جنایات جمهور اسلامی در دهه شصت فراموش نخواهد شد ! عفو نخواهد شد!
بیست سال از قتل عام زندانیان سیاسی – از کشتار بزرگ در تابستان 67 میگذرد. رژیم جمهوری اسلامی به محض به قدرت رسیدن برای تثبیت پایه های ایدئولوژیک سیاسی خود حمله به زنان را آغاز کرد. سرکوب زنان آغازی برای سرکوب کل جامعه بود. جمهوری اسلامی برای سربراه کردن زنان سرکش و نافرمان و مردم بپا خاسته سبعانه شمشیر خود را بر گرده آنها فرود آورد. در طول دهه شصت هزاران هزار زندانی سیاسی از مذهبی و چپ و کمونیست، روانه زندانها و جوخه های مرگ شدند. بیش از 350 نفر از مخالفین رژیم در خارج از کشور ترور شده اند، هزاران نفر بهایی دستگیر، زندانی و کشته شدند، همجنسگرایی جرم شد و مجازاتش شلاق و اعدام. هزاران نفر در ملا عام شلاق خوردند. حجاب اجباری به زنان تحمیل شد. صدها زن بدلیل سرپیچی از قوانین اسلامی سنگسار شدند. زنان زندانی بعنوان سمبل مقاومت کل زنان در جامعه که بر صورت جادوگر، آب دهان پرتاب میکردند، توسط بازجویان و شکنجه گران زندانهای جمهوری اسلامی به شدیدترین وجهی مجازات شدند تا درس عبرتی برای دیگران شوند. شلاق و شکنجه جیره روزانه زنان زندانی شد که حاضر نشدند تن به قوانین اسلامی زن ستیز بدهند، سران جمهوری اسلامی در اوج عجز و ناتوانی از پس انتقام از این زندانیان برآمدند. جوخه های مرگ را در صحن زندانها برپا کردند و پیکر شکنجه شده هزاران هزار زندانی سیاسی را به دار آویختند. ولی تمام این کشتارها نتوانست نیروی مقاومت زندانیان را درهم شکند، فاجعه هولناک تابستان 67 نشان عجز و ناتوانی سران جمهوری اسلامی در مقابل مردمی بود که فرزندانشان در زندانها حماسه های مبارزه و مقاومت آفریدند. این زندانیان، پژواک صدای مبارزه و مقاومت مردمی شدند که حاضر نبودند به ارتجاع اسلامی تن دهند. بسیاری از زندانیان سیاسی جان خود را فدای آرمان رهایی انسانها و جهانی عاری از ستم و استثمار کردند.
نقطه اوج این سرکوبها تابستان 67 است، در کمتر از دو ماه هزاران زندانی سیاسی را به دار کشیدند و سپس شبانه اجساد آنها را در گورهای دسته جمعی دفن کردند. این جنایات در تاریخ بشریت با جنایات هیتلر و پینوشه و موسولینی برابری میکند پرونده این جنایت ضد بشری هنوز باز است.
دو دهه است که خانواده های این جانباختگان، این زخم عمیق و همیشه تازه را با خود حمل میکنند و با پافشاری خود، گلزار خاوران را هم چون سند جنایات جمهوری اسلامی تثبیت کرده اند. گرچه هنوز عاملین و آمرین این جنایات در مسند قدرت هستند و هم چنان جوخه های مرگ تنها ابزار تداوم حکومت زن ستیز و متحجر آنان است.
تجمع خانواده جان باختگان دهه 60 و کشتار تابستان 67 در گلزار خاوران و افشاگری و بازگو کردن خاطرات زندانیان سیاسی سابق، ترفندهای رژیم را برای به فراموشی سپردن این چنایات با شکست مواجه کرده است.
طی این سالها در پیکار خاطره ها قادر شدیم شعار "فراموش نمی کنیم، عفو هم نمی کنیم" را هم چون حقیقتی عریان در مقابل کسانی که می خواهند این جنایات هولناک رژیم جمهوری اسلامی را فراموش کنند، تثبیت کنیم، بیست سال مبارزه و پیکار خاطره ها، امروز ما را به مرحله ای رسانده تا بتوانیم با دامن زن به یک جنبش عظیم اجتماعی این شعار را تبدیل به شعار مردم ایران کنیم تا خواست محاکمه ومجازات آمرین و عاملین این جنایات در صدر خواسته های دمکراتیک و حق طلبانه مردم قرار گیرد. زمان آن فرارسیده است که با صدای بلند آرمان های رهایی بخش این جانباختگان را با سربلندی برای نسل جوان بازگو کنیم و نگذاریم این زندانیان بدون طرح هویت و آرمان شان وسیله مظلوم نمایی و شهید پروری شوند. زمان آن فرا رسیده که موضوع زندانی سیاسی، شکنجه، اعدامهای دهه شصت را به میان مردم برده و با دامن زدن به فعالیت های مبارزاتی، مانند برگزاری هر چه با شکوهتر مراسم های یادبود، تظاهرات مقابل سفارتخانه جمهوری اسلامی، آکسیون های خیابانی، جلسات سخنرانی در مورد کشتار دهه 60 برای افکار عمومی، بتوانیم فریاد دادخواهی هزاران خانواده داغدیده را به گوش مردم جهان برسانیم. ما می توانیم و باید حول محاکمه جنایتکاران جمهوری اسلامی ایران در سطح ملی و بین المللی جنبش اجتماعی توده ای وسیعی را دامن بزنیم تا بتوانیم روند محاکمه و مجازات این قاتلین را تحقق بخشیم تا جنایتکارانی که با شمشیر بر اریکه قدرت نشسته اند، بدانند که مردم جهان این جنایات و بیدادگری ها را بی پاسخ نمی گذارند و گریزی از این قضاوت و حکم تاریخ نیست.
سازمان زنان هشت مارس (ایران، افغانستان(
تابستان 1387 – اگوست 2008