De scheiding van Staat en Kerk en het omverwerpen van de Islamitische

 regime in Iran is de eerste stap naar vrouwen emancipatie

Er gaat weer een jaar voorbij en vrouwen blijven gediscrimineerd worden, geschonden en onderdrukt over de hele wereld. Maar het goede nieuws is dat vrouwen nog steeds de straten blijven opgaan om te protesteren, de discriminatie uitdagen en vechten voor hun rechten en hun bevrijding in verschillende delen van de wereld.

In het afgelopen jaar hebben we allen de opstand van de mensen in het Midden Oosten en Noord-Afrikaanse landen met grote vreugde en interesse gevolgd. We zijn getuige geweest van de kracht van de mensen, in Tunesie, in Al-Tahrir enzovoort. We hebben gezien hoe zij dictators hebben verslagen. Hoewel we tegelijkertijd bezorgd zijn zoals we hebben gezien dat de Islam en religieuze krachten met de hulp van de krachtige landen die ooit de ex-dictators steunden, aan het gluren zijn om de macht te grijpen, en het fruit plukken van de strijd van de mensen en de Sharia invoeren.

Wij Iraanse vrouwen vragen ons zelf af is onze ervaring en de ommekeer voor de vrouwen zich nogmaals aan het herhalen?

We hebben met onze vlees en bloed gevoeld dat de bedoeling van de Islamitische regime en de Sharia niets meer is dan onderdrukking van vrouwen. Dat betekent het verplichten van de hejab, het betekent dat vrouwen uit de samenleving gehouden worden, het betekent dat vrouwen als een half mens geteld worden, het betekent dat vrouwen de knecht van mannen worden, anders komt de religie of de Islamitische status van het regime onder vraag te staan.

Wij Iraanse vrouwen hebben betaald voor onze fouten. Gedurende de revolutie van 1979, waar wij een deel van uitmaakten, hebben wij onze eisen opgeofferd, we werden geadviseerd, zelfs gedwongen om onze basis eisen niet te verhogen onder voorwendsel dat de eisen van vrouwen niet het belangrijkste aspect van de revolutie zijn. Ons werd verteld te wachten na de revolutie wanneer aan onze eisen gehoor zou worden gegeven.

Dat was niet het geval, want zodra de Islamitische leiders de revolutie stolen en de macht overnamen, waren de vrouwen de eerste die aangevallen werden. We herstarten onze strijd na de omverwerping van de monarchie, we organiseerden de grootste demonstratie over de verplichting van hejab, op 8 maart 1979 in Iran. Sindsdien, in onze strijd voor onze fundamentele rechten tegen het Islamitische Republieke regime, hebben we ons voorbereid en genoeg ervaring verzameld om goed te weten dat de eerste stap richting de emancipatie van vrouwen een scheiding van staat en kerk is, dat alleen bereikt kan worden als een resultaat van de omverwerping van de anti-vrouwen regime van de Islamitische Republiek van Iran.

Nu worden Iraanse vrouwen met een andere vijand geconfronteerd, die onder het mom van “mensenrechten” en “vrouwenrechten”, een nieuwe oorlog wil opleggen waarvan vrouwen de meeste slachtoffers van zullen zijn.

Zij die onder dezelfde voorwendselen het leven van miljoenen vrouwen in Irak hebben geruïneerd, vernietigd, en de weg hebben gebaand voor een stijging van de aantal ontvoeringen, verkrachtingen en misbruik van jongen vrouwen en tieners in Afghanistan, zij die doormiddel van hun marionettenregering in Libië de Sharia en polygamie aan vrouwen hebben opgedrongen, praten nu over de bevrijding van de Iraanse bevolking en vrouwen. Wij weten heel goed dat deze machtige landen hun eigen belangen hebben in de wereld en deze regio’s, en ze zullen nooit een enkele vrouw bevrijden. We zullen niet toestaan dat zij ons weer een historische herhaling opleggen in onze eigen naam.

Beide machten, de Islamitische en imperialistische, zijn ouderwets en reactionair en dienen regelrecht in de prullenbak van de geschiedenis terecht te komen.

Wij vrouwen zijn vastberaden om te vechten tegen alle vrouwen onderdrukkers onder welke voorwendselen dan ook tot er geen vrouw meer onderdrukt wordt.

8 Maart Vrouwen Organisatie (Iran - Afghanistan) –NL

03/03/2012