گزارش اکسیون اعتراضی در رابطه با 29 امین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در برمن

روز پنجشنبه 21 سپتامبراز ساعت 2 بعد از ظهر، ما فعالین "سازمان زنان 8 مارس (ایران – افغانستان) " و "کارزار مبارزه با خشونت دولتی، اجتماعی و خانگی علیه زنان در ایران"، با حمل شعارها و تصاویری از خاوران، اعدام شدگان و بازماندگانشان،  به پخش اعلامیه به فارسی و آلمانی پرداختیم.

شعارهایی ک حمل می کردیم:  افشای قتل عام زندانیان سیاسی در دهه 60 و به ویژه تابستان 67، فراموش نمی کنیم و نمی بخشیم، افشای سکوت رضایتمندانه امپریالیست ها، ضدیت با فندامنتالیسم و امپریالیسم، بودند.

 تلاش ما این بود که ضمن پخش اعلامیه با عابرین به گفتگو بپردازیم و علاوه بر توضیح جنایات رژیم در دهه 60، ارتباط این فاجعه را با شرایط امروز ایران و ادامه سیاست های دیکتاتورانه رژیم، نشان دهیم. برخوردهای قهر آمیز رژیم  با زنان، با توده های زحمت کش و عاصی، با روشنفکران، هنرمندان، روزنامه نگاران، وبلاگ نویسان و خلاصه با هر صدای اعتراضی را، برملا سازیم.

همان طور که انتظار می رود، با برخوردهای متنوعی روبرو بودیم. برخی از قبل تا حدودی با شرایط ایران و قتل عام ها آشنایی داشتند و ضمن توافق با جهت گیری ما، برای مان موفقیت آرزو می کردند. برخی هم این کشتار را موضوع تازه ای نمی دانستند و معتقد بودند، در روزگاری که روزانه در سراسر دنیا کشتارهای وحشیانه از سوی قدرت های دیکتاتور و امپریالیست رخ می دهد، پرداختن به کشتاری که 29 سال پیش اتفاق افتاده وظیفه عاجل ما نیست.  دوستان ما تلاش کردند برای این دسته از مراجعین توضیح دهند که افشای این جنایات برای حفظ حافظه تاریخی توده ها ضروری است تا گول ژست های دمکراتیک حکومت هایی مثل جمهوری اسلامی ایران را نخورند. تا روشن باشد که چرا بسیاری از دولت های غربی در ادامه سیاست دیروزشان که این جنایات را مسکوت گذاشتند، امروزه در راستای منافع سیاسی، اقتصادی، و تجاری اشان، رسما مشروعیت جمهوری اسلامی را تایید می کنند.

یک جوان آلمانی ضمن گرفتن اعلامیه، ابراز خوشحالی می کرد از این که زنان ایرانی فعالانه در مبارزات شرکت دارند و راه انقلاب را ادامه میدهند.

پسر نوجوان ایرانی که با خواندن شعارهای ما، توجه اش جلب شده بود، می گفت که هیچ چیز در رابطه با کشتار سال 67 نشنیده و بسیار علاقه مند بود که بیشتر بداند. دوستان ما برای او توضیح دادند که یکی از اهداف این کشتار قطع ارتباط  یک نسل از نیروهای آگاه و مبارز جامعه با نسل های بعدی بوده و یکی از دلایلی که او امروز از جنایات عظیم رژیم کمتر می داند همین فاصله بین دو نسل است و وظیفه همه انسان هایی که پی به این جنایات می برند این است که مانع از فراموش شدن آن شوند. 

یک خانم آلمانی میان سال هم بعد از خواندن بخش هایی از اعلامیه با علاقه مدتی برای حمایت کنار ما ایستاد و در بحث هایی که با سایر عابرین داشتیم شرکت کرده از مواضع ما دفاع می کرد.

یک دختر نوجوان افغانی می گفت که این روزها اخبار مربوط به کشتار سال 67 را در اینترنت دنبال می کند و چند اعلامیه به زبان فارسی از دوستان ما گرفت که به دست آشنایان فارسی زبانش برساند.

یک دانشجوی هندی که به تازگی برای ادامه تحصیل به آلمان آمده بود و به زبان آلمانی مسلط نبود از ما تقاضا کرد که محتوای اعلامیه را به زبان ساده برایش شرح دهیم  و در ادامه توانستیم راجع به اوضاع جهانی کمی باهم صحبت کنیم.

موضع گیری ما بر سر رشد راسیسم و گرایشات راست به عنوان یک زنگ خطر در جهان، از مسائلی بود که مورد توجه عابرین قرار می گرفت و انتخاب ترامپ  برای ریاست جمهوری امریکا هم یکی از اتفاقاتی بود که این امر را تایید می کرد.

در پاسخ به عابری که از سر و وضعش مشخص بود زحمتکش است و به ما به عنوان خارجی انتقاد می کرد که از امکانات آلمان استفاده می کنیم ولی در مقابل به آلمانی ها فحش می دهیم، توضیح دادیم که قبل از هر چیز باید صف دوست و دشمن را جدا کرد و اینکه همان دولت آلمان که او را مورد ستم قرار می دهد یکی از عوامل آوارگی میلیونها انسان در سراسر جهان است. تضاد واقعی نه بین زحمتکشان آلمان و خارجی هاست بلکه بین حکومت آلمان و سایر کشورهای غربی با زحمتکشان اعم از آلمانی و غیر آلمانی است. ما در یک سمت قرار داریم و نه مقابل هم.  

در مجموع ما توانستیم تعداد زیادی اعلامیه پخش کنیم و با بسیاری از علاقه مندان به گفتگو بنشینیم. و بعد از حدود دو ساعت به کار خود پایان دادیم.

سازمان زنان 8 مارس (ایران افغانستان) واحد برمن

فعالین کارزار مبارزه با خشونت دولتی، اجتماعی و خانگی علیه زنان در ایران-برمن

سپتامبر 2017