمیت بخشند را در تظاهرات ها، تحصن ها، گردهم آیی ها و در فضای مجازی؛ افشا کرده و نشان داده اند که هرگز به عقب بر نخواهند گشت.

ایران:

رژیم جمهوری اسلامی ایران، از ابتدای قدرت گیری، ماهیت ایدئولوژیک خود را با خشونت و ستم بر زنان، به جهانیان نشان داد. حجاب اجباری از اولین اشکال خشونت علیه زنان بود که به واسطۀ آن مالکیت بر بدن زن و تعیین مختصات زندگی زنان توسط حکومت و توسط مردان را رسمیت بخشید. جمهوری اسلامی با تمام قوا تلاش کرد زنان را از فعالیت در بسیاری از رشته های ورزشی و تحصیلی و شغلی محروم سازد و با ممنوعیت سقط جنین و اغلب اقدامات برای پیشگیری از بارداری، زنان را رسما به ماشین جوجه کشی برای طرح های افزایش جمعیت، بدل ساخت. با تخصیص بودجه های هنگفت به مراکز فرهنگی برای تولیدات ضد زن، فرهنگ زنستیزی را در جامعه گسترد و بر آمار خشونت های مختلف خانگی و اجتماعی افزود.

اما؛ زنان در ایران در تمامی ۴۴ سال گذشته، با مبارزه با حجاب اجباری و سایر اشکال خشونت بر زن و هم چنین با مبارزه در تمامی عرصه های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، زمینه مبارزات گسترده ای را در سراسر کشور بر پا ساختند. زنان قادر شدند در خیزش انقلابی ژینا در سال گذشته که در واکنش به قتل حکومتی ژینا امینی زن جوان کُرد، آغاز گردید؛ پیشتازی این قیام را بر عهده گیرند. اگرچه مبارزات زنان با قتل، تهدید، شکنجه، تجاوز و بازداشت آنان، پاسخ گرفت؛ اما با تمام این خشونت های سازمان یافته دولتی، زنان سر خم نکردند، قهرمانانه ایستاده اند و به مبارزات خود ادامه داده و می دهند! زنان و نوجوانان جسور و پیشرو حتی پس از افت نسبی مبارزات خیابانی و با وجود جو امنیتی و نیروهای رنگارنگ سرکوبگر؛ به مبارزه علیه حجاب اجباری با تردد بدون حجاب در اماکن عمومی، سیاسی ترین مبارزه را علیه رژیم به پیش می برند. آرمیتا گراوند یکی از این نوجوانان جسوری بود که در مبارزه علیه حجاب اجباری توسط مزدوران رژیم به قتل رسید. زنان اسیر در زندان ها هم در تداوم مبارزات شان حاضر به سرکردن حجاب اجباری در زندان و دادگاه و در اعزام به بیمارستان ها نمی شوند. بله! زنان با مبارزات شان نشان داده اند که نه تنها به عقب بر نمی گردند بلکه مصمم هستند که حجاب اجباری و کل نظام زن ستیز جمهوری اسلامی را به گورستان تاریخ بسپارند.

ما زنان به درازای مرزهای جهان برای پایان دادن به خشونت بر زنان، نه فقط روز ۲۵ نوامبر بلکه هر روز در صف مقدم مبارزه می ایستیم و به مدد مبارزه ی جهانی مان برای تغییر این جهان ستمگرانه مردسالار و خلق جهانی بدون خشونت بر زنان حرکت می کنیم!

برگرفته از نشریه هشت مارس شماره ۶٠

دسامبر ۲٠۲٣ – آذر ١۴٠٢