گزارش «مبارزه برای جهانی بدون مرز» از شرکت در راهپیمایی سه روزه کارزار زنان

با فرا رسیدن 8 مارچ روز جهانی زنان شور و هیجان مبارزاتی سه روز متوالی خیابانهای بروکسل، دن هاگ (لاهه) و هامبورگ را در برگرفت. این شور و هیجان توسط زنانی برپا شد که مصمم بودند پرچم مبارزه با زن ستیزی رژیم بنیاد گرایی اسلامی را همچنان در اهتزاز نگاه دارند. این زنان عزم خود را جزم کرده  تا نشان دهند در مقابل خشونت های دولتی و قانونی  تمکین نکرده بلکه مبارزه با آنرا  به خشمی انقلابی بدل خواهند کرد و نقش مهم و تعیین کننده خود را بهمراه زنان جامعه در انقلاب آینده ایفاء خواهند نمود.

اینان  زنانی هستند که کارزاری بپا کرده اند، کارزاری برای مبارزه علیه زن ستیزی، علیه خشونت های دولتی و اجتماعی و خانگی. اگر فرمان خمینی در چهل سال پیش  برای حجاب اجباری اعلام جنگ رژیم اسلامی علیه زنان بود، خیزش زنان در 40 سال پیش اعلام جنگ زنان علیه خمینی و رژیم مرتجعش بود.

فعالین «مبارزه برای جهانی بدون مرز(افغانستان ـ ایران)» با بر افراشتن پرچم سازمان وپخش جزوه ای از منتخب مقالات واعلامیه ها وسهم گرفتن در تمام عرصه های مباراتی سه روزه کارزار، همبستگی و تعهد مبارزاتی شان را با زنان انقلابی ایران  نشان داده وپیوند شان را با جنبش انقلابی زنان، استحکام بخشیدند.

روز اول در هامبورگ:

راهپیمایی سه روزه کارزار، روز چهارشنبه ۶ مارچ در شهر هامبورگ آلمان درمقابل قونسلگری جمهوری اسلامی ایران  آغاز گردید.

گروههایی  از زنان و مردان مبارز از کشورها و یا شهر های دور ونزدیک  خود را ازشب قبل به محل رسانیده بودند. برای رسیدن به هدفی مشترک وشرکت در مبارزه ای به یادماندنی، شعار ها وپلاکارد های شان را آماده کرده بودند. متانت واستواری نشانگر عشق به  آزادی و رهایی این رفقا بود که شورو شوق وجوش وخروش بی نظیری رادرآنها ایجاد نموده بود. این مبارزان مصمم برای رسیدن به  قونسولگری ، دقیقه شماری می کردند.

با آغاز تظاهرات زمان مسعودی از طرف سازماندهندگان این کارزار پیام آغازین این راهپیمایی را قرائت کرد. و سپس پیام های متعددی از جمله پیام سازمان زنان هشت مارس، حزب کمونیست ایران، و چند نیروی دیگر ارائه شد. امواج پرخروش به پیش رفت واین مبارزه فشرده ومتراکم سمبول تعهد واستواری در رسیدن به هدف سرنگونی نظام  حاکم برایران بود. عابرین با دیدن زنان ملبس با تی‌شرت‌هایی که بر آن لوگوی کارزار زنان با دو شعار «چهل سال مبارزه‌ی زنان در ایران» و «اگر زنان رها نباشند، هیچ کس نیست!» با کنجکاوی به ما نزدیک می شدند و با آگاهی از درد مشترکی که تمام جوامع بشری را فرا گرفته شعار های ما را زمزمه می نمودند و اعلامیه های کارزار را می قاپیدند.

مرگ بر ساختمان قونسولگری سایه افکنده بود وبغیر از سربازان محافظ آلمانی کسی در آن حوالی دیده نمی شد. نیروهای شرکت کننده دسته دسته به جمع ما می پیوستند، همدیگر را در آغوش می گرفتند و بر قدرت وتوانمندی جنبش می افزودند.

