کارزار زنان 8 مارس روز جهانی زنان را برگزار کرد!

گزارشی از سمینار و راهپیمائی کارزار زنان در استهکلم (سوئد)

لیلا پرنیان

امسال کارزار علیه کلیه قوانین نابرابر و مجازات های اسلامی علیه زنان در سی امین سالگرد تولد جنبش نوین زنان و در برگزاری هر چه با شکوه تر روز جهانی زن مصمم شد بخاطرگرایشات مختلف در برخورد به مسئله زنان و بخصوص گرایش  رفرمیستی درون جنبش زنان که در تلاش است پتانسیل انقلابی جنبش زنان را خنثی کند، و از تیزی مبارزات آن بکاهد و آنرا در مسیری بی خطر بیندازد و یا بزائده جناحهای درون حکومتی تبدیل کند، سمینار دو روزه ای را  با عنوان « افق رهائی زنان» در روزهای 6 و 7 مارس برگزار نمود. کارزار همچنین بر طبق روال هر ساله خود راهپیمائی اعتراضی خود را در 8 مارس روز جهانی زن در شهر استهکلم (سوئد) نیز به پیش برد.

8 مارس امسال برای جنبش زنان ایران سال خاصی بود، 30 سال از تظاهرات عظیم زنانی می گذشت که تنها یک ماه پس از قدرت گیری روحانیون با شجاعت علیه حجاب اجباری، به اعتراض برخاستند. زنانی که به درستی ماهیت و ابعاد خصومت و دشمنی رژیم اسلامی علیه زنان را دریافته بودند و با فریاد "ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم" در مقابل این اهداف زن ستیزانه تازه به قدرت رسیدگان به مبارزه برخاستند و بدین ترتیب جنبش نوین زنان را متولد کردند.

به همین دلیل بزرگداشت این تظاهرات و بخصوص نقش و جایگاه آن از اهمیت ویژه ای برای کارزار زنان برخودار بود.

سمینار با خوش آمد گوئی ماریا رشیدی و ثریا فتاحی از فعالین کارزار زنان آغاز گردید سپس با نمایش فیلم "سال صفر" که فیلمی از تظاهرات زنان ایران علیه حجاب اجباری در سال 1357بود، افتتاح شد. در این فیلم، مبارزه هزاران زنی را نمایش می دهد که الهام بخش جنبش زنان از زمان قدرت گیری جمهوری اسلامی تا کنون بوده است.  هر چند که ممکن است این فیلم را بسیاری از شرکت کنندگان قبلا دیده بودند اما نمایشی که زنان ایران در این فیلم از اتحاد و جرات و شجاعت خود در آن موقعیت و شرایط خاص نشان دادند، شعارهای درست و بجایی را که فریاد می زدند، ابراز عقیده های زنان شرکت کننده در تظاهرات همه آنها نقش الهام بخش خود را حفظ کرده است. به همین دلیل بشدت مورد استقبال شرکت کنندگان قرار گرفت.

اولین سخنران آذر درخشان بود که نتوانست در سمینار حضور یابد. سخنرانی آذر توسط عاطفه کشمیری تحت عنوان « 8 مارس 1357 تولد جنبش نوین زنان ، 5 روز تظاهرات 5 برگ زرین جنبش نوین زنان » ارائه گردید. در این سخنرانی به چگونگی شرایطی که چنان تظاهراتی عظیم و سریع و به موقع در مقابل ارتجاعیون تازه به قدرت رسیده روحانیون برگزار شد، پرداخت.همچنین سخنران بر این مسئله تاکید کرد که علاوه بر روشنفکران و شرکت برخی زنان چپ و تشکلات زنان ، صف تظاهرات از همه اقشار زنان از جمله پرستار، معلم، دانشجو، حتی دانش آموزان دبستان، وکلا که حکم عزل خود را از وکالت دریافت کرده بودند، کارمندان و حتی زنان با حجابی که نمی خواستند دخترانشان اسیر حجاب اجباری شوند، تشکیل داده بود . سخنران بر اهمیت خواسته های زنان ایران که بطور فشرده ای در شعارهای درست آنان در تظاهرات انعکاس یافت تاکید کرد. شعارهایی مثل " رهایی زنان نه غربی است نه شرقی، جهانی است،" تاکیدی بود بر اینکه زنان ایران بر این مسئله آگاه بوده اند که رهایی زنان و یا اسارت آنها فرهنگ خاصی ندارد، ملیت خاصی ندارد بلکه امری است برای همه زنان مستقل از فرهنگ و ملت شان.  زنان با این تظاهرات با فریاد خود " لحظه به لحظه گفتم، زیر شکنجه گفتم، یا مرگ یا آزادی" عزم خود برای رهایی و تمکین نکردن در مقابل تبعیضاتی که سنگ بنای این رژیم بر آن نهاده شده است، را اعلام کردند. و براستی دیدیم که مبارزه ای در همه عرصه ها در مقابل حاکمین زن ستیز جمهوری اسلامی در طول 30 سال گذشته پیوسته در جریان بوده است. نه تنها زنان نسل انقلاب که در فرآیند مبارزه با رژیم سلطنتی آبدیده شده بودند، بلکه نسل جوانی که قرار بوده است تحت شرایط حکومت اسلامی تعلیم و تربیت یافته باشند، نیز نیروی اصلی وتعیین کننده مبارزه علیه جمهوری اسلامی را تشکیل می دهند.

