كلامی برای بزرگداشت آذر

من ستايش می كنم صبر و استقامت آذر را. مبارزه اش علیه بیماریش انعکاسی از مبارزه قدرتمندانه اش علیه سیستمی بود که مانند سرطان بیرحم است.

 من الهام می گيرم از خشم آذر. به خصوص که این خشم در لحظات کنونی برای ما دانشجویان انقلابی در مونترآل  (كانادا) الهام بخش است. اعتصاب ما بیش از چهار ماه است که جریانات راست و راست افراطی را به جنون کشانده است. ولی ما مقاومت می کنیم. ما در بهترین لحظات زندگی مان بسر می بريم. تا روزنه ای به سوی دنیای بهتر باز شود، دنیایی که هنوز نمی شناسیمش، اما به سویش می رویم، وه چه زیباست كشف دنيای بهتر. 

من آذر را علیرغم بیماری و درد مزمنش، یک روشنفكر، یک انقلابی و یک چالشگر سیاسی غیر قابل تسلیم یافتم. بله، غیر قابل تسلیم! او از نظراتش با تمام وجود دفاع می کرد و زمانی که لازم بود مخالفین سیاسی خود را سرجایشان می نشاند. زنی بود با  روحیه ای قوی. زنی بود که ایده عدالت اجتماعی و ساختن دنیایی بهتر را با خود حمل می کرد. او از ایده هایش با قدرت دفاع می کرد و بدینگونه برای خود دشمن تراشی می کرد. آری ما وقتی خلاف جریان آب شنا می کنیم و جوامع سرمایه داری را در کلیت شان افشا می کنیم ، برای خود دشمن تراشی می کنیم. ولی در این مسیر دوستانی هم پیدا می کنیم، رفقایی استثنایی.

آذر برای من یک رفیق استثنایی بود. آشنایی ام با وی در تابستان 2011، زندگی مرا رقم زد. امروز بیش از پیش مصمم به مبارزه برای رهایی زنان و مردان هستم. من هرگز سر تسلیم در برابر خشونت های روانی و فیزیکی نیروهای در قدرت فرود نخواهم آورد. هر ضربه ای که به من وارد می آید، قدرتمندتر برمی خیزم . ممنون رفيق آذر.

مرگ بر سرمایه داری – مرگ بر قدرت های ستمگر- زنده باد جامعه خودگردان مردان و زنان آزاد!

نسترن – سوم ژوئن 2012

Un petit mot pour la cérémonie d'hommage !

J'admire le courage de Azar. Sa lutte contre sa maladie n'étais, je crois, qu'un aperçu de sa lutte passionnée contre un système tout aussi impitoyable que son cancer. Je m'inspire de la rage de vivre de Azar, et particulièrement, durant ces moments de tensions extrêmes que nous pouvons vivre ici à Montréal en tant que militants révolutionnaires. Notre grève, qui dure depuis près de 4 mois, attise la perversité de la droite et de l'extrême droite....mais nous tenons bon, parce qu'en même temps ce sont les meilleurs moments que nous nous sommes donné de vivre ! Une brèche s'ouvre sur un monde nouveau. Un monde nouveau que nous ne connaissons pas. Nous tâtonnons, mais c'est justement ça qui est beau, puisque tout est à découvrir.

Malgré la maladie, la douleur, je retrouvais Azar, l'intellectuelle, la révolutionnaire, débattant politique et sans concessions ! Oui sans concessions ! Elle défendait ses idées corps et âme et savait remettre son interlocuteur à sa place lorsque nécessaire. Une femme qui avait du caractère, ça on peut le dire, mais surtout, une femme qui portait en elle l'idéal d'un monde juste et égalitaire, et elle le défendait courageusement, au risque de se faire des ennemis au passage. Des ennemis, on s'en fait toujours lorsqu'on est à contre courant et qu'on remet en cause la société dans sa totalité, mais en chemin, on se fait aussi des amis, des camarades exceptionnels !

Pour ma part, Azar était une camarade exceptionnelle, de par son engagement sincère et son courage ! Sans aucun doute, ma rencontre avec elle, à l'été 2011, fut un point tournant dans ma vie. Plus que jamais, aujourd'hui, je refuse d'abandonner cette lutte pour l'émancipation des Hommes et des Femmes. Je refuse de plier contre la violence psychologique et physique de tout pouvoir en place. Chaque coût que je recevrai, me permettront au contraire de me lever plus forte encore. Merci Azar !

À bas la société Capitaliste, à bas le pouvoir, et vive la société autogéré des Hommes et des Femmes libres !

Nastaran. 3 juin 2012, Montréal.