فرهنگ خشونت

جمیله ندایی

اسفند سال 1357 وقتی صجبت از حجاب اجباری شد، زنان در تهران به خیابانها ریختند و یکی از شعارها که هنوز در گوشم زنگ میزند، شعار، باید نباید بود. برای من معنای این دو کلمه همان انعطاف و تردید یک انسان بالغ به تمام ارزشهای موجود در جهان فعلی ست.

من فکر میکنم اگر نتوانیم تمام ارزشهایی که ما را به زندگی و مبارزه برای زندگی نیرو می دهد، دایما به سوال بگذاریم ، نمیتوانیم مدغّی به وجودآوردن جهان دیگر یا جهان بهتر باشیم.

کارزار زنان برای لغو قوانین ضدّ زن چنان نیرویی را در زنان بیدار کرد که پنج روز در برف و سرما فریاد می زدند که این شرایط را نمی پذیرند و خواهان ساختن جهان دیگری هستند.

قدرت مذهبی ایران با اتکاء به تمام ارزشهای مقدّس، به سرکوب زنان انقلابی مشغول است. و زنان انقلابی با تعاریف مختلف برای آزادی مقاومت و مبارزه می کنند.

اتّحاد عمل برای حرکت مهّم کارزار دفاع از آزادی بی قید و شرط زنان در مقابل قانون بود. قانون ، مهمترین ارزش عاقلانه یی ست، که بین دو انسان بر قرار میشود، که زندگی جمعی ممکن شود.

مشکل زنان در جهان فعلی قوانینی ست که مردان و زنان ضدّ زن تنظیم کرده اند که یکی بر دیگری، طبقه یی بر طبقه یی دیگر، قدرت برتری اجتماعی و سیاسی داشته باشند.

زنان وقتی زندگی خصوصی خودشان را امری اجتماعی و سیاسی تلقّی می کنند به پا می خیزند که برتری یکی بر دیگری را نفی کنند.

مشکل اصلی در تمام بحثهای فرساینده برای تغییر نام کارزار و حذف هر آنکه جرات می کند مبارزات را نقد کند، از نوع تلقّی ما از مبارزه نشات می گیرد.

تعطیل کردن کارزار، مبارزه زنان را متوقّف نمی کند.

اما ادامه مبارزه در جمع کارزار جرات و جسارت دایمی می خواهد که به نقد خود و نقد دیگری بنشیند.

نفرت انقلابی ناچار به فرهنگ خشونت می انجامد . حذف دیگری به بهانه خفظ نظم و ارزشهای مبارزاتی.

کسانی که می خواهند قوانین انسانی تدوین کنند و نابرابری و جهل و سرکوب را از بین ببرند ، نمی توانند با توسّل به

حذف و خشونت از ارزشهای انسانی دفاع کنند.

تنها فرهنگ گفتگو می تواند فرهنگ خشونت را از بین ببرد.

فرهنگ گفتگو از نقد و بحث و جدل آبشخور دارد. تمام کوشش ما برای ادامه مبارزه ، گوش کردن به یکدیگر و فهمیدن دیگری ست. وگرنه ضربه بر طبل خالی می کوبیم.

نگاه من به گفتگوی زنان در روز شنبه 17 ژوئن2006