پیام جنبش مادران پارک لاله تهران
از مادران میدان «دومایو»ی آرژانتین تا مادران پارک لاله
من درد مشترکم مرا فریاد کن!
پس از جنبش سال 88 و جان باختن عده‌ای از جوانان میهن‌مان، در اعتراضات خیابانی و یا در شکنجه‌گاه کهریزک، مادران داغدار که در آن روزهای دشوار و تحمل درد و رنج با یکدیگر آشنا شده بودند، در روز ششم تیرماه در پارک لاله‌ی تهران گرد هم آمدند و ضمن ابراز همدردی با یکدیگر یاد فرزندان دلبندشان را گرامی داشتند و قرار شد روزهای شنبه ساعت 5 بعدازظهر در پارک لاله گرد هم آیند، پس از مدتی مأمورین امنیتی با دستگیری و ضرب و شتم مادران از تجمع آنان جلوگیری کردند، اما مادران نیز مقاومت کرده و با شیوه‌های دیگری به تجمع خود ادامه دادند، مادران بجای تجمع در داخل پارک در اطراف پارک به راه‌پیمایی می‌پرداختند و یا در منازل یکدیگر جمع می‌شدند، امسال که نهمین سال آغاز فعالیت مادران پارک لاله است مادران همچنان فعال‌اند و همواره با صدور اعلامیه‌هایی از زندانیان سیاسی حمایت کرده و موارد نقص حقوق بشر را محکوم می‌کنند. مادران ستمدیده‌ای که در کشورهای دیکتاتوری فرزندان خود را در راه آزادی و مبارزه با دیکتاتوری ازدست‌داده‌اند در سخت‌ترین شرایط همواره برای دادخواهی فرزندان‌شان بپا خاسته‌اند، در رژیم پیشین مادران جزنی و حکمتجو از زمره مادران دادخواه بودند.
جنبش مادران دادخواه که برای اولین بار در جهان و از طریق رسانه‌های گروهی شناسانده شد، جنبش مادران آرژانتین بود. در پی کودتای ژنرال‌های ارتش آرژانتین در سال 1975، دیکتاتوری هار و جنایتکار ژنرال‌ها بر کشور آرژانتین تسلط یافت و اعضای احزاب چپ و مترقی آماج تهاجم وحشیانه قرار گرفتند و هزاران مبارز کشته و ناپدید شدند، این دوران سرکوب مدت 7 سال طول کشید، مادران رنجدیده‌ای که فرزندان‌شان ناپدید شده بودند، در «میدان دومایو»ی بوئنوس‌آیرس با روسری سفید و با در دست داشتن عکس‌های فرزندان‌شان می‌ایستادند و خواهان دادخواهی و آگاهی یافتن از سرنوشت فرزندان‌شان بودند، پلیس فاشیست آرژانتین آنان را مورد ضرب و شتم قرار می‌داد و ژنرال‌های مستبد آنان را دیوانگان میدان دومایو خطاب می‌کردند، اما مقاومت مادران در این سال‌های سیاه همچنان ادامه داشت و آنان را به نماد مقاومت و الگویی برای مادران مبارز جهان تبدیل کرد مادران میدان دومایو در گردهم‌آیی‌ها همواره به یاد فرزندان‌شان این سرود را می‌خواندند
صدای تپش قلب‌شان را می‌شنویم
صدای خنده‌شان در باد
و اشک‌شان را با باد و باران می‌بینیم
صدای قلب‌شان را می‌شنویم
در ترکیه نیز پس از کودتای ارتش در سال 1980 هزاران مبارز ترک و کٌرد کشته و مفقودالاثر شدند، مادرانِ فرزند ازدست‌داده‌ی ترکیه در شهرهای بزرگ ترکیه به رهبری آزاده زنی بنام «امینه آچاک» نیز اعتراضات خود را در میدان‌های بزرگ شهر آغاز کردند آنان نیز از سوی شبه فاشیست‌های ترکیه موردتهاجم قرار گرفتند اما همچنان به مبارزه‌ی خود برای دادخواهی فرزندان‌شان ادامه می‌دهند.
در خارج از کشور نیز، در دو شهر دورتموند و هامبورگ جمعی از فعالین ایرانی که اکثریت آنان را، زنان تشکیل می‌دهند در حمایت از مادران پارک لاله روزهای شنبه در مرکز شهر تجمع می‌کنند و با در دست داشتن پلاکاردها و اعلامیه‌های توضیحی درباره‌ی مادران پارک لاله و جمع‌آوری امضا به حمایت از مادران پارک لاله ادامه می‌دهند
مادران پارک لاله و مادران خاوران نمادی از مهر و مقاومت زنان ایران هستند، اما دریغا مادران بی‌شماری نتوانستند دادخواهی فرزندان‌شان را شاهد باشند. امیدواریم مادران داغدار رامین، ستار، فرزاد، زانیار و ده‌ها هزار مادر ستمدیده‌ی دیگر شاهد اجرای عدالت باشند.
باش تا نفرینِ دوزخ از تو چه سازد،
که مادرانِ سیاه‌پوش
ـ داغدارانِ زیباترین فرزندانِ آفتاب و باد ـ
هنوز از سجاده‌ها
سر برنگرفته‌اند!
نشریه هشت مارس شماره ۴۷
خرداد ۱۳۹۸/ ژوئن ۲۰۱۹