گزارشی از تظاهرات اول ماه می در لندن

تظاهراتی در اول ماه می روز جهانی طبقه کارگر در شهر لندن برگزار شد. اتحادیه های مختلف کارگری، تشکلات دانشجوئی، زنان، سازمان ها و احزاب از ترکیه، ایران، سری لانکا،  گروه های ضد نژاد پرستی و... در این تظاهرات شرکت داشتند. ما با حمل بنری که  بر روی آن نوشته شده بود«زنان جهان برای در هم کوبیدن سیستم مردسالار امپریالیستی و بنیادگرایی مذهبی، متحد شوید»؛ در این تظاهرات شرکت نمودیم. حمل این بنرتوجه بسیاری از شرکت کنندگان در این تظاهرات و هم چنین عابرین را به خود جلب کرد. علاوه براین بنر با آویزان کردن پلاکاردهایی به گردن که بر روی آن نوشته شده بود: سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی، نه به حجاب اجباری، اگر زنان آزاد و رها نباشند، هیچ کس نیست و..... تلاش کردیم پیام سیاسی خود را به میان مردم ببریم. از همان ابتدای تظاهرات اعلامیه ای که به این مناسبت تهیه کرده بودیم را در بین مردم پخش نمودیم.

 امسال نسبت به سال قبل تعداد بیشتری در تظاهرات روز جهانی کارگر شرکت کرده بودند. محور اصلی برنامه کمیته سازمان دهنده این تظاهرات حول خواست های صنفی از قبیل مبارزه علیه لایحه محدود کننده اتحادیه های کارگری، قطع سیاست های ریاضت کشی علیه مردم،  خواست تعطیلی رسمی برای اول ماه می و...... بود. در هر حال شرکت کنندگان در این تظاهرات که از ملیت های گوناگون بودند با خواسته های مختلف اعتراض و نارضایتی خود را از سیستم سرمایه داری و یا دولت کنونی انگلیس نشان دادند. این اعتراضات در کل علیه سیاست های نژاد پرستانه، ریاضت کشی، محدود شدن رفاه اجتماعی و مسایلی هم چون بی خانمانی و بحران های اقتصادی و فشار آن بر قشر زحمت کش و .. بود. قبل از راه پیمایی جرمی کربین رهبر حزب کارگر بریتانیا سخنرانی نمود. در این سخنرانی وی تلاش کرد که کل اوضاع نابسامان اقتصادی مردم، بحران بیکاری، فشار بیش از حدی که به قشر تحتانی جامعه وارد می شود، نبود مسکن برای طبقه زحمتکش، برخورد های نژاد پرستانه علیه پناهندگان و... را نتیجه سیاست های غلط دولت محافظه کار معرفی کند. سخنرانی جرمی کربین مورد استقبال اکثریتی از نیروهای شرکت کننده قرار گرفت. شاید به جرئت بتوان گفت که ما جز نادر نیروهایی بودیم که از سخنرانی وی استقبال نکردیم. دلیل آن هم روشن است. از نظر ما کل نظام امپریالیستی حاکم در انگلستان عامل اصلی کلیه فلاکت های اقتصادی و سیاسی و اجتماعی مردم است و جرمی کربین رهبر حزب کارگر، حزبی که در قدرت سیاسی است تلاش دارد این حقیقت را از مردم پنهان کند.

هر یک از سازمان های کارگری، نیروها، احزاب و .... مختلفی که در این راهپیمایی  شرکت داشتند، با حمل پلاکاردهایی که خواسته هایشان را به روی آن نوشته بودند و با پیش گذاشتن شعارهایی از بلند گو نه تنها سعی در جلب توجه عابرین به خود را داشتند، بلکه به طور کل می خواستند مطالبات اشان را در جامعه طرح کنند. شعارهایی که از جانب اکثر اتحادیه های صنفی کارگری در این تظاهرات داده شد: نه به سیاست های ریاضت کشی، نه به حزب محافظه کار، نه به قطع کمک های دولتی، ما مبارزه می کنیم تا صدای اعتراضمان را به گوش دولت برسانیم ... ..؛ در واقع علت وخامت اوضاع طبقه تحتانی در این کشور را نه نتیجه کارکرد یک سیستم سرمایه داری امپریالیستی بلکه تنها به سیاست های حزب محافظه کار و رهبر این حزب دیوید کامرون محدود کردند. برخی دیگر از نیروهای شرکت کننده در این تظاهرات تنها راه مقابله با این اوضاع را انقلاب می دیدند، انقلابی که نتیجه اش سوسیالیسم باشد. یا این شعار که کارگران و تمام سرکوب شدگان جهان علیه سرمایه داری امپریالیستی و جنگیدن با آنان، متحد شوید و.....  عده ای نیز بودند که با انگیزه مبارزه و اعتراض با وضعیت کشورهای خود به تظاهرات آمده بودند که شامل اعراب ایرانی در اهواز، گروه های عراقی و سوری، آمریکای لاتین، و ... بودند. در هر حال ما سعی کریم از هر فرصتی برای صحبت با مردم استفاده کنیم. بسیاری از مردم و خبرنگاران از پلاکاردها و بنر ما عکس می گرفتند و بسیاری مشتاقانه و داوطلبانه برای گرفتن اعلامیه به طرف ما می آمدند. در مورد بنر ما نظر یکی از خبرنگاران غیر دولتی این بود که  بر روی پرچم اکثر شرکت کنندگان در این تظاهرات معرفی اسم سازمان اشان است به غیر از شما که حاوی پیام خاصی به مردم هستید.در یک بخش تقریبا شلوع شهر زنی با صدای بلند شعار روی بنر را خواند و بعد همگی شروع به دست زدن کردند. عده ای دختر و پسر جوان به محض دیدن یکی از پلاکاردهای ما که حاوی همان پیام بنر بود، آن را به گردن خود آویزان کرده و شروع به عکس گرفتن کردند.

