جنگ و بمباران راه حل نیست

گزیده ای از مصاحبه روزنامه آلمانی "نویه دویچلند"

با طاهره شمس یکی از فعالین تشکل هشت مارس (ایران، افغانستان)

 با خبرنگار این روزنامه پیتر نواک  Neues deutschland

شنبه و یک شنبه 15 و 16 سپتامبر 

گفتگویی با طاهره شمس مدافع حقوق زنان افغانی در مورد سیاست اشغال کشورش

سئوال: شما بعنوان یک زن فعال خوشحال نیستید که طالبان در افغانستان از قدرت رانده شد؟

جواب: البته، هنوز هم از دمکراسی در افغانستان خبری نیست، امروز هم زنان هیچ حقوقی ندارد هم چنان گروههای اسلامی مختلف در قدرتند و زنان را تحت ستم قرار می دهند. بنابراین من هم علیه طالبان و هم علیه نیروهایی  که هم اکنون در افغانستان در قدرتند، هستم.

سئوال: بعضی گفته میشود هر قدر هم الان وضعیت بد باشد اما بهتر از زمانی است که طالبان در قدرت بودند،  طالبان دشمن اصلی زنان بود.

جواب: من چنین مقایسه ای را  را غلط می  دانم. پشت این مقایسه منفعتی وجود دارد. طالبان توسط  آمریکایی ها حمایت و مسلح  می شدند. در زمان حکومت طالبان مردم افغانستان  بیش از حد زجر کشیدند،  بخصوص زنان که آماج سرکوب های طالبان بودند. سازمان هایی مثل" سازمان زنان هشت مارس" مرتب سعی می کردند توجه افکار عمومی را در مورد وضعیت دردناک زنان افغانستان جلب کنند. اما آن موقع هیچ کس علاقه ای (توجهی) به موقعیت ما زنان افغانی نداشت. بعد از 2001  و سقوط رژیم کابل یک دفعه جنگ طالبان علیه زنان یک موضوع روز شد.

پیتر: ولی میشود گفت، دیر بود ولی بهتر از هرگز است.

طاهره نه، سقوط طالبان توسط لشکرکشی آمریکا و دولت های هم پیمانش  بخاطر علائق استراتژی جغرافیایی آمریکا و ناتو است، نه بخاطر مردم افغانستان. حقوق زنان و دمکراسی تا همین امروز هیچ نقشی در این کشمکش ندارد.  بخاطر همین هم، موقعیت واقعی مردم افغانستان در مباحث امروز این دولتها و رسانه هایشان به زور مطرح میشود..

سئوال: بالاخره وضعیت کمی بهتر شده است؟

جواب: بهیچوجه! فقط  در چند مورد، برای روشنتر شدن وضعیت کنونی بد نیست اشاره کنم به: در حال حاضر تقریبا 5 میلیون انسان افغانی آواره  و فراری هستند. هر روز تقریبا 700 کودک  و بیشتر از  50 زن بخاط کمبود امکانات بهداشتی در افغانستان می میرند. یک چهارم مردم از نظر روحی بیمار هستند، رقم افراد معتاد  وخودکشی بالا رفته است. گرسنگی برای میلیونها نفر در افغانستان موضوعی روزمره است.  بمباران روزانه ناتو را هم به آن اضافه کنید تا ببیند افغانستان چه جهنمی است.

سئوال: شما نمی ترسید از اینکه بعد از عقب نشینی نیروهای نظامی خارجی،  نیروهای طالبان قوی تر شوند؟

جواب: نه برعکس! از بمیارانها مردم عادی زجر می کشند و این مسئله رصتی برای طالبان است تا از نارضایتی مردم استفاده کنند و مردم را بسوی خود جلب کنند.  مردم بدون هیچگونه کمک رسانی رها شده اند و بشدت از اعمال نیروهای نظامی بیگانه خشمگین هستند.  مردم در حالی زیر بمباران ها جان و کاشانه خود را از دست می دهند که با بوق و کرنا از آزادی و دمکراسی در افغانستان صحبت می شود....