در همان روز نیز در محل دانشگاه هامبورگ مراسمی نیز برگذار شد که علاوه بر اجرای برنامه هنری مثل رقص و موسیقی و تئاتر، به معرفی تعدادی از زنان انقلابی و مبارز ایرانی و بین المللی پرداخته شد. در این میان از لیلا پرنیان خواسته شد که به معرفی کارزار بپردازد که او در این گفتار در مورد نقش زنان در مبارزات علیه جمهوری اسلامی و اینکه چگونه زنان اولین نیروی اجتماعی بودند که صدای پای فاشیسم اسلامی را شنیدند و اینکه چگونه خیزش زنان علیه حجاب اجباری سنگ بنای جنبش نوین زنان را بنا نهاد و به این ترتیب مقاومتی شکل گرفت که همچنان ادامه دارد، سخن گفت. او در ادامه گفت که ادامه این مبارزه در قالب زنان خیابان انقلاب جلوه گر شد. زنان خیابان انقلاب در دیماه 96 حجاب اجباری را نه با مطالبه بلکه با مبارزه خود لغو کردند. لیلا پرنیان هم چنین در معرفی کارزار اعلام کرد که کارزار زنان در مقابل آنانیست که  تلاش داشته و یا دارند به نام زنان چوکات جمهوری اسلامی را حفظ کنند و یا از امپریالیست های آمریکایی بخواهند که موقعیت زنان ایران را عوض کنند. او گفت صدای کارزار، صدایی دیگر است صدای همه زنانی است که هیچ منفعتی در بقای رژیم ننگین جمهوری اسلامی ندارند، صدای بخش رادیکال و انقلابی زنان است.

روز دوم راهپیمایی در دن هاگ (لاهه:)

صبح زود روز 7 مارچ به طرف دن هاگ حرکت کردیم تا به آنانیکه که راهپیمایی در این شهر را سازماندهی کرده بودند و منتظر ما بودند بپیوندیم. هفت ساعت با اتوبوس در گرماگرم سرود و شعر خوانی و بحث های چند نفره و دونفره بسرعت گذشت. سازماندهی تظاهرات در مرکز شهر دن هاگ (لاهه)، و سپس راهپیمایی و گردهم آیی در آخر درهوایی با باد شدید و طوفانی، طوفانی را بر ضد رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی بر پا کرد. هنرمندان ایرانی با آهنگ های انقلابی وشورانگیر بر شور وخروش شرکت کنندگان ، افزودند.

نیرو های شرکت کننده پلاکاردهای «جمهوری اسلامی سرنگون!»، «نه به حجاب اجباری!»، «حق کار و حضانت»، «حق طلاق، حق ماست!»، «حق زن ملی نیست، جهانی است!»، «بدن من حق من است، نه هیچ دولت، نه هیچ مذهب و نه هیچ فردی!»، «دست مذهب از زندگی زنان کوتاه!»، «حق سقط‌ جنین!» و … را به دست گرفته و شعارهای که از تربیون سرداده می شد را با صدای بلند وقوی، تکرار می کردند.

شرکت تعداد بیشتری از زنان و مردان افغانستانی در این بخش از راهپیمایی جلب نظر می کرد. پس از خوش آمد گویی توسط فریدا فراز از فعالین کارزار و شعارهایی که بر شور و هیجان شرکت کنندگان می افزود برنامه با اجرای یک موسیقی از طرف هنرمندان حامی کارزار اجرا شد. سپس تعدادی از فعالین جنبش بین المللی زنان پیام های همبستگی خود را با کارزار زنان خواندند. در این میان شعله پاکروان مادر ریحانه جباری که توسط غداره بندان جمهوری اسلامی اعدام شد و خشم مردم ایران را ارافروخت از جانب جنبش دادخواهی صحبت کرد. او گفت که اوهم  “مانند مادر زینعلی، همانند مادر اسماعیل بخشی دنبال عدالت” است. او گفت که مردم ایران بپا خاسته اند و قطعا حکومت توان ایستادگی در مقابل این همه فریاد عدالتخواهی نخواهد داشت. او ضمن حمایت از کارزار گفت که ” دست همه شما زنان جوان، دختران، پسران و مردان را بگرمی می فشارم و بلند و رسا فریاد می زنیم نه به حکومت مرگ و ارتجاع”.  سپس پیام جنبش جهانی ضد جنگ توسط یکی از فعالین افغانستانی ارائه شد که همچنین در مورد پایمال کردن حقوق زنان و سلطه مردسالاری مطلق در افغانستان بود. او در ادامه آن در مورد اشغال افغانستان توسط امپریالیستها  و عواقب آن برای مردم  نیز صحبت کرد  و با شعار مرگ بر بنیاد گرایی و مرگ بر رژیمهای اسلامی ایران و افغانستان پیام را خاتمه داد. آنگاه پیام کارزار  توسط فریده رضایی از فعالین کارزار ارائه شد که پس از اشاره به مبارزات چهل ساله زنان علیه جمهوری اسلامی اعلام کرد که زنان ایران نیاز به ناجیان امپریالیستی ندارند بلکه نیاز به همبستگی مردم جهان دارند که در کنار آنان بایستند.