در عین حال برخی از افرادی که از بنر ما حمایت می کردند به این دلیل بود که گویا امپریالیست های مردسالار و بنیادگرایان مذهبی در کشورهایی مثل ایران و خاورمیانه، زنان را تحت ستم قرار داده اند و زنان در کشورهای غربی آزاد هستند. بر پایه این دید با نظرات ما مبنی بر این که زنان در کشورهای غربی نیز تحت ستم همین سیستم مردسالارامپریالیستی هستند، موافق نبودند. ما سعی کردیم توضیح دهیم که زنان در کلیت این سیستم تحت ستم هستند، اما اشکال اعمال این ستم در کشورهای مختلف، متفاوت است. در رابطه با فرودستی زنان در کشوری مثل انگلستان از ضرب و شتم گرفته تا تجاوز و آزار جنسی، از استثمار بیشتر زنان به خاطر جنسیت اشان تا به عهده داشتن وظایف خانه داری و..... بحث و گفتگو شد. در انتها آن زن گفت: من بیش از چهل سال عمر دارم و تا به حال فکر می کردم که آزادم. اما ممنون که این واقعیات را گفتید. فردی دیگر که یک مرد بود پس از شنیدن استدلالات و بحث های ما در آخر گفت: من فکر می کنم هر دوی ما در یک طرف هستیم. قبول می کنم که زنان در این جا نیز تحت ستم هستند.اما مشکل ما فرهنگ غلط است و این که مردم آموزش داده نشده اند که چه رفتارهایی مناسب است! به هر حال در این زمینه نیز سعی کردیم توضیح دهیم که موضوع ستم بر زن ریشه در فرهنگ ( برخی مردان!)ندارد و فرهنگ را هم مردم نمی سازند و ... . برای یافتن راه حل واقعی باید ریشه واقعی معضل را دریافت و برخوردی علمی کرد.... آیا از نظر تو در انگلستان سیستم طبقاتی وجود ندارد؟ آیا افرادی که الان در این تظاهرات شرکت کرده اند به این دلیل است که فرهنگ طبقه حاکم بد است و باید به آنها آموزش داد چطور با کارگران رفتاری بهتر و عادلانه تر داشته باشند گویی آن ها نمی دانند؟!! آیا این یک تمایز طبقاتی آشکار نیست و آیا اصولا هر نوع تمایز از جمله تمایز جنسیتی اساس کارکرد جامعه طبقاتی نیست؟ او در این جا جوابی نداشت که بگوید و معتقد بود باید بیشتر بحث کنیم که همین طور هم هست.

عده ای دیگر هم که از جوانان پسر و دختر کرد ترکیه بودند با دیدن اعلامیه ما بسیار خوشحال شدند و بحث شان این بود که بسیار مبارزه طلبانه، انقلابی و رادیکال است. آن ها با دادن ایمیل های خود تقاضا کردند با ما بیشتر در تماس باشند.

این تظاهرات پس از یک ساعت و نیم در حالی که سرود انترناسیونال توسط نوازندگان در ابتدای صف نواخته می شد به میدان ترافالگار رسید. در انتهای برنامه مطابق هر سال نمایندگانی به سخن رانی پرداختند که شامل سخن رانان از اتحادیه های کارگری، کردستان ترکیه، فلسطین و برزیل و.... بودند. سخنرانی یکی از فعالین کرد در مورد کشتار عظیمی که دولت ترکیه در کردستان به راه انداخته است، افشا گری کرد و از مردم خواست که در همبستگی با مردم کردستان علیه دولت فاشیستی ترکیه متحد شوند، مورد استقبال قرار گرفت. نماینده گان اتحادیه های مختلف نیز یکی پس از دیگری به سخنرانی پرداختند و نقطه نظرات خود را که بیشتر حول خواست های صنفی طبقه کارگر است پیش گذاشتند. اما حتا بر سر خواست صنفی زنان طبقه کارگر در این کشورکه حقوقی برابر با مردان در یک کار مساوی را می خواهند، سخنی گفته نشد! طبق روال همیشگی اکثر سخنرانان در این راهپیمائی مرد بودند و زنان کارگر و تحت ستم سهمی نداشتند.

فعالین سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)- انگلستان

2 می 2016