قطعنامه پنجمین مجمع عمومی سازمان زنان هشت مارس - ایران

پیش به سوی وحدت صفوف زنان!

جنبش زنان ایران وارد فصل نوینی از مبارزات خود شده است. توهمات فرو ریخت و ورشکستگی نیروهائی که  اصلاح رژیم از درون را موعظه می کردند عیان شد.  برخی از جریانات سیاسی و روشنفکران بویژه از دوم خرداد  76 سعی کردند  پل بین زنان و جمهوری اسلامی شوند، ولی جنبش زنان ایران با رشد خود، با مبارزه هر چند غیر متشکل ولی همه گیر خود، نقش مهمی در رسوائی فریب دوم خرداد بازی کرد. انتخابات مجلس هفتم مهر پایان بر این سیاست فریبکارانه بود.

در یکسال گذشته رژیم جمهوری اسلامی حملات گسترده خود علیه زنان را تشدید کرده است. قداره بندان به «بدحجابان» می تازند. نمایندگان مجلس فراخوان اعدام تن فروشان را می دهند و از فواید چند همسری می گویند. فعالین جنبش زنان به بند کشیده می شوند. مرتکبین قتل های ناموسی تبرئه می شوند. زنان و دختران بطور مستمر و به دلایل واهی به دار آویخته می شوند. همراه با خشونت لجام گسیخته دولتی و تبلیغات بی امان تفکرات و ارزشهای زن ستیز توسط حاکمان اسلامی، خشونت خانگی نیز افزایش یافته است.

این حملات رژیم اما نه از موضع قدرت که از سر استیصال است.  جمهوری اسلامی که دیگر پایگاهی در میان مردم ندارد از درون نیز شکاف برداشته و متحدین دیروزش به دنبال تغییر رژیم با رفراندوم و با پشتیبانی «جامعه بین المللی» (یعنی اشغالگران افغانستان و عراق) افتاده اند.

علیرغم حملات رژیم، جنبش زنان در سال گذشته پیشروی های قابل توجهی داشته است. طرح مطالبات زنان توسط سایر جنبش های اجتماعی یکی از دستاوردهای  مبارزات زنان است. شانزده آذر امسال دانشجویان برای اولین بار حجاب را بعنوان سمبل اسارت زنان به تصویر کشیدند. در زمینه اعدام ها و احکام سنگسار نیز، مبارزات زنان، رژیم را در مواردی چند وادار به عقب نشینی کرد. در سال گذشته علاوه بر افزایش همکوشی زنان فعال دو سوی مرز، شاهد همبستگی چشمگیر زنان ملیت های مختلف ایران  و همگام تر شدن مبارزاتمان بودیم.

هر چند حملات اخیر رژیم و ورشکستگی اصلاحات ممکن است باعث محافظه کارتر شدن برخی گرایشات در جنبش زنان شود، ولی  فرآیند فرریختن توهمات از یک سو و ادامه زن ستیزی وحشیانه، سیستماتیک و دولتی از سوی دیگر موجب کشیده شدن توده وسیعتری از زنان  به میدان مبارزه است. زنان در مبارزات چندین ساله خود به آگاهی بیشتری دست یافته و جسورتر شده اند.

مبارزات چند ماه اخیر نشان داد که جنبش زنان از مبارزه برای لغو سنگسار و اعدام این زن و آن زن فرا تر رفته و پیکار علیه کلیه قوانین ضد زن جمهوری اسلامی را در دستور کار قرار داده است. ولی برای تحقق این خواست، اشکال سازمانیابی تا کنونی  کفایت نمی کند. جنبش زنان ایران کماکان از پراکندگی رنج می برد و این درحالیست که با وجود گرایشات متفاوت، خواسته های پایه ای مشترکی داریم. تنها از طریق مبارزه متحد و سازمانیابی هرچه وسیعتر توده زنان  می توان رژیم را به عقب راند و مهر رهائی زنان بر مبارزات آزادیبخش

مردم ایران را برجسته تر کرد.

سازمان زنان هشت مارس (ایرانی - افغانستانی) آذر 1383 -2004