پس ازآن در حالیکه پرچم کارزار توسط تعدادی از فعالین جوان کارزار پیشاپیش صف حمل می شد راهپیمایی آغاز شد و  شعار های مرگ بر جمهوری اسلامی، سرنگون باد جمهوری اسلامی، نه به حجاب اجباری، بدن من حق من است… در خیابانهای دن هاگ (لاهه)  طنین افکن شد.  در این راهپیمایی پرچم ” مبارزه برای جهانی بدون مرز ( افغانستان – ایران)” توسط فعالین و حامیان این تشکل حمل می شد که نشان از حمایت و پشتیبانی تشکل ما از این راهپیمایی مهم و تاریخی جنبش زنان ایران در خارج از کشور را داشت. پس از یک ساعت راهپیمایی در محل ” یادبود قربانیان جنگ جهانی دوم” گردهمآیی دیگری صورت گرفت. که با پیام ها ادامه یافت سپس  تانیا آکفی شاعره  افغانستانی با اشعار خوب و سنت شکنانه خود علیه مردسالاری تحسین حاضرین را بر آورد. در انتها با شعار و سرود «آتیش بزن به روسری» که توسط دو تن از حامین کارزار سروده شده بود روز دوم راهپیمایی کارزار پایان یافت.

آنگاه  پس از صرف شام که همراه بود با موزیک و رقص که حاکی از روحیه شاد و بالای شرکت کنندگان بود سوار اتوبوس شده تا خود را به بروکسل برسانیم و برای روز نهایی راهپیمایی آماده شویم.

روز سوم راهپیمایی در بروکسل:

روزی پر از جوش و خروش بود. روزی مملو از فعالیت که توسط فعالین کارزاردر بلژیک و پشتیبانان آن به خوبی سازماندهی شده بود. در ابتدا به  اعتصاب زنان بلژیک که کارزار زنان نیز بخشی از آن بود پیوستیم. که ما همراه با زنان کارزار و حمایت از آنان و شعارهایشان پرچم تشکل “جهانی بدون مرز” را نیز برافراشتیم . در این محل  فریبا امیرخیزی از فعالین کارزار  در مورد کارزار و اهداف آن و راهپیمایی آن در دو روز گذشته سخنرانی کرد. در حالیکه تعدادی از زنان کارزار با  تی شرت ها و روبند قرمز و پلاکاردها و پرچم کارزار روی صحنه ظاهر شدند، فریبا سخنرانی کوتاه خود را ایراد کرد که مورد استقبال گرم قرار گرفت.

برنامه بعدی تظاهرات در مقابل سفارت ایران بود که برخی با اتوبوس کارزار و بقیه از طرق دیگر خود را به آنجا رساندند.  علاوه بر فعالین کارزار و حامیان آن بسیاری دیگر از جمله حامیان بین المللی کارزار از ملیتهای مختلف، که خود در گیر برگزاری روز 8 مارچ بودند به این تظاهرات پیوستند. به فاصله کوتاهی فریادهای مرگ بر رژیم جمهوری اسلامی، جمهوری اسلامی مرگت فرا رسیده ، ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم ، ” حق زن نه شرقی نه غربی ، جهانی است.” …. طنین افکن شد.

نیروهای شرکت کننده درین گردهم آیی بیشتر ونیرومند تر از قبل بودند. شعار ها پرطنین وآتشین وبیانیه ها همچون روزهای قبل بر جستگی وصلابت خاص وپیام متفاوتی داشتند که شرکت کنندگان کارزار را شدیدا تحت تاثیر قرار داده وبه اهمیت مبارزه علیه زن ستیزی و دو نیروی مرتجع بنیادگرایی و امپریالیسم متوجه می ساخت.

