به مناسبت ۲۷امين سالگرد کشتار زندانيان سياسی
پیام زندگی و مرگ هزاران زندانی سیاسی دهه‌ی60:
سرنگونی انقلابی رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی!
رژيم زن ستیزو سرکوبگرجمهوری اسلامی از سال 2014 تا کنون بیش از 1900 نفر از زندانيان كه زندانيان سياسی را نیز در برمی گيرد، اعدام کرده است و بار ديگر مقام اول در سطح جهان را در زمينه‌ی حکم اعدام نصیب خود کرده است! فقط در همین شش ماه گذشته 570 زندانی به چوبه دار سپرده شده‌اند!
از زمان بر روی کار آمدن دولت روحانی برای اینکه سران جمهوری اسلامی در مذاکرات با امپریالیست‌های آمریکایی و اروپایی به آنان اطمینان دهند که می‌توانند روی دولت ایران به عنوان یک دولت «مشروع» و مقتدر برای خارج شدن از بحران سرمایه‌داری و خاورمیانه حساب کنند، دست به اعدام‌های وسیع‌تر از قبل و بازداشت مخالفین زدند. در مقابل هم امپریالیست‌های آمریکایی و اروپایی برای برون رفت از باتلاق بحران خاورمیانه که در آن گیر کرده‌اند، برای جان دادن به سرمایه‌های بحران زده‌شان، در برابر اعدام و کشتار دولت روحانی، در برابر تشدید هر چه بیشتر فرودستی زنان، در برابر به بند کشیدن بسیاری از مخالفین، در برابر سرکوب و زندانی کردن کارگران و زحمتکشان و... با سکوت‌شان به سران جمهوری اسلامی دست مریزاد می‌گویند. همان سکوت رضایت‌مندانه‌ای که در سی و هفت سال گذشته در برابر سرکوب مخالفین خصوصا کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی 60 و تابستان 67 در ایران داشتند.
رژيم جمهوری اسلامی از بدو قدرت‌گيری، زمانی که اعلام کرد زنان بايد حجاب اين سمبل بردگی را بر سر کنند، زمانی که قوانين ارتجاعی و قرون وسطائی خود را بر زنان تحميل کرد، زمانی که خشونت سازمان یافته‌ی پدر/ مردسالارانه‌ی خود را در خانه، محل کار و در اجتماع بر زنان تحميل کرد، زمانی که کليه احزاب و سازمان‌های انقلابی و مبارز را غیرقانونی اعلام نمود، زمانی که تحت نام «انقلاب فرهنگی» به دانشگاه‌ها حمله کرد، زمانی که دسته دسته جوانان انقلابی و مبارز را دستگير و زندانی کرد و ... به مردم اعلام کرد که انقیاد زنان، سرکوب، شکنجه و اعدام بخشِ جدايی‌ناپذير هويتش خواهد بود و اين تنها وسيله برای ادامه‌ی حيات ننگينش است.
امروز بيست و هفت سال از هولناک‌ترين وقایع تاريخ اخير ايران می‌گذرد. در مدتی کمتر از دو ماه، هزاران نفر از زندانيان سياسی به قتل رسيدند. بهترین فرزندانِ خلق پشت درهای زندان‌ها و در خفا، به دار آويخته شدند و یا تيرباران شدند. ابعاد جنايت عظيم بود و برای پنهان کردن آثار جرم، زندانيان را در تاريکی شب در گورهای دسته‌جمعی دفن کردند. خيال می‌کردند با حذف فيزيکی هزاران زندانی سياسی می‌توانند آنان را از خاطره‌ی تاريخ حذف کنند و آرمان هایی که برای ساختن جهانی عاری از ستم و استثمار داشتند و جان عزيزشان را به خاطر آن از دست دادند را از نسل جوان پنهان کنند! اما غافل از اینکه این جنایت هولناک از چشم مردم پنهان نمی‌ماند و با افشاگری‌های نیروهای انقلابی و مبارز و خانواده‌های زندانیان سیاسی پنهان نماند. پرده برداشتن از این جنایت دلیل دیگری شد تا ماهیت ضد مردمی این رژیم سرکوبگر و زن‌ستیز برای مردم بیشتر و بیشتر افشا شود.
بخش بزرگی از این زندانيان سياسی زنان بودند. زنانی که علیه مناسبات پوسیده و زن‌ستیز حاکم، سر به شورش برداشتند. زنانی که هم به جرم مبارزه علیه ستم و استثمار محاکمه می شدند و هم به جرم زن بودن تحت شکنجه و آزار جنسی قرار می‌گرفتند تا درس عبرتی برای کل زنان جامعه شوند! اما زنانِ مبارز و انقلابی زندان را نیز به میدان مبارزه علیه مرتجعین مذهبی مبدل کردند؛ و شکنجه و تجاوز و اعدام، آن‌ها را به تسلیم وا نداشت.
طی هفده سال (از دهمین سالگرد قتل‌عام زندانیان سیاسی تا کنون) قادر شديم شعار «فراموش نمی‌کنیم و نخواهيم بخشيد!» را هم‌چون حقيقتی عريان در مقابل کسانی که عامدانه می‌خواهند اين جنايات هولناک رژيم جمهوری اسلامی، فراموش و بخشيده شود، تثبيت کنيم. از زمان طرح این شعار توسط ما، فعالین سازمان زنان هشت مارس، به شدت از جانب جریانات اصلاح‌طلب مورد حمله قرار گرفتند؛ چرا که می‌دانند طرح این شعار جای هیچ‌گونه سازش و مماشات با کلیت رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی را باقی نمی گذارد. طرح این شعار از جانب زنان انقلابی و رادیکال بیان این حقیقت انکار ناشدنی است که زنان می‌توانند و باید پرچمدار تحولات بنیادی جامعه باشند. تحقق این شعار باید یکی از اصلی‌ترین خواسته‌های زنان و کل مردم باشد.
ما با ادامه‌ی مبارزات‌مان نشان خواهیم داد که کشتار هزاران زن زندانی سیاسی که نماینده‌ی شورش و خواست رهایی زنان بودند را فراموش نمی‌کنیم و جلادان آنان را نمی‌بخشیم. این تعهد، طلب می‌کند که هزاران هزار زن شورشگر و عاصی امروز به میدان آیند و بپرسند به کدامین جرم خواهران‌مان را بر دار کردید؟! اگر خواست رهایی و شورش در برابر ارتجاعی‌ترین حکومت عصر «جرم» محسوب می‌شود، همه ما زنان «مجرمیم» چون همه‌ی ما خواهان رهایی و شورش در برابر واپس‌گرایی و عقب‌ماندگی و تحجر هستیم.
امروزه زنان و مبارزین انقلابی، به ویژه نسل جوان برای تحقق این شعار نه تنها به پیام زندگی ومرگ هزاران زندانی سیاسی ارج می‌گذارند و به آن متعهد می باشند بلکه نمی‌توانند و نباید قتل‌عام زندانیان سیاسی را فراموش کنند و عاملین و آمرین آن‌را ببخشند.
این نسل از مبارزین می‌تواند پرچمدار خشم و نفرت مردم از رژیم جمهوری اسلامی باشد و همانند جان‌باختگان دهه‌ی 60 حاضر به برداشتن قدمی کمتر از سرنگونی انقلابی کلیت رژیم زن ستیزجمهوری اسلامی نباشد.
سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)
اوت 2015