هرچند که رژیم جمهوری اسلامی افغانستان که خود را منادی حقوق زنان و تحقق دموکراسی میگوید و از طریق رسانه های صوتی ، تصویری گلو میدراند ، اما خانمی که تازه از محبس زنانه هرات رهائی یافته است ، در خاطرات خود از محبس زنانه هرات چنین میگوید:
" خانمی بنام رحیمه بنت غلام رسول که حدودا 20 سال دارد و فعلا در محبس زنانه هرات بی سرنوشت است ، خاطرات تلخ زندانی شدن خود را چنین بیان داشته است: " بتاریخ 18 حمل 1389 توسط نیروهای امنیتی از خانه ای که قبلا منیر احمد طاهری برای من تدارک نموده بود و مدت چند ماه را با وی در آن منزل به سر برده بودم ، دستگیر شدم ، مرا به شفاخانه برده و معاینات نیز انجام شد اما نظر به اینکه طفل شیرخوار داشتم و شب قبل هم آقای طاهری پیش من نیامده بود نتیجه تست شفاخانه منفی برآمد و مرا به محبس زنانه آورده و تا کنون بی سرنوشت می باشم.
رحیمه در شرح واقعه گفته است که در مکتب ( بنوش دره )* ولسوالی کرخ معلم بودم که از طرف منیر احمد طاهری فرزند حاجی شاه علم خان که تفتیش مدیریت معارف بود برایم پرزه خطی آمد و در آن نوشته شده بود که من ترا دوست دارم و شماره تلفن خود را نیز نوشته بود که با من تماس بگیر!
من چون یک معلم بودم و زیر دست وی قرار داشتم و از طرفی در سن خورد شوهر کلان سال داده شده بودم این پیشنهاد را پذیرفتم و تا اینکه بالاخره یکروز به همراه شوهرم به بهانه مریضی به شهر آمده و به شفاخانه ( افغان آپولو) رفتیم و در همان جا من خود را پنهان ساخته و بعدا به آقای طاهری تلفن کردم. او با یک عراده موتر کرولا آمد و مرا به همین خانه برد و مدت تخمینا چهارماه مثل زن و شوهر با همدیگر بودیم و هفته دو شب یا سه شب و بعضی روزها می آمد و از من کامجویی میکرد.
اما همینکه بندی شدم ، از وی خبری نشد. من بالایش ادعا دارم که مرا فریب داده است و باعث بدبختی من گردیده است. اما تاکنون دولت بخاطر اینکه وی برادر داکتر سپنتا است او را دستگیر نکرده است.
خانم مذکور که از حبس رهائی یافته از قیودات داخل محبس زنانه و عدم دادن ملاقات به اقارب زنها مگر با رشوه و پول نیز یاد آوری نموده و گفت که تا زندانی پول ندهد او را در فرمانهای رهائی که حق مسلم شان است ثبت نام نمی کنند و حتی از تخفیف مجازات نیز بدون پول مستفید شده نمیتوانند.
والسلام ---------
* (بنوش دره) : { در اصل بنفش دره تحریر میشود ولی در گزارش چنین درج شده است}