گزارش مراسم چهاردهمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسى

ابتدا به گزارش مراسمى مى پردازيم كه بدين مناسبت به فراخوان سازمان زنان هشت مارس (ايرانى، افغانستانى) برگزار شد.

لندن  28 سپتامبر 2002

در اين مراسم پس از خوش آمدگويى، آذر درخشان پيرامون شعار «نه فراموش مى كنيم، نه مى بخشيم» به سخنرانى پرداخت. (متن سخنرانى در همين شماره درج شده است) سپس خالده نيازى شاعر مبارز افغانستانى صفحاتى از دفتر شعر خود را براى حاضران خواند. از لابلاى شعر او فرياد زنان افغانستانى به گوش مى رسيد. شعر خالده صداى اعتراض زنان به مرتجعين و اربابان بين المللى آنها بود كه با شعبده بازى عناصر موميايى را از قعر تاريخ بيرون كشيده و مى خواهند به نام تجدد و مدرنيسم به خورد مردم ستمديده بدهند.

آنگاه نوبت به مينا اسدى رسيد كه مانند هر سال با نظم و نثر شيواى خود، ياد جانباختگان كشتار 67 را زنده كند. او در صحبت هاى خود روشن كرد كه «بى طرفها» يعنى كسانى كه در جنگ تن به تن مردم با جمهورى اسلامى به اصطلاح موضع بيطرفانه اتخاذ مى كنند، در واقع شانه به شانه رژيم جنايتكار اسلامى ايستاده اند. مينا اسدى گفت كه برخى به بكار بردن واژه پفيوز در شعر من ايراد گرفته اند كه «تو يك شاعر و يك زن هستى پس شعرت بايد زيبا باشد و نبايد به اين واژه هاى زشت آلوده شود.» اما من نمي دانم براي توصيف اين جنايتكاران چه واژه اى بكار ببرم و تا زمانى كه جمهورى اسلامى وجود دارد من از عشق و چيزهاى لطيف سخن نخواهم گفت. من از جنايات اينان خواهم گفت و از رنج مردم. چرا كه مى خواهم شعرم صداى درد و رنج و مبارزه مردم عليه اين رژيم باشد.

در انتها مينا اسدى قطعه تكان دهنده «الف، لام…» را خواند. (اين قطعه در همين شماره نشريه درج شده است) مينا سخنان خود را با اين جمله صمد بهرنگى به پايان برد كه « اى كاش مسلسل پشت شيشه مال من بود.» بخش بعدى برنامه به شعرخوانى زيبا كرباسى اختصاص داشت. اشعار پر شور و موثر زيبا با استقبال جمعيت روبرو شد. در اين ميان بويژه مى توان به شعر سنگسار اشاره كرد. زيبا علاوه بر شعر خوانى به تدارك اين مراسم كمك شايانى كرده بود. در بخش پايانى، گيسو شاكرى هنرمند آزاديخواه، به اجراى چند تصنيف پرداخت. آخرين ترانه گيسو «دايه دايه» بود. گيسو گفت اين ترانه براى من يادآور خاطره مقاومت زندانيان مبارز و اطمينانى است كه به ادامه راه توسط رفقايشان داشتند.

مراسمى كه با حضور بيش از صد نفر برگزار شد و 4 ساعت به طول انجاميد، همبستگى عميق مردم آزاديخواه و مترقى در خارج كشور با خانواده هاى زندانيان سياسى را بازتاب مى داد. مى دانيم كه خواست حداقل آنان زنده نگاه داشتن كشتار سال 67 بر صفحه تاريخ و خنثى كردن ترفندهاى سياسى مرتجعين حاكم براى كمرنگ كردن اين جنايت تاريخى است. پاسخگويى به اين خواست وظيفه همگى مبارزان است.