شرایط رفاهی و بهداشتی در داخل زندان‌های ایران نه تنها سنخیتی با استانداردها و قوانین جهانی ندارد، بلکه حتی از حداقل‌هایی که در قوانین کشوری مقرر شده هم تبعیت نمی‌کند. این شرایط به نسبت فاصله از مرکز، بدتر هم می‌شود. در این میان اقلیت‌های نژادی و ملی و مذهبی بیش از سایرین و زنان به طور کلی بیشتر از مردان، در زندان‌ها تحت فشار قرار دارند. از یک سو فاکتورهای فرهنگی و تابو بودن زندانی شدن زن که برای خانواده «بی آبرویی» به بار می‌آورد و از سوی دیگر اخاذی‌های جنسی از سوی پلیس و وکیل و قاضی گرفته تا بازجو و زندانبان، زنان را با فشارهای مضاعف جنسیتی مواجه می‌سازد. به این عوامل‌عدم حمایت خانواده و جامعه، وضعیت مالی شکننده تر، شانس اشتغال کمتر، سرمایه، پس‌انداز و درآمد پایین‌تر و…؛ را هم باید افزود.
ما از جنگ میان قدرت‌ها منتفع نخواهیم بود. جنگی که در آن از سویی جمهوری اسلامی قرار دارد که در تلاش است تا با تزریق و تحریک حس ملی گرایی از حمایت مردم بهره‌مند شود و در مقابل او آمریکا و رژیم تحت حمایت‌های همه جانبه‌اش (اسرائیل) ایستاده‌اند و در تلاشند تا از انزجار مردم نسبت به سیستم برای مشروعیت بخشی به هر توحشی بهره برند؛ جنگ ما نیست.
ای مردمان فلسطینی که آتش‌های گلوله بر شما می‌بارد، ما نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم. ما دادخواهیم و داد خواه خواهیم ماند.
تنها راه مقابله با چوبه های دار جمهوری اسلامی ادامه مبارزه و پیشبرد وسیع و هدف‌مند و سراسری آن است. مبارزه در کف خیابان، در کارخانه ها، در مدرسه و دانشگاه، در مقابل زندان و...، با ابتکارات و خلاقیت های گوناگون می تواند نه تنها نقش مهمی را در جلوگیری از اعدام ها ایفا کند، بلکه به ادامه یابی مبارزه انقلابی در جهت سرنگونی رژیم شکنجه و دار جمهوری اسلامی یاری رساند. بر بستر این مبارزه است که شرایط برای درهم شکستن درهای زندان و آزادی همه زندانیان سیاسی مهیا می گردد.
در سی و پنج امین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در شرایطی یاد جانباختگان دهه ٦٠ و تابستان ٦٧ را گرامی می داریم که پرچم دادخواهی مادران خاوران با شعار«نمی بخشیم و فراموش نمی کنیم» در دست مادران خیزش ٨٨، خیزش دی ٩٦، خیزش آبان ٩٨ و خیزش ژینا برافراشته نگاه داشته شده است و به پیش می رود. مادران دادخواهی که از مبارزات عزیزان شان علیه رژیم جمهوری اسلامی و فدا کردن جان شان سرفرازند. مادران دادخواهی که در برابر سرکوب های وحشیانه رژیم عقب ننشسته اند و با پیام های نوید بخش شان، به روحیه مبارزاتی مردم علیه رژیم دمیده و هم چنان می دمند.
این خودکشی ها نتیجه جنایات سازمان یافته جمهوری اسلامی علیه زندانیان سیاسی است که به اشکال گوناگون در مبارزات، بویژه در خیزش ژینا و درهل دادن هر چه بیشتر کل نظام به سمت سرنگونی نقش داشته اند. آن چه که مسلم است، مسئول مرگ تک تک کسانی که پس از آزادی خودکشی کرده اند، رژیمِ دار و شکنجه جمهوری اسلامی است.
بدون شک مبارزه مادران دادخواه می تواند در پیشبرد مبارزه وسیع تر و هدفمندتر در خدمت به سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی برای ساختن جامعه و آینده ای متفاوت نقش مهمی را ایفا کنند. جامعه و آینده ای که تضمین کند چنین جنایاتی رخ نخواهند داد. آینده و جامعه ای که در آن نه تنها کسی به خاطر عقایدش زندانی و اعدام نمی شود، بلکه به عقاید مختلف و مخالف در خدمت به کشف حقیقت و تعمیق آگاهی انسان ها برای پیشرفت جامعه، میدان داده می شود.
با وجودی که جمهوری اسلامی، شمشیر را از رو بسته و با شلیک به سمت معترضین، با بگیر و ببند و ضرب و شتم، با زندان، شکنجه، تهدید، اعمال محرومیت ها و محدودیت های مختلف، تلاش می کند جامعه را تحت کنترل خود در آورد ولی روز به روز مبارزات زنان معترض در عرصه های مختلف، بی پروا تر شده و با ایده ها و ابتکارات متفاوت در مقابله با ارکان نظام قد علم می کنند و طبیعتاً زنان بیشتری هم زندانی می شوند....
ما یک بار دیگر اعلام می‌کنیم که کشتار زندانیان سیاسی تابستان ۶۷ را فراموش نمی‌کنیم و نمی‌بخشیم! ما شکنجه‌های وحشیانه‌ی جنسیتی زنان و اعدام دسته دسته آنان در دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ را فراموش نمی‌کنیم و نمی‌بخشیم! ما سرکوب خونین دی ۹۶ و آبان ۹۸ را فراموش نمی‌کنیم و نمی‌بخشیم!