اول ماه مه، حیات بخشیدن به وظایف انقلابی!

اول ماه مه، روز مبارزاتی جهانی کارگران فرا می رسد. روز همبستگی و اتحاد همه ستمدیده گان در سراسر دنیا. روزی که خارج از مرز، ملیت، جنسیت، نژاد، این «ارمغان» های جامعه طبقاتی، همه کارگران را برای یک زندگی دیگر، زندگی به دور از ستم و استثمار در کنار هم قرار می دهد.

در شرایطی روز جهانی کارگر فرا می رسد که بحران سرمایه داری جهانی خصوصا در دوره پاندمی کرونا، تشدید یافته و حاصل آن چیزی جز بیکاری ده میلیون کارگر خصوصا کارگران زن نیست. کارگران و زحمت کشان جهان به چشم خود دیدند که در همین دوره کرونا، جان و سلامتی آنان خصوصا در کشورهای «توسعه نیافته» برای حاکمین در قدرت ارزشی ندارد. چرا که اساس و حیات سرمایه داری نه بر پایه حفظ جان انسان ها، بلکه بر کسب سود و مافوق سودی قرار دارد که حاصل روابط تولیدی و اجتماعی استثمارگرانه است. در همین دوره یک سال و اندی شیوع ویروس کرونا، زندگی میلیون ها زن به خاطر از دست دادن کار و فقر و فلاکت ناشی از آن، چندین برابر شدن «وظایف» خانگی، سرویس دهی های اجباری جنسی به مردان، انواع و اقسام خشونت های وحشیانه مردان خانواده به خطر افتاده و بیشتر از گذشته، پلشتی های سیستم پدر/ مردسالار حاکم را رو کرده است. به طور کلی، بحران کرونا به شکلی عریان تر زشتی، ورشکستگی و پوسیده گی نظام سرمایه داری را بیرون کشیده و ضرورت سرنگونی آن را بیش از گذشته مشهود ساخته است.

در جوامعی هم چون ایران و افغانستان که تحت حاکمیت رژیم های بنیادگرای اسلامی قرار دارند، تنها دادن آمار و ارقام از بی کاری، بی خانمانی، فقر، در به دری، ابتلا به ویروس کرونا و جان باختن هزاران هزار نفر، ترور و کشتار مردم بی گناه، خشونت و قتل زنان و.. برای میلیون ها کارگر و زحمتکش در اول ماه دردی را دوا نکرده و نمی تواند علل ریشه ای همه این مشکلات و مصائب را نشانه رود.

به ایران نگاه کنید: کارگران و زحمت کشان با تمام بگیر و به بند ها، زندان و شکنجه و... برای خواسته های صنفی خود هم چنان در خیابان ها مبارزه می کنند. اما، این کارگران و زحمت کشانی که بیش از هر قشر و طبقه ای؛ گندیده گی و کثافات سرمایه داری و سود پرستی و استثمار وحشیانه را با گوشت و پوست خود لمس می کنند، نیاز به یافتن راهی برای خلاصی از این وضعیت دهشتناک را دارند.

ضرورت تغییر رادیکال در این جامعه با شرایط اسفناک اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی شکل گرفته در آن، از هر پُرزش آن بیرون زده است. جامعه در حال از هم پاشیدن است. مردم خصوصا تهیدستان به ستوه آمده اند. آن چه که در این شرایط حساس و بحرانی از نیروهای انقلابی طلب می شود، پیش برد آن مبارزه ای است که بتواند با اتکا به رویکردی انقلابی، کارگران و زحمت کشان و به طور کلی مردم عاصی از این نظام را در جهت سرنگونی تمام و کمال رژیم جمهوری اسلامی، سازماندهی و متشکل کنند. برای انجام چنین انقلابی به تدارکی آگاهانه و نقشه مند نیاز است. به داشتن تشکیلات انقلابی رهبری کننده نیاز است. به ساختن پایگاهی محکم در بین مردم نیاز است. به کاشتن بذر آگاهی و سازماندهی، به ایجاد تشکلات توده ای و متشکل کردن کارگران و زحمت کشان، زنان و همه آنانی که می توانند متحد شوند، نیاز است. آن چه را که زنان، مردم و به طور ویژه کارگران و زحمت کشان از نیروهای انقلابی انتظار دارند، چنین برنامه و دورنمائی است. در چنین صورتی است که کارگران و زحمت کشان می توانند در مسیر تغییر و تحول رادیکال جامعه، آگاهانه دخالت کرده و در مسیر رهائی، همه ستمدیده گان را متحد کنند.

پس: اول ماه مه را باید به آغازی برای حیات بخشیدن به این وظایف تعیین کننده بدل کرد.

سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)

اول ماه مه 2021