گزارشی از روز جهانی مبارزه با خشونت عليه زنان در پاريس

امروز شنبه 25 نوامبر  تظاهراتی به مناسبت روز جهانی خشونت عليه زنان در پاريس به ابتکار «کلکتيو سراسری برای حقوق زنان» در پاريس برگزار شد، تظاهراتی با شرکت جمع وسيع و رنگارنگی از  فعالين زنان و سياسی در فرانسه. پرچم های رنگارنگ و غيرمعمول، رنگی زنانه به تظاهرات داده بود و نشان از جمعيت غالب در اين تظاهرات سه هزار نفره بود.  از گرايشات راديکالی نظير «کلکتيو طوفان لزبين ها»، «عليه خشونت مردان»، «فمينيست های راديکال غير مختلط»، و جمعيت های گوناگونی که عليه خشونت عليه زنان و خشونت خانگی و يا با تبعيضات عليه زنان مهاجر مبارزه می کنند تا گرايشاتی نظير «اتحاد زنان برای دموکراسي» که هدفشان بيشتر موفقيت زنان در مدارج بالای اجتماعی سياسی است در راهپيمائی شرکت داشتند. گروه مهاجرين «بدون مدرک شناسائي» نيز که هميشه بخش پر سر و صدا و سر زنده اعتراضات سياسی اجتماعی در فرانسه هستند نيز با صف تظاهرات بودند و در شعارها و اطلاعيه هاشان از خشونت چند بٌعدی که زنان مهاجر و غيرقانونی تحمل می کنند می گفتند. احزاب و گروه های سياسی از مبارزين «ضد سرمايه داري»، «اتک»، تا ليگ کمونيست های انقلابی و سنديکای کارگری ث ژ ت و حزب سوسياليست نيز با پرچم هاشان در صف ديده می شدند.

 شعارها و نوشته های پرچم ها نشان از گونه گونی گرايشات بود: زن جوانی يک پرچم پوست پلنگی حمل می کرد که يک ستاره ساتن صورتی بر آن می درخشيد. چند زن ميانسال دو پرچم در کنار هم حمل می کردند روی يکی نوشته بود «خشونت خانگی هر روز سه زن را می کشد» و ديگری «فمينيسم تا بحال کسی را نکشته است». گروهی از زنان يکی از محلات فقير و خارجی نشين شمال پاريس پرچم زيبائی را با جهل تکه درست کرده بودند که زنان را به مقابله با خشونت فرا می خواند و شماره تلفن کلکتيو خودشان را که به زنان فراری از خانه کمک می کند روی پرچم دوخته بودند. دو مرد نقابدار با لباس های کارنوال مانند عکس زنی با چشم های کبود را بر پلاکاردشان چسبانده بودند و زير آن نوشته بودند «هر سه روز يک بار جنايتی صورت می گيرد، جانمان از مردهای ماچو به لب رسيد». پرچم ديگر خشونت پليسی عليه زنان را محکوم ميکرد. گروهی از زنان بودند که اشعار ترانه ها و سرود های انقلابی را با محتوای فمينيستی تغيير داده بودند، از جمله کارهای اين گروه که «کلتيو خواندن برای برابري» نام دارد، انترناسيونال زنان بود.

 امسال روز جهانی مبارزه با خشونت عليه زنان در فرانسه در بحبوحه شروع کارزار انتخابات رياست جمهوری فرانسه برگزار می شود و اين مسئله همچون تمامی مسائل سياسی روز، در مبارزه زنان منعکس شد. از يک طرف احزاب سياسی پارلمانتاريستی که تصميم گرفته بودند از اين راهپيمائی حمايت کنند، اساسا با تعداد بسيار کم و فقط برای خالی نبودن عريضه و برای پخش تراکت های انتخاباتی شان شرکت کرده بودند. و اين در شرايطی است کارنامه فرانسه در زمينه خشونت عليه زنان فلاکت بار است. از هر ده زن يکی قربانی خشونت خانگی است، هر سه روز يک زن زير ضربات همسرش جان می سپارد،  سالانه 48000 زن مورد تجاوز قرار می گيرند.... 

 ولی اين فقط يک طرف قضيه بود، طرف ديگر و تاسف بارتر قضيه عدم شرکت برخی از گروه های زنان در تظاهرات بود. گروه هائی که هرچند برخی شان در مبارزه با خشونت خانگی و محلی عليه زنان تحتانی شکل گرفته اند، به خاطر ساخت پاخت با گرايشات راست درون حاکميت خود را از همراهی با زنان ديگری که عليه خشونت به ميدان آمده بودند کنار کشيدند. يعنی به جای اتحاد زنانه برای مبارزه با خشونتی که از پايه های اصلی مردسالاری است و زنان از هر قشر و طبقه ای را در چنگال خود دارد، درگير بازی های قدرت مردسالاران حاکم  شدند.

 ما جمعی از فعالين کارزار در پاريس و کميته ضد سنگسار هم در اين راهپيمائی شرکت کرديم (اعلاميه ای هم به مناسبت اين روز تهيه کرده بوديم که تا حد امکان پخش شد و به زبان فرانسه و فارسي در سايت ها قابل دسترس است). کوشيديم در اين روز شانه به شانه زنان جهان صدای خود را بر عليه خشونت بلند کنيم، با زنانی که از قبل می شناختيم تجديد عهد کنيم، با زنان ديگری آشنا شويم. همگی می دانستيم که ستم بر زن مسئله ای جهانی است، هر چند در کشورهای مختلف به طرق مختلف اعمال می شود و در کشورهايی مثل ايران کيفيتا خشن تر است. همگی می دانستيم که مبارزه زنان عليه نابرابری نيز مبارزه ای جهانی است. مسئله ای که بايد بيشتر به آن بپردازيم، آموختنی آگاهانه تر از تجارب هم و نزديک تر کردن اين مبارزات به هم  و تبديلشان به جريان قدرتمند است. راه حل نهائی کار امروز و فردا نيست ولی همصدائی های امروز راه را برای کنش های فکری و عملی کارسازتر بعدی باز ميکند.

 25 نوامبر 2006

یکی از فعالین هشت مارس – پاریس