" پنجمین حرکت اعتراضی "
8 مارس
فریبا مرزبان
زنان و مردان آگاه، مبارز، مترقی و آزادیخواه امروز بر شماست که در جهت همراهی با زنان مبارز در داخل و خارج از کشور، بر علیه مجموعه قوانین نابرابر و زن ستیز حرکت کرده و صفوف مخالفان و آزادیخواهان را محکم کنید.
زنان ایرانی مستقل از جمهوری اسلامی ایران، پنجمین حرکت اعتراضی خود را در 8 مارس برپا می دارند. اولین حرکت اعتراضی بانوان بر علیه حجاب اجباری در دهم اسفند ماه 1358 در مقابل ساختمان دادگستری تهران انجام گرفت. ماموران حکومتی با چوب و چماق به جان تظاهر کنندگان افتادند تا صدای حقیقت را خاموش کنند و زنان را به اتهام طاغوتی، ساواکی، بی بندوبار، فاسد و فاحشه به حاشیه پرتاب کردند.
اقدام به این عمل در شرایطی بود که مدت کوتاهی از انقلاب 1357 می گذشت و حکومت تازه به دوران رسیده ی اسلامی، سرکوب زنان را در برنامه خود قرار داده بود. آزادی عمل، انتخاب شغل، حق طلاق و نگاهداری کودک را از زنان گرفت تا زنان به موجود دست دوم و حاشیه نشین تبدیل بشوند.
انقلاب سال 1357 بیست و هشت ساله شد؛ زنان فعالی که در انقلاب نقش بسزایی داشتند؛ 28 سال است با استبداد حاکم بر ایران درگیرند؛ با وجود اینکه اختناق عامل بازدارنده ای برای بیان خواسته های منطقی شان بوده است؛ اما، زنان دست برنداشته و در هر موقعیت ممکن فریاد برآورده اند که "من یک زنم".
خواسته های زنان کاملاً متفاوت است با نتایج به دست آمده از انقلاب؛ اگر از جوانب اجتماعی، اقتصادی، بنگریم به جز فقر و بیکاری، اعتیاد، فحشا و گرانی ثمره آن نبوده است. از جنبه سیاسی، موقعیت و محصولی جز از سرکوب آزادی های فردی و اجتماعی، قومی و کشتار دگراندیشان و اندیشمندان، کشتار و سرکوب مخالفان و اعضاءگروههای سیاسی و اقلیت های مذهبی، تنظیم لوایح غیر انسانی بر علیه کارگران، زحمتکشان و زنان نداشته است.
بطور کلی، دست آوردهای انقلاب متفاوت است با خواست های واقعی مردم. خواسته هایی که برای بدست آوردنشان به خیابانها ریختند و رسیدن به خواسته های به حق را در تغییر نظام یافته بودند؛ به همین دلیل سرنگونی سلطنت پهلوی را طلب کرده تا شاید ریشه و فاصله طبقاتی موجود، خشکیده بشود و چتر اختناق که بر نقشه ایران باز شده بود بسته شود؛ که این چنین نشد!
اکنون 28 سال است سرکوب زنان ادامه دارد و در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که پایه و مادر قوانین است؛ حقوقی برای زنان و کودکان، در نظر گرفته نشده است و بوسیله قوانین حقوقی و قضایی که بر علیه زنان تنظیم و اجرا شده زنان به موجود دسته دوم اجتماع محکوم شده اند.
از این رو در جامعه حقوق واقعی زنان به رسمیت شناخته نشده و زنان در تعرض دائمی قرار دارند چه در روابط خصوصی و چه در روابط اجتماعی. در نتیجه فرهنگ تعرض، بانوان، در درون حکومت و جامعه، جایگاه واقعی خود را بدست نیاورده اند؛ و در میان نیروهای روشنفکر در جایگاه حقیقی خویش نیستند و توانیهایشان بدان گونه که هست مورد استفاده قرار نمی گیرد. در حالیکه در جوامع مترقی و دمکراتیزه شده، زنان رکن اصلی خانواده و اجتماع به شمار می روند و بیش از نیمی از آحاد مختلف جامعه را تشکیل می دهند.
با این نگرش می توان گفت اختلافات موجود میان حکومت مذهبی و مردم، طبقاتی بوده و درگیریها، مولود جوامع سرمایه داری است که در میان حکومت ها، بیشترین نفوذ را داراست و این نفوذ به شکل روابط دوستانه و متقابل و یا با تهاجمات نظامی همراه است. درگیری واقعی؛ میان زنان و سرمایه است و ریشه در پایگاه طبقاتی افراد و حکومتها دارد و آشتی ناپذیر می نماید تا برابری کامل حقوق زنان و مردان!
در روز زن، برای رفع خشونت و مخالفت با قوانین و لوایح زن ستیز مراسم های مختلفی در گوشه و کنار جهان برگزار می شود؛ به همین منظور "کارزار زنان" در سوم مارچ به برگزاری راه پیمایی و آکسیون هایی در شش کشور، انگلستان، کانادا، بلژیک، فنلاند، سوئد، آلمان و فرانسه اقدام می کند؛ تا صدای خفته در گلوی زنان را به گوش جهانیان برساند.
وعده دیدار شنبه، 3 مارچ 2007، ساعت 11 صبح.
مکان راه پیمایی: لندن، بی بی سی، سرویس بین المللی
BBC World Service
Bush House
Strand
WC2B 4PH
هلند: 10 صبح ، پنج شنبه 8 مارچ 2007 ، مکان: دن هاگ