19 نوامبر 2011

مسلما من مثل خیلی های دیگر از بلاگر مصری، علیا المهدی، حمایت می کنم اما باید که کمی به حمایت منتقدانه عادت کنیم. چرا برخی از دوستان لیبرال-مسلک می پندارند که یا باید از عملی بطور کامل دفاع کرد و یا باید آن را بطور کامل رد کرد؟ واقعیت آیا پیچیده تر از این نیست؟

عمل علیا المهدی به خودی خود مثبت است. من موافق تحلیلگرانی نیستم که می گویند برای حفظ وحدت بین نیروهای لیبرال و لیبرال-مذهبی چنین عملی بهتر بود که سانسور می شد. صرف نظر کردن از تفاوت های گروههای مختلف سیاسی به منظور حفظ وحدت ممکن است به نتایج ناخوشی بینجامد. اما چند نکته را در اینباره نباید فراموش کرد. این انقلابی یک نفره است توسط علیا که به منظور آزاد کردن بدن هم جنس های علیا در مصر انجام شده است. اکتیویسم یا همان فعالیت اجتماعی که در دل این عمل وجود دارد جنبه ی جنسی بدن را کم می کند و غیرسکشوال و روشنفکریزه اش می کند که مثل سپری در برابر خشونتی که به آن وارد می شود عمل می کند.

مسلما فرقی وجود دارد بین زنی که در زندگی روزمره اش بخاطر بدن جنسی و حنسیتی شده اش مورد خشونت قرار می گیرد با زنی که به قصد آزاد سازی «بدن زن» در نقش یک قهرمان و زن روشنفکر عکس های بدن عریان اش را با دنیا تقسیم می کند. هرچند زن دومی قصد دفاع از اولی را هم دارد اما هرگز نمی تواند جای اولی باشد. کمااینکه زنان و مردانی که عمل علیا را مورد سوال قرار می دهند به دگماتیسم، فاندامنتالیسم و یا املیسم محکوم می شوند و یا حمایت منتقدانه هم مورد ترور قرار می گیرد. نکته ی دیگر جنبه ی زیبایی-شناسانه ی عکس های علیا ست که سن و فرم بدن و عکس های او براساس معیارهای رسانه های جریان اصلی از سیمای زنی زیبا ست. به نظرم اگر این عمل علیا تبدیل به کمپینی فراگیر از زنها (و مردها) از سن های مختلف و فرم های مختلف بدن بشود موثرتر خواهد بود. فراموش نکنیم که منتشر کردن عکس از بدن عریان زن چنانچه که برخلاف معیارهای زیبایی شناسانه ی رسانه های جریان اصلی نباشند، در بسیاری از موارد، نه تضادی با سرمایه داری و نه تضادی با مردسالاری دارد. کمااینکه روزانه با عکس های بدن های عریان زنان در روی مجلات (مجازی و یا واقعی) و فیلم و … در هر کجای دنیا باشیم روبرو می شویم. البته تفاوت اساسی عکس هایی که علیا از خودش منتشر کرده با عکس های بدن عریان زنان روی مجلات، عاملیت علیا (آن هم در متن انقلاب هنوز به ثمر نرسیده ی مصر) و خودتوانمند سازی نهفته در آن است.

من شخصا توهم ندارم که چنین کار یک نفره ای را ادامه ی انقلاب مصر در نظر بگیرم، آنطور که عده ای گفته اند، اما مسلما توانمندی ای که چنین عاملیتی را برای علیا مقدور کرده است مدیون انقلاب ناتمام و مبارزات شجاعانه ی مردم مصر است. در مجموع شهامت و جسارت علیا المهدی قابل ستایش است و در کمپین حمایت از او می توان به همه ی جنبه هایی که او یک نفره نمی توانسته رسیدگی کند، رسیدگی کرد و برای حمایت از امنیت او باید کمپین راه انداخت. اما فراموش نکنیم که امروز دوباره تظاهرات گسترده ای در میدان تحریر مصر برقرار بوده است، اینطور نیست که تنها فرم مبارزه در مصر عکس های عریان اخیر باشد، هرچند عکس های علیا المهدی بسیار بیشتر از تظاهرات امروز در مصر توجه مردم دنیا (علی الخصوص مردم ایران) را به خود جلب کرده است.

وحشت از عریانی وحشت از روبه رو شدن با واقعیت است. انگار قرار است که آن پدیده ای که زیر لباس هست و اتفاقا خیلی هم رازگونه نیست را ازش حفاظت کرد. همه می دانیم که زیر لباس چیست ولی وانمود می کنیم که پدیده ای بسیار پیچیده و مقدس زیر لباس است که باید از فاش نشدن آن حمایت کرد. خشونتی که متوجه عریانی می شه از این برآشفته شدن از برملا شدن نیهیلسم زیر لباس میاد.

دادابیس: این جور تابو کردن سکس برای درگیر کردن هرچه بیشترش در افتصاد سیاسی فرهنگ عمومی انجام میگیره. در روابط اجتماعی قدرت، سکس باید تابو باشه تا ازش به عنوان عاملی برای ارگانیزه کردن اخلاق و تمایلات اشکار و شنهانی حامعه بطور مستقیم و غیر مستقیم استفاده کرد. همونطور که هم گفت کارکرد شوخی های جنسی کم کردن فشار روانی این تابوها در جوامع اخلاق زده است.

منبع: سایت پابلیک دادا