گرامی باد اول ماه می ( روزجهانی کارگر)
اول ماه می 2009 مصادف با 11 ثور1388 خورشیدی، روزجهانی کارگر، روز همبستگی مبارزاتی کارگران سراسرجهان است.
دراین روز ، میلیون ها تن از کارگران در سراسر جهان به جاده ها رو می آورند و با خواست نابودی استثمار و بهره کشی ، جنگ و سرکوب ، تبعیض نژادی و جنسی، تبعیض ملی و مذهبی و بطور کلی بر علیه همه جلوه های ستم در جوامع طبقاتی ، درفش انقلابی یک دنیای نوین انسانی ، دنیای فارغ از استثمار وستم ، فارغ از غل و زنجیر و نابرابری را برمی افرازند.
طبقه کارگر در سراسر جهان ، در شرایطی به استقبال اول ماه می میرود که امپریالیزم لجام گسیخته به مثابه آخرین و بالاترین مرحله نظام گندیده سرمایه داری، دریک بحران عمیق اقتصادی دست و پا میزند و درست به همین دلیل است که نه تنها بر دامنه و شدت تهاجم عنان گسیخته و غارتگرانه خود به حیات و معاش کارگران و خلق های ستمدیده در سراسر دنیا با وحشیگری هرچه تمامتر افزوده اند، بلکه برای کسب سهم بیشتری از منافع حاصل از غارت توده های ستمدیده درجوامع تحت سلطه علی الخصوص افغانستان وعراق و گسترش بازارهای نفوذ و دستیابی به ثروت های طبیعی و منابع انرژی ، به اشکال مختلف، جدالهای سیاسی ، اقتصادی و تجاوزات نظامی را تشدید بخشیده اند.
به موازات این روند، گرایش فزاینده نظام سرمایه داری امپرياليستي به اعمال قهر و سرکوب و توسل به نظامیگری و جنگ و ارتجاع ، در مواجهه با بحران و مبارزات طبقه کارگر و خلق های ستمدیده، ماهیت ارتجاعی این نظام و ضرورت تغییر بنیادی آن را بیش از هر زمان دیگری در مقابل توده های ستمدیده علی الخصوص توده های ستمدیده افغانستان قرار داده است.
در کشور مستعمره – نيمه فئودال افغانستان که استقلال، آزادی، تمامیت ارضی و مردمان آن زیر چکمه های ارتش متجاوز 40 کشور امپریالیستی و ارتجاعی خارجی به رهبری امپریالیزم لجام گسیخته امریکا خورد و خمیر و حاكميت پوشالي رژيم دست نشانده بر مردمان آن تحميل گرديده است. بیکاری، بیماری ، فقر، گرسنگی و اخراج مداوم کارگران از کار، نبود حداقل حقوق و مزایای اجتماعی، دستمزد بخور و نمیري که پرداخت آن ماه ها به تعويق مي افتد، فقدان هرگونه حقوق صنفی و سیاسی و بالاخره سرکوب بی وقفه و بیرحمانه کوچکترین اعتراضات و مبارزات کارگران هر روز بیشتر از پیش تشدید میگردد.
در موجوديت اينچنین فضای وحشتبار است که طبقه کارگر بیش از هر زمان دیگر نیاز به ایدئولوژی و سیاست انقلابی دارد. بیش از هر زمان دیگر نیاز به پرورش صدها رهبر سیاسی زبده و هوشیار دارد. بیش از هر زمان دیگر نیاز به یک جنبش انقلابی با پلاتفرم صریح و روشن دارد. اگر ما کارگران را مجهز به یک دیدگاه روشن از جو سیاسی پیچیده کنونی افغانستان و تفکیک درست نیرو های دوست و دشمن نکنیم، اگر روند اخراج قواي اشغالگر وسرنگونی رژیم دست نشانده را بدست خود مردم تشدید نکنیم، اگر ما آماده مبارزه ملی ، مردمی وانقلابی درسطح کل کشور نشویم و اگر از فرصت ها استفاده اعظمي به عمل نیاوریم ؛ طبيعي است كه چالش ها به خطرات بالفعل تبديل خواهند شد.
پس با توجه به رسالت تاريخي نيروي انقلابي آگاه و با توجه به تعهد خارائين به منافع علياي توده ها و كشور با تمام قوت و توان به پيش!