وجیهه از فعالین سازمان هشت مارس به نمایندگی از بخش افغانستانی زنان سازمان بیانیه اش را در مورد شرایط افغانستان وعملکرد زن ستیزانه نیروهای اشغالگر ودولت اسلامی مزدوربخوانش گرفت. او به افشاء گری عملکرد رژیم مزدور ونیروهای اشغال گرپرداخته و عملکرد منفی آنها نسبت به زنان را تبارز داد. او همچنین در بخشی از بیانیه اش گفت امپریالیست ها که ادعای آزادی زنان افغانستان از دست طالبان را داشتند اکنون در تبانی وسازش با آنها میخواهند حاکمیت جهل وخرافات آنها را تائید وبر زنان کشور تحمیل نمایند.  شعار های آتشین رفقا لیلا وفریبا از فعالین و سازماندهندگان کارزار تا دور دست ها بگوش می رسید وعلاقمندی خاصی را به صدها نفری که به تظاهرات پیوسته بودند می بخشید، خستگی را می زدود وجوش وخروش انقلابی را ایجاد می کرد. شکیب مصدق خواننده مبارز افغانستانی با آهنگ های شورانگیز وانقلابی در حمایت از زنان،  بر گرمی گردهمآیی افزود.

پیام کارزار زنان توسط لیلا پرنیان در حالیکه صدایش در اثر سه روز راهپیمایی و شعارهای بی وقفه گرفته شده بود، ارائه شد که مورد استقبال قرار گرفت. در انتها سرود ” آتیش بزن به روسری” خوانده شد.

 آنگاه در حالیکه تظاهرکنندگان شعار می دادند در یک راهپیمایی کوتاه بطرف سفارت آمریکا به راه افتادیم تا اعلام کنیم که رهایی مردم ایران و منطقه تنها بدست مردم و حمایت توده ها در سطح بین المللی امکان پذیر است. تظاهرات نسبتا کوتاه اما پر محتوی در برابر سفارت آمریکا از ابهت وهیبت خاصی بر خورداربود. شعار ها وسخنرانی ها به اعمال ونقشه های آمریکا برای دخالتگری در خاورمیانه ، ایران وافغانستان هشدارمی داد. و زنان کارزار اعلام کردند که ما اجازه نمی دهیم که آمریکا به نام زنان اما بدنبال منافع خود به دخالتگری در ایران و افغانستان و خاورمیانه بپردازد. شعارهای دیگری همچون نه به فاشیسم، آمریکا بیرون از عراق و افغانستان….سرداده شد. بیانیه کارزار در این مورد توسط مهسا روژان  به زبان انگلیسی خوانده شد و همچنین بیانیه «مبارزه برای جهانی بدون مرز(افغانستان ـ ایران)» که توسط  فرخنده از زنان افغانستانی بخوانش گرفته شد هشداری بودند به عملکرد آمریکای اشغالگرو متحدینش در افغانستان و منطقه . هر چند فاصله ما از ساختمان سفارت زیاد وامکان نزدیک شدن به آن بعید بود؛ اما لحظه به لحظه بر تعداد نگهبانان سفارت افزوده میشد. پس از آن بازهم بسرعت حرکت کردیم تا خود را به تظاهرات زنان بلژیک که توسط “مارش زنان” سازماندهی شده بود بپیوندیم. جمعیت عظیم بود و گفته می شد که یکی از بزرگترین تظاهراتهای بلژیک است و تظاهرات بی نظیری در مورد زنان. پرچم کارزار در پیشاپیش صف 15 هزار نفری پس از پرچم مارش زنان  قرار گرفت. این مسئله در نتیجه مبارزه طولانی و متحد کردن سازماندهندگان تظاهرات ممکن شده بود. فعالین کارزار در بلژیک مدتها برای متحد کردن نیروهای مختلف سازماندهنده کار و فعالیت کرده بودند تا موضوع زنان ایران و اهمیت مبارزه زنان ایران بر سر خشونت دولتی و حجاب اجباری را به مثابه یکی از مسایل مرکزی این تظاهرات قرار دهند. قرار گرفتن کارزار در پیشاپیش این تظاهرات نتیجه چنین کاری بود. شعار ها وپلاکارد های کارزار عظمت وبرازندگی خاص خود را داشت . تظاهرات انترناسیونالیستی و شور انگیز، بود. بیانیه کارزار زنان ایران در گردهم آیی پایانی برازندگی خاص خود را داشت.

شور و شوقی که شرکت کنندگان در صف کارزار را در برگرفته بود بی نظیر بود و هیجان و شور خاصی را بخصوص در انتهای تظاهرات و گردهمایی  آخر آن بخشیده بودند.