دومین سخنران فراست صالحی بود  که تلاش کرد مبارزات زنان از مشروطه تا به امروز را مرور کند. او بخصوص سی سال حاکمیت جمهوری اسلامی و سرکوب زنان و هم چنین مبارزات زنان در برابر آنها را مورد بررسی قرار داد. او بر وجود دو گرایش در جنبش زنان ایران تاکید کرد. یکی گرایش فمنیست های لیبرال که امروزه تحت نام کمپین یک میلیون امضا فعالیت می کنند و با شیوه ای که در پیش گرفته اند در نظر دارند که مبارزات زنان را به عقب بکشانند. دیگر گرایش چپ رادیکال. در این سخنرانی فراست ضمن تاکید بر رنج و ستمی که متوجه زنان کارگر و زحمتکش جامعه می شود، معتقد بود که استثمار طبقاتی مهمترین عامل فشار بر زنان کارگر و زحمتکش است.

سخنران بعدی ثریا امیری یکی از فعالین جنبش زنان افغانستان بود که بدلیل مشکلات  ویزایی نتوانست در این سمینارحضور یابد. به همین دلیل سخنرانی وی توسط یکی از فعالین افغانستانی طاهره میلانی ارائه گردید. مسئله زنان افغانستان بخصوص با تمام افت و خیزهایش در 30 سال گذشته برای کارزار و کل جنبش زنان ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بویژه اینکه یکی از بهانه های مهم آمریکا و متحدین غربی اش برای اشغال افغانستان مسئله « آزادی» زنان بود. کارزار زنان نه تنها شرایط و مبارزات زنان افغانستان را دنبال می کند ، بلکه همبستگی خاصی را بین زنان ایران و زنان افغانستان احساس می کند.

در سخنرانی بر انواع ستم بر زنان و چگونگی اعمال آن در دوره های مختلف در زمان دموکراسی ناقص ظاهر شاهی، در دوران اشغال روسها و حکومت وابستگان آن و در دروه های مختلف حکومت اسلامیون و بالاخره بعد از اشغال افغانستان توسط آمریکا و متحدین غربی اش را مورد بررسی قرار داد. سخنران تاکید کرد که علیرغم تبلیغات امپریالیستها موقعیت زنان افغانستان در کلیت خود تغییر نکرده است و حتی در مواردی همچون امنیت اجتماعی، اقتصادی موقعیت زنان بشدت نزول کرده است. سخنران در انتها بر لزوم جدایی دین از مذهب به مثابه یکی از پیش شرطهای رهایی زنان تاکید کرد . سخنران تلاش نمود که اهمیت و جایگاه مبارزه با اشغالگران امپریالیستی آمریکا وشرکا و هم چنین دولت دست نشانده آنان را بعنوان عاملین اصلی سرکوب و فرودستی زنان نشان دهد و تاکید کند که اولین قدم در راه رهائی زنان بیرون کردن اشغالگران از افغانستان و مبارزه برای سرنگونی دولت زن ستیز ودست نشانده آنان می باشد.

