افغانستان سقوط نکرد، بلکه در توافقی چند جانبه از سوی ابرقدرت‌های جهانی و منطقه‌ای تحویل طالبان شد.
دیدن تصاویر وحشت و استیصال مردم و خاصه زنان و کودکان و خانه‌به‌دوشی آن‌ها در لب مرزها، لکه ننگی بر وجدان‌های جمعی ماست. چون می‌دانیم این ارتجاع، این سلاخی و تجاوز به زنان، همه و همه هزینه‌ی به تعویق افتادن آن انقلابی است که باید در کشورهای ایران، ترکیه، پاکستان و...رخ دهد و هر روز تعویقش خاورمیانه و فرای آن را چنین در آتش جنگ می‌سوزاند.
اگر بیست سال پیش، توحش طالبان علیه زنان سوژه داغ رسانه‌های غربی می‌شد تا کیلو کیلو بمب بر سر روستاها و همین زنان و کودکان بیاندازند، بیست سال بعد منافع‌شان دیکته کرد که از طالبان چهره‌ای «میانه‌رو» و «تغییرکرده» بسازند و برایشان فرش قرمزی جهت «انتقال مسالمت‌آمیز قدرت» پهن کنند. این است آینده نیروهای سیاسی آویزان به قدرت دولت‌های خارجی و این است تصویر فردای کسانی که امروز در کنار پمپئو و بلینکن می‌ایستند و از آنان طلب رهایی زنان ایران را می‌کنند.
اما اگر وضع زنان افغانستان و ایران این‌جا و آن‌جا موضوع لابی سیاسی و تبلیغاتی است، برای خودِ زنان و کل گروه‌های تحت ستم جنسی و جنسیتی که زیر سایه توحش طالب و آخوند زندگی می‌کنند، #هم‌سرنوشتی است. این یعنی ما هم از افغانستان تا ایران، از کوبانی تا لبنان، از عراق تا ترکیه ناگزیریم متحدان «مستقل» خود‌مان را بیابیم تا از یوغ توحش طالب و آخوند رها شویم.
متن و تصویر از صفحه‌ی اینستاگرام "خیابان، تریبون زندانی سیاسی"
#مرگ_بر_حامیان_طالبان
#زنان_مبارز_ارتجاع_را_تحمل_نمیکنند
#همبستگی_جهانی_زحمتکشان
#مرگ_بر_طالبان_چه_در_کابل_چه_تهران
برگرفته از تلگرام سازمان زنان هشت مارس
۱۶آگوست ۲۰۲۱
@hashtemars