پس از اجرای یک خواننده جوان مترقی نوبت به پیام کارزار رسید که بازهم در حالیکه بنر کارزار و تعدادی از فعالین بر روی سن رفتند، پیام کارزار توسط مهسا به زبان انگلیسی ارائه شد که مورد استقبال قرار گرفت. و پس از مدتی در حالیکه پیام ها و برنامه های هنری پایان نیافته بود ما بسوی سالن حرکت کردیم تا در جشن پایانی راهپیمایی کارزار شرکت کنیم.  لمان خواننده ای که قرار بود شب در سالن برنامه اجرا کند از همان ایستگاه مترو شروع کرد، و جشن همبستگی کارزار از همان لحظه برای ما آغاز شد سرود جنگل، بلا چاو و ….در طول راه ادامه یافت. وقتی به سالن برنامه رسیدیم، جوانان دسته به دسته وارد می شدند و در هر گوشه ای جمع شده و در مورد مبارزات آن روز با هم صحبت می کردند.  در حالیکه برخی در حال تهیه غذا و نوشیدنی بودند برنامه های هنری شروع شد. صدها نفر که لزوما درهمه برنامه های روز باما نبودند در این برنامه شرکت کردند تا همبستگی خود را با کارزار زنان اعلام کنند.

جشن پایانی کارزار عالی وشورانگیز بود. پیام کارزار و حضور خوانندگانی مانند، شکیب مصدق خواننده مبارز افغانستانی، لمان خوانند مترقی زن ترک “سیلویا ابالس” خواننده‌ی فمینیست مکزیکی همچنین  ” جو بیی”  خواننده‌ی جوان لهستانی‌الاصل نه تنها بر تنوع برنامه های هنری افزود، بلکه جنبه انترناسیونالیستی مسئله زنان را بیش از پیش مشخص می کرد. این برنامه  با رقص وپایکوبی حضار گره خورد وخستگی شرکت کنندگان را زدود.

با پایان این برنامه، راهپیمایی سه روزه کارزار زنان در اینجا خاتمه یافت. سازماندهندگان زحمات بسیار کشیدند تا چنین برنامه ای موفق، تاریخی و پر تجربه را بیافرینند. همگی و بخصوص کارزار و سازمانهای شرکت کننده در آن دوستان تازه ای یافتند. و نیروی تازه ای گرفتند تا مبارزات خود را گسترده تر کنند.

اما برنامه کارزار محدود به راهپیمایی سه روزه در شهرهای هامبورگ، دن هاگ و بروکسل نبود. ما اطلاع یافتیم که  در همبستگی با کارزار زنان، فعالین کارزار و حامیان ایرانی و بین المللی آن در همبستگی با کارزار زنان و در همبستگی با راهپیمایی سه روزه در برخی نقاط جهان از جمله  در اسکی شهر ترکیه ، مونترال، ونکوور و کبک در کانادا در واشنگتن دی سی در آمریکا  و سیدنی در استرالیا برنامه هایی در روز 8 مارس برگذار کردند که برای گزارش  آنها می توان به سایت کارزار مراجعه کرد.

مبارزه زنان کارزار نه تنها نشان داد که زنان  قصد عقب نشینی ندارند بلکه شور و هیجان زنان با تجربه در کنار زنان و دختران جوان همراه با همه کسانی که این مبارزه را حمایت کردند نشان از آن دارد که تا سرنگونی جمهوری اسلامی، مبارزه زنان بصورت قدرتمندی ادامه خواهد داشت. مبارزه کارزار زنان یک شبه و برمبنای تصمیم آنی و یا برای انجام وظیفه  صورت نگرفت  و شور و هیجانی که آفرید آنی و لحظه ای نبود بلکه بر اثر بیش از 2 سال تدارک سیاسی تشکیلاتی و مبارزات عملی متعدد و تلاش برای متحد کردن خود و متحد کردن بخش هایی از زنان مبارز کشور و دیگر کشورها ایجاد شده بود. اینان زنانی هستند که کارزاری برای مبارزه ای پی گیر و انقلابی و در خدمت منافع توده ها بر پا کرده اند.

ما فعالین ” مبارزه برای جهانی بدون مرز” با شرکت خود در راهپیمایی کارزار پشتیبانی کامل خود از کارزار زنان و مبارزات زنان علیه خشونت و علیه حجاب اجباری به مثابه مرکز خشونت دولتی علیه زنان را اعلام کردیم، تجارب بسیار کسب کردیم و بسیار آموختیم تا آنرا در راه مبارزه علیه سیستم های ارتجاعی ایران و افغانستان و حامیان بین المللی آنها و درراه مبارزه برای جهانی بدون مرز بکار بریم.

پیش بسوی مبارزات گسترده و توده ای و انقلابی علیه جمهوری اسلامی

مبارزه برای جهانی بدون مرز (افغانستان – ایران)

15 مارچ (مارس) 2019