زینب جلالیان، زنِ زندانی سیاسی کرد، می نویسد:
با تمام رنج‌ها و دلتنگی‌ها، هفده سال گذشت… هفده سال!
مردم شریف ایران!
مسئولان این رژیم دارند سرزمین مادری‌مان را به نابودی می‌کشانند. جوانان‌مان را می‌کشند، اعدام می‌کنند یا به زندان می‌فرستند. ذخایر و منابع طبیعی‌مان را به تاراج برده‌اند. اقتصاد کشور را ویران کرده‌اند. فقر و گرسنگی بیداد می‌کند.
شما، تا کی می‌خواهید در برابر این نابودگران بی‌رحم سکوت کنید؟!
تا کی می‌خواهید با فقر و گرسنگی دست و پنجه نرم کنید؟!
تا کی می‌خواهید نظاره‌گر نابودی کشور و آینده فرزندان‌تان باشید و دم نزنید؟!
آیا حق ما، این زندگی ذلت‌بار است؟!
... یک‌صدا فریاد بزنیم:
نه به آدمکشی، نه به اعدام، نه به زندان، نه به فقر، نه به گرسنگی…
«اگر تو از دیدن هر بی‌عدالتی، از خشم تکان بخوری، همرزم من هستی».
*چگوارا
زینب جلالیان
هشت مارس: زن بودن، کرد بودن و معترض بودن، هر یک به تنهایی کافی است که حکومت زنستیز و فاشیست جمهوری اسلامی بر رویت شمشیر بکشد. پیام زینب، اما با وجودیکه به دلیل داشتن هر سه ااین فاکتورها، زیر تیغ است؛ ادامه مبارزه برای سرنگونی است.
٢۶ فوریه ٢٠٢۵
برگرفته از تلگرام هشت مارس
hashtemars@