خطر اعدام زينب جلاليان دختر 27 ساله ای که اينک به اتهام محاربه در زندان سنندج به سر می برد.

هرانا:زينب جلاليان دختر 27 ساله ای است که اينک با حکم اعدام به اتهام محاربه در زندان سنندج به سر می برد. به گفته يکی از نزديکان زينب، اتهامی که دادگاه زينب رابه خاطر آن مجرم شناخته و بابت آن به وی حکم محاربه و اعدام داده، همکاری با گروه کرد "پژاک" عنوان شده است. اين در حالی است که زينب جلاليان اين اتهام را نپذيرفته است؛ به گفته کسانی که او و فعاليتهايش را می شناسند،زينب با گروه پ.ک.ک. همکاری غير مسلحانه داشته و صرفا کار تبليغی می کرده است.

به گزارش از روز, باور کردن اين مساله شايد سخت باشد، اما زينب در ده سالگی به حزب پ.ک.ک نزديک شد و با آنها شروع به همکاری کرد. او که در يکی از شهرستانهای آذربايجان شرقی زاده شده بود، به دليل ممانعت خانواده اش از تحصيل، که وی عاشق آن بود، از خانه فرار کرد و همان زمان يعنی در ده سالگی جذب اين گروه سياسی کردستان شد که در آن زمان براحتی و بدون هيچ مشکل جدی از سوی حکومت ايران، در اين استان مرزی فعاليت سياسی می کردند و جوانان زيادی مثل زينب از کودکی و نوجوانی جذب آن شدند.

وی همچنين با اشاره به اينکه "نمی شود به اين پيشينه بی توجه بود"، می گويد: دختر ده ساله ای را در نظر بگيريد که در هوای سرد کوهستان به يک گروه سياسی پناه ببرد. همانجا رشد کند و درس بخواند. آيا اين دختر را که هرگز حامی ديگری در زندگی نداشته و اساسا نوع ديگری از زندگی به او نشان داده نشده، مبارزه مسلحانه ای انجام نداده و خودش نيز اعتراف می کند که هيچ وقت دست به اسلحه نبرده و صرفا کار تبليغی کرده است، می توان در 27 سالگی به اعدام محکوم کرد؟

به گفته اين فرد که از نزديکان زينب جلاليان است وی سال گذشته از مرز عراق وارد ايران شد، اما پس از مدتی در شهر کرمانشاه و به گفته ای پس از دستگيری يک خانواده کرد که يک عضو پژاک را پناه داده بودند، دستگير و با همان اتهام آنها يعنی عضويت در پژاک راهی زندان شد.

حکم اعدام زينب پس از صدور در دادگاه، در ديوان عالی کشور نيز تاييد شد و اينک او در همان شرايطی قرار دارد که احسان فتاحيان پيش از اعدام قرار داشت.

يکی از فعالان کرد در اين زمينه می گويد : رفتار حکومت ايران در برابر کردها رفتار دو گانه ای است. شديدترين برخوردهای خصمانه و سرکوبگرانه با فعالان سياسی کردستان در شرايطی صورت می گيرد که حکومت ايران سالها شاهد پيوستن جوانان کرد به احزاب سياسی کردستان و فعاليتهای آنان بوده است، اما با سکوت خود که حتی علامت رضايت بود، به نوعی باعث تقو يت اين گروه ها نيز شد. به ويژه اينکه گروه های کردی مثل پ.ک.ک و هواداران عبداله اوجالان، در مرزهای مشترک عراق- ترکيه- ايران همواره خطر بيشتری برای ترکيه بوده اند تا ايران و دولت ايران اگر چه به ظاهر با اين گروه ميانه ای نداشته اما در باطن از حضور آنها استقبال هم کرده زيرا با وجود آنها می توانسته هميشه برگ برنده ای در برابر ترکيه داشته باشد که حضورش در مرز اروپا و رابطه دوستانه اش با امريکا هميشه ايران را تهديد کرده است.

4 آذر 1388