سومین سخنران گلاویژ حسینی بود که موضوع بحث خود را به موقعیت و جایگاه زنان در احزاب سیاسی اختصاص داده بود. وی بر نقش فعال زنان در قیام 57 و در جنبش مسلحانه خلق کرد، و همچنین درراهپیمایی تاریخی کوچ مریوان تاکید کرد و پتانسیل انقلابی زنان را علیرغم ستم های وارده از جانب جامعه، خانواده و حتی احزاب سیاسی که در آن فعالیت داشتند را مورد بررسی قرارداد. قسمت عمده بحث گلاویژ به تقسیم کارهای درون سازمان های سیاسی که در خود ستم برزن را نهفته دارند و یا آنرا بصورت مستقیم و یا غیر مستقیم  تقویت می کنند، اختصاص داشت.گلاویژ در مورد رابطه بین این تقسیم کارهای نابرابر و ستم گرانه که خود انعکاسی از خط سیاسی حاکم بر این جریانات سیاسی بوده و یا متقابلا بر آن تاثیر می گذارند را مورد نقد قرار داد. گلاویژ سعی کرد تجربه مستقیم خود را مورد بررسی قرار دهد.

آخرین سخنران روز اول سمینار استی پیروتی بود. استی در سخنرانی اش به شرکت زنان در دوره جمهوری مهاباد و هم چنین نقش و جایگاه زنان در کردستان در دوره انقلاب مثل سایر نقاط ایران پرداخت. استی در بخشی از سخنرانی اش به این مسئله اشاره کرد که  علیرغم پیوستن زنان به ابعاد وسیع به صف پیشمرگه ها درسازمانهای چپ در کردستان، و علیرغم اینکه برای اولین بار از جانب این تشکلات مسئله برابری زن و مرد طرح شد؛ اما بخاطر انحراف مردسالاری حاکم برسازمان ها هیچ گاه موضوع زنان و مبارزه علیه ستم مضاعف در دستور کار این نیروها قرار نگرفت. و به همین دلیل جنبش فمنیستی در کردستان قوی نشده و همواره شرکت زنان در سازمانها و احزاب سرمایه ای بوده است برای جنبش ملی.

روز دوم سمینار:

روز دوم با خوش آمد گوئی فریده رضائی از فعالین کارزار زنان آغاز شد. سپس با نمایش کلیپ های کوتاهی از سه سال راهپیمائی  کارزار زنان ادامه یافت . یکی از این کلیپ ها گزارشی بود که در تلویزیون هلند از راهیپمائی کارزار زنان در سال 2007 نمایش داده شده بود. فریدا فراز که این کلیپ ها را برای این سمینار تهیه کرده بود به معرفی آنها پرداخت و در صورت لزوم آنها را برای حضار ترجمه می کرد. نمایش 5 روز تظاهرات کارزار زنان در 8 مارس 2006در روز دوم سمینار شور و شوقی را به شرکت کنندگان در سمینار بخشید.

اولین سخنران روز دوم صدیقه محمدی بود. صدیقه براهمیت و نقش ویژه زنان نسل انقلاب بخصوص به منظور انتقال تجارب به زنان جوانی که روحیه شورشگری دارند، تاکید کرد. سخنران همچنین بر اهمیت اتحاد در جنبش زنان و همبستگی با سایر جنبش های اجتماعی همچون جنبش کارگری و جنبش دانشجویی انگشت نهاد، وی  در این سخنرانی طرح کرد که زنان لیبرال به مسائل و مشکلات اکثریت زنان جامعه کم توجه اند و با راه حل های سازشکارانه در صدد رسیدن به اهداف طیف خود می باشند.

دومین سخنزان شهین حیدری بود که به تجربه و چگونگی شکل گیری شورای زنان در سنندج در دوران بعد از انقلاب پرداخت، ونیروهای تشکیل دهنده در این شورا و نحوه فعالیت این شورا را توضیح داد. وی همچنین به نقش و جایگاه این تجربه در بیداری زنان کردستان اشاره کرد و آنگاه به امکان و یا چگونگی استفاده از این تجربه برای جنبش زنان در حال حاضر پرداخت.

