قطعنامه‌ی سیاسی نهمین مجمع
در مورد موقعیت زنان افغانستان
نهمين مجمع عمومی سازمان زنان هشت مارس (ايران ـ افغانستان) را در شرايطی برگزار می‌کنیم كه بيش از 15 سال از تجاوز و اشغال نظامی افغانستان به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم و برای «آزادی زنان» توسط امپرياليست‌های آمريكايی و شرکا و ایجاد دولت سرسپرده‌ی جمهوری اسلامی می‌گذرد. نیروهای مرتجع اسلامی به قدرت رسیده، شنیع‌ترین و عریان‌ترین اشکال ستم را بر زنان روا داشته‌اند و افغانستان را به اسارت‌گاه زنان مبدل کرده‌اند. یک‌بار دیگر موقعیت ستمدیده‌گی زنان پس از تجاوز و اشغال نظامی توسط امپریالیست‌های مردسالار آمریکایی و شرکا نشان داد که نه‌تنها اتکای آنان برای تأمین منافع کوتاه و دراز مدت‌شان بر زن ستیزترین و عقب‌افتاده‌ترین نیروهاست، بلکه هرگز هیچ زنی را نمی‌توانند آزاد و رها کنند.
زنان افغان اولین قربانیان جنگ توسط امپریالیست‌ها و نیروی‌های بنیادگرای مذهبی بوده و هستند. ستم بر زن جزئی لاینفک از مناسبات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی حاکم بر جامعه‌ی افغانستان است. تشدید سلطه‌ی شوونیزم مردسالار و اعمال گسترده‌ترین و وحشیانه‌‌ترین خشونت‌ها علیه زنان یکی از اصلی‌ترین برنامه‌های همه‌ی نیروهای واپس‌گرا در افغانستان است.
قوانين ضد زنِ رژیم دست‌نشانده‌ی جمهوری اسلامیِ افغانستان زنان را دربند اسارت قرار داده است. سنگسار و قتل زنان، توهین و تحقیر، بریدن بینی و گوش زنان، تجاوز به دختران خردسال تحت نام ازدواج، فروخته شدن دختران توسط خانواده یا قاچاق‌چیان انسان، به آتش کشیدن و بستن مکاتب دخترانه، محروم کردن زنان از حق زندگی طبیعی و پایمال کردن و نادیده گرفتن ارزش‌ها و شأن انسانی‌شان تنها گوشه‌ای از موقعیت زنان در افغانستان تحت حاکمیت دولت و سایر نیروهای بنیادگرای اسلامی را نشان می‌دهد.
زنان مهاجر و پناهنده‌ی افغان در ایران علاوه بر فرودستی مطلق‌شان به‌عنوان زن، در عین حال به خاطر اعمال شنیع‌ترین شکل شوونیزم فارس از جانب طبقه‌ی حاکمه و اشاعه‌ی فرهنگ افغان‌ستیزی در بین مردم، نیز در بدترین شرایط ممکن به سر می‌برند. زنان افغان ساکن در ایران جزء ستمدیده‌ترین اقشار جامعه هستند. مبارزان مترقی و انقلابی حوزه‌ی زنان، محفل‌ها و تشکلات زنان در ایران و خارج از ایران بدون افشای سیاست‌های نژادپرستانه و زن‌ستیز رژیم جمهوری اسلامی علیه زنان و مردم افغان ساکن در ایران، بدون اتحاد و همبستگی مبارزاتی با آنان و بدون سازمان‌دهی و متشکل آنان نمی‌توانند در رفع ستم جنسیتی قدم‌های مثبت و ماندگاری بردارند.
زنان در افغانستان برای به دست آوردن مطالبات اولیه‌ی خود هم چون جدایی کامل دين از دولت و کوتاه شدن دست مذهب از کلیه‌ی مراجع قانون‌گذاری و آموزشی، آزادی در انتخاب پوشش، حق کار، سفر و تحصیل، حق حضانت، طلاق و... با مانع اصلی یعنی دولت دست‌نشانده و دیگر نیروهای بنیادگرا رو‌به‌رو هستند. در نتیجه زنان بدون مبارزه‌ی انقلابی و سازمان‌یافته در جهت سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی افغانستان و حامیان امپریالیست آن نمی‌توانند در مسیر احقاق حقوق پایه‌ای خود و در جهت ایجاد جامعه‌ای که هیچ زنی و هیچ انسانی دربند ستم و استثمار نباشد، پیش‌روی کنند.
6 ژوئن 2016