اول ماه مه، روز حیات بخشیدن به وظایف انقلابی!
اول ماه مه، روز مبارزاتی جهانی کارگران فرا می‌رسد. روز همبستگی و اتحاد همه ستمدیده‌گان در سراسر دنیا. روزی که خارج از مرز، ملیت، جنسیت، نژاد؛ این «ارمغان» های جامعه طبقاتی، همه کارگران را برای یک زندگی دیگر، زندگی به دور از ستم و استثمار در کنار هم قرار می‌دهد.
در شرایطی روز جهانی کارگر فرا می‌رسد که بحران سرمایه داری جهانی خصوصا در دوره پاندمی کرونا، تشدید یافته و حاصل آن چیزی جز بیکاری ده میلیون کارگر خصوصا کارگران زن نیست. کارگران و زحمت‌کشان جهان به چشم خود دیدند که در همین دوره کرونا، جان و سلامتی آنان خصوصا در کشورهای «توسعه نیافته» برای حاکمین در قدرت ارزشی ندارد. چرا که اساس و حیات سرمایه داری نه بر پایه حفظ جان انسان ها، بلکه بر پایه کسب سود و مافوق سودی قرار دارد که حاصل روابط تولیدی و اجتماعی استثمارگرانه است. در همین دوره یک سال و اندی شیوع ویروس کرونا، زندگی میلیون‌ها زن به خاطر از دست دادن کار و فقر و فلاکت ناشی از آن، چندین برابر شدن «وظایف» خانگی، سرویس دهی‌های اجباری جنسی به مردان، انواع و اقسام خشونت‌های وحشیانه مردان خانواده، به خطر افتاده و بیشتر از گذشته، پلشتی‌های سیستم پدر/ مردسالار حاکم را رو کرده است. به طور کلی، بحران کرونا به شکلی عریان‌تر زشتی، ورشکستگی و پوسیدگی نظام سرمایه داری را بیرون کشیده و ضرورت سرنگونی آن را بیش از گذشته مشهود ساخته است.
در جوامعی هم چون ایران و افغانستان که تحت حاکمیت رژیم‌های بنیادگرای اسلامی قرار دارند، تنها دادن آمار و ارقام از بیکاری، بی‌خانمانی، فقر، در به دری، ابتلا به ویروس کرونا و جان باختن هزاران هزار نفر، ترور و کشتار مردم بی‌گناه، خشونت و قتل زنان و… برای میلیون‌ها کارگر و زحمتکش در اول ماه مه دردی را دوا نکرده و نمی‌تواند علل ریشه‌ای همه این مشکلات و مصائب را نشانه رود.
به ایران نگاه کنید: کارگران و زحمت‌کشان با تمام بگیر و به بند ها، زندان و شکنجه و… برای خواسته‌های صنفی خود هم چنان در خیابان‌ها مبارزه می‌کنند. اما، این کارگران و زحمت‌کشانی که بیش از هر قشر و طبقه‌ای گندیدگی و کثافات سرمایه داری و سود پرستی و استثمار وحشیانه را با گوشت و پوست خود لمس می‌کنند، نیاز به یافتن راهی برای خلاصی از این وضعیت دهشتناک دارند.
ضرورت تغییر رادیکال در این جامعه با شرایط اسفناک اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی شکل گرفته در آن، از هر پرز ش بیرون زده است. جامعه در حال از هم پاشیدن است. مردم خصوصا تهیدستان به ستوه آمده اند. آن چه که در این شرایط حساس و بحرانی از نیروهای انقلابی طلب می‌شود، پیش برد آن مبارزه‌ای است که بتواند با اتکا به رویکردی انقلابی، کارگران و زحمت‌کشان و به طور کلی مردم عاصی از این نظام را، در جهت سرنگونی تمام و کمال رژیم جمهوری اسلامی، سازماندهی و متشکل کند. برای انجام چنین انقلابی به تدارکی آگاهانه و نقشه‌مند نیاز است. به داشتن تشکیلات انقلابی رهبری کننده نیاز است. به ساختن پایگاهی محکم در بین مردم نیاز است. به کاشتن بذر آگاهی و سازماندهی، به ایجاد تشکلات توده‌ای و متشکل کردن کارگران و زحمت کشان، زنان و همه آنانی که می‌توانند متحد شوند، نیاز است. آن چه را که زنان، مردم و به طور ویژه کارگران و زحمت‌کشان از نیروهای انقلابی انتظار دارند، چنین برنامه و دورنمائی است. در چنین صورتی است که کارگران و زحمت‌کشان می‌توانند در مسیر تغییر و تحول رادیکال جامعه، آگاهانه دخالت کرده و در مسیر رهائی، همه ستمدیده‌گان را متحد کنند.
پس: اول ماه مه را باید به آغازی برای حیات بخشیدن به این وظایف تعیین کننده بدل کرد.
سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)
اول ماه مه ۲۰۲۱