سومین سخنران لیلا پرنیان بود که بحث خود را به  موضوع رفرمیسم در جنبش زنان و دستاویز شدن آنان به فلسفه پوسیده و رسوای پراگماتیسم اختصاص داد. وی گفت که  امروزه در جنبش زنان دو نگرش و دو متد و دو دورنما در مورد مسئله زنان و امر رهایی زنان در عرصه و صحنه مبارزه موجود است. یکی گرایش رفرمیستی است که می خواهد با اتکاء به بالا و حتی با تبدیل جنبش زنان به زائده جناحی از حکومت عملا جنبش زنان را به معامله بگذارد، در حالیکه گرایش انقلابی و رادیکال جنبش زنان مبارزات خود را در جهت سرنگونی جمهوری اسلامی بعنوان عامل اصلی فرودستی زنان به پیش می برد. لیلا در سخنرانی خود به افشای فلسفه پراگماتیستی که امروزه از جانب برخی فعالین کمپین یک میلیون امضا تبلیغ می شود پرداخت و به این موضوع اشاره کرد که فلسفه پراگماتیستی نه تنها در حفظ مناسبات موجود که ستم بر زن را پیوسته تولید و باز تولید می کند، خدمت می کند، بلکه  اشاره نمود که این فلسفه درحل مسئله زنان عاجز و ناتوان است و فراتر از آن نگرشی تبعیض گرانه را در مورد زنان تولید می کند. وی تاکید کرد که گرایش رفرمیست جنبش زنان با علم کردن فلسفه پراگماتیستی می خواهد به  اسارت و بردگی زنان ابدیت بخشد. در حالیکه فلسفه کمونیستی نه تنها خواهان رهایی واقعی و ریشه ای زنان است بلکه تنها فلسفه ای است که قادر است رسیدن به چنین رهائی ای را هدایت کند.

سخنران بعدی لیلا دانش بود که  بطور فشرده تحلیلی از موقعیت جنبش زنان در دوره های مختلف بعد از انقلاب ارائه داد و این تحلیل را بر بطن تحولات سیاسی دوره های محتلف توضیح داد. در بخشی از سخنرانی او به اوضاع کنونی و مسئله زنان پرداخت. در این بخش سخنران به کمپین یک میلیون امضا بعنوان یک سنت لیبرالی که برای اصلاحاتی در چارچوب همین نظام فعالیت می کنند، پرداخت. لیلا در بخشی از سخنرانی اش به این نکته پرداخت که آن چیزی که خط حاکم بر کمپین را شکل داده است طرح این مسئله است که حقوق زنان با اسلام منافاتی ندارد و این راهنمای کمپین است. به همین دلیل است که کمپین تلاش می کند برای دیه برابر زن و مرد مبارزه کند و این توهین به زنان است. مشکل کمپین بر سرتک تک مطالباتش نیست، بلکه بر سرراه و جائی است که قرار دارد.  

آخرین سخنران روز دوم سمینار مهرنوش معظمی بود که  به موضوع زنانی پرداخت که به قول خودش فراموش شدگان هستند. زنانی که مجبور به تن فروشی می شوند. زنانی که همسران خود را می کشند. زنانی که به خاطر فقر فرزندان خود را می کشند. زنانی که به جرایم مختلف در زندانهای جمهوری اسلامی بسر می برند. وی در سخنرانی خود بیان کرد که عامل همه بدبختی ها و سرگشتگی های زنان، نظام جمهوری اسلامی است و بدون سرنگونی این نظام معضلات جامعه و زنان حل نخواهد شد.

در هر روز از سمینار بیش از 85 نفر شرکت داشتند. شرکت کنندگان که برخی از آنها برای شرکت در این سمینار از کشورهای مختلف اروپا و یا شهرهای مختلف سوئد سفر کرده بودند،نقش فعالی را بر عهده داشتند و بعد از هر سخنرانی این امکان را می یافتند که سئوالات و نظرات خود را در مورد آن سخنرانی ابراز کنند.

در این سمینار کلیه سخنرانان علیرغم گرایشات مختلف، بطورروشن و قاطعی بر سر این مسئله متحد بودند که عامل اصلی فرودستی، فقروستمکشی زنان نظام مردسالار و ارتجاعی جمهوری اسلامی است و با بیانی روشن اعلام کردند که اولین حرکت در جهت رهائی زنان سرنگونی رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی می باشد.

