زنان در افغانستان روحا و جسما شکنجه می شوند!
دوسال و نیم از عمر دولت انتقالی می گذرد و اکنون افغانستان در آستانه یک تحول تاریخی- سیاسی قرار داشته و هفته آینده اولین رییس جمهور با رای مستقیم مردم انتخاب می شود.
برخلاف توقعات و خوشبینی هايي که در اوایل نسبت به دولت نو تشکیل کابل موجود بود و تصور می شد که شاید دگرگوني در وضع و موقف اجتماعی و خانوادگی زنان بوجود آید. اما متاسفانه تا جايي که دیده می شود هیچ گونه بهبود و تغییر قابل ملاحظه ای در وضیعت زنان بوجود نیامده است. در حالیکه دولت موقت و انتقالی افغانستان با شعار دمکراسی و دفاع از حقوق بشر روی کار آمد.
قانون اساسی افغانستان روی تساوی حقوق زن و مرد تاکید داشته و حمایت از اعلامیه های جهانی حقوق بشر را تایید میکند (ماده ششم و بیست و دوم).
دولت حامد کرزی برای اینکه رضای خاطر کشور های مدافع حقوق بشر را حاصل کرده باشد، تنها به شعار دمکراسی و برابری اکتفا مي کند.
اما آنچه دیده میشود زنان هنوزهم در فقر به سر برده و با ستم و خشونت خانوادگی و اجتماعی مواجه می باشند.
بنابر اطلاع سازمان امداد و مدافع حقوق زنان {مدیکا موندیله} "زنان افغانستان در بی بضاعتی و بی سرپناهی زندگی نموده و شدیدا تحت ستم و خشونت قرار دارند. از قول این سازمان" سراسر افغانستان برای زنان آن کشور همچو یک زندان بزرگ است". دختران جوان با ضرب و شتم مجبور می شوند تا به ازدواج اجباری تن دهند.
باوجود اخذ کمک از اغلب کشور های جهان دولت کابل تا حال موفق نشده تا قدم موثری در رفع فقر و مشکلات مالی مردم بردارد.
بسیاری از دختران بخاطر اینکه یک نان خور در خانواده کمتر شود بعنوان "ماشین تولید نسل" به زور به فروش می رسند و حتی دختران هفت ساله را جبرا به خانه شوهر می فرستند.
حاملگی و وضع حمل در سن دوازده سالگی یک مسئله عادی به شمار می رود.
امکان آموزش و بهداشت برای این زنان وجود ندارد. اکثر مادران و یا کودکان شان در موقع زایمان تلف می شوند و اغلب زنان به بیماری های روانی مبتلا شده اند.
بازگشت دوباره بعضی از مردان تبعیدی به وطن بر وخامت بیشتر اوضاع افزوده است. اکثرا مردان مسن با سر و ریش های وسمه کرده و با دندان های ساختگی بدون رعایت موازین اخلاقی، دختر های جوان را به عنوان زن دوم و سوم با پول می خرند.
حکومت کابل در برابر زورگویی ها و پایمال شدن حقوق بشری زنان چشم پوشی نموده و سکوت اختیار کرده است.
در ولایت بدخشان بیش از سه هزار زن بیوه و بی سرپرست با مشکلات اقتصادی مواجه بوده و به هیچ گونه امکان رفاهی دسترسی ندارند و شماری از این زنان به ریاست امور زنان آن ولایت نامه فرستاده و خواهان کمک های فوری شده اند. از قول نماینده ریاست امور زنان انیس اخگر گفته می شود که ریاست مذکور اصلا قادر به کمک مالی به زنان مراجعه کننده نیست.
بر اساس بررسی های ریاست امور زنان بدخشان، در فیض آباد مرکز این ولایت بیش از هزار و هفتصد زن در بی سرپناهی و بی بضاعتی مطلق زندگی می کنند.
ریاست امور زنان بدخشان خواستار کمک فوری از موسسات کمک رسانی داخلی و خارجی شده اما تا کنون هیچ موسسه ای حاضر به کمک به زنان نشده است.