اکثریت سخنرانان بدرستی با گرایش رفرمیستی و لیبرالی جنبش زنان که امروزه تحت نام کمپین یک میلیون امضا در پی حک و اصلاح نظام ضد زن جمهوری اسلامی است و تلاش دارند جنبش زنان را در مقابل برخی امتیازات حقیر به معرض معامله قرار دهند، مرزبندی کردند.

علیرغم اتحاد در مرزبندی با خط رفرمیستی در جنبش زنان اما این سمینار نشان داد که تفاوتها در رویکردها به مسئله زنان و رهائی آن، در جنبش رادیکال زنان نیز موجود است. بخصوص در زمینه ارائه راهکارهایی برای رهایی زنان و رابطه بین رهایی زنان و انقلاب سیاسی – اجتماعی گرایشات متفاوتی وجود دارد،که می توان با ادامه مبارزه در زمینه های  نظری به اتحاد پایدارتری دست یافت. بدون شک برگزاری این سمینار خدمت به این امرنیز بود و به این امید که بتوان این مسیر را ادامه داد.

بعد از اتمام سمینار دو روزه شنبه شب جشنی در یکی از سالن های شهر استکهلم برگزار شد. هنرمندان مختلف در این جشن برنامه اجرا کردند و با پخش موسیقی کردی و ترکی شرکت کنندگان به رقص و پایکوبی پرداختند.

8 مارس روز جهانی زن

روز یکشنبه 8 مارس کارزار زنان چهارمین راهپیمائی مرکزی خود به مناسبت روز جهانی را در شهر استکهلم ( سوئد) برگزار کرد. یکی از مهم ترین ویژگیهای کارزار زنان در طی 5 ساله گذشته برگزاری راهپیمائی های مستقل در شهر ها و کشورهای مختلف در اروپا بوده است. بنا بر گفته بسیاری از شرکت کنندگان در راهپیمائی امسال، بزرگترین راهپیمائی مستقل زنان ایرانی  را کارزار زنان در شهر استکهلم سازماندهی کرد. شرکت بیش از 250 نفر در این تظاهرات نشانی از همبستگی ملیت های مختلف در ایران و هم چنین حضور فعالین فمنیست سوئدی همبستگی و هم سرنوشتی زنان در سراسر جهان را به نمایش گذاشت.

در صف اول راهپیمائی چهره زنی با نقاب و در زنجیر که آخوندی او را می کشاند و هم چنین زنی که در برقع بود،بعنوان سمبلی از اسارت میلیونها زن ایرانی و افغانستانی که توسط هنرمند مبارز ومعترض گیسو شاکری طراحی شده بود، قرار داشت. در طول راهیپمائی این نمایش مورد توجه بسیاری از مردم قرار گرفت. در انتهای راهیپمائی زن نقاب دار به همراه زن برقع پوش زنجیرهای اسارت خود را پاره کردند. این عمل با دست زدن ممتدد شرکت کنندگان در راهپیمائی و مردم رهگذرمورد حمایت قرار گرفت.

مردم رهگذر در خیابانهای استکهلم امسال با زنانی روبرو شدند که مبارزه علیه ستم مضاعف بر زنان را در دستور کارشان قرار داده اند، با زنانی روبرو شدند که تلاش داشتند صدای میلیون ها زن ایرانی  را که تحت ستم قرار دارند را به گوش جهانیان برسانند، با زنانی روبرو شدند که هیچ گونه توهمی نسبت به عاملین سرکوب و فرودستی زنان ندارند و در پی اصلاح نظام سربکوگرشان نیستند. مردم با شعار های زنانی از ایران روبرو شدند که کمترین خواسته اشان سرنگونی نظام ضد زن جمهوری اسلامی است. با زنانی روبرو بودند که با هر نوع دخالت نظام مردسالار امپریالیستی مرزبندی قاطع دارند.

در بخش پایانی راهپیمائی پیامهائی از جانب آمنه کاکاباوا عضو مجلس سوئد،   Anmargarathe Livh عضو کمیته مرکزی حزب چپ سوئد و هم چنین پیامی از جانب یک زن روس بنام Svetlana قرائت شد.

راهپیمایی امسال کارزار زنان در سوئد همچون سالهای گذشته انعکاس گسترده ای یافت و خبر و تصاویری از راهپیمایی کارزار زنان در چندین روز نامه سراسری سوئد انتشار یافت.

2009-03-16

Leila-parnian@hotmail.com