در سی و ششمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی 

مبارزه علیه اعدام را به مبارزه توده ای و گسترده بدل کنیم!

قدرت گیری رژیم جمهوری اسلامی با اجباری کردن حجاب و به بند کشیدن زنان آغاز شد و به کردستان و سرکوب خونین تابستان ۵۸ رسید و با کشتار و اعدام ستمدیدگان و قتل رهبران ترکمن صحرا و تداوم آن در خوزستان و سرکوب خونین خلق عرب ادامه یافت. با شکنجه و اعدام زندانیان سیاسی در سال های نخست دهه ۶۰ تداوم یافت و در تابستان خونین ۶۷ اوج گرفت. تابستانی که در آن یک نسل از بهترین و فداکارترین و از جان گذشته ترین مبارزین و انقلابیون را در زندان ها مقابل جوخه های اعدام قرار دادند و حمام خونی در سراسر زندان ها و گورستان ها و گورهای دستجمعی  به راه انداختند.

آری رژیم دار و شکنجه جمهوری اسلامی، برای تبدیل جامعه به گورستان و در خدمت به تثبیت خود، چنین جنایات فراموش نشدنی و نبخشیدنی را آفرید. جنایتی که با سکوت رضایت مندانه امپریالیست ها و حامیان شان از جمله سلطنت طلب ها و دیگرمرتجعین تایید شد.

اما تابستان داغ و خونبار ۶۷ نقطۀ پایان اعدام و قتل زندانیان سیاسی نبود و در تمامی سال های گذشته، بنا بر شرایط و اوضاع داخلی و بین المللی در خدمت تداوم زندگی ننگین رژیم ادامه یافت: ترور فعالین و اعضای سازمان ها و احزاب سیاسی در داخل و خارج از کشور، قتل های زنجیره ای در دهه ۷۰، سرکوب و قتل دانشجویان در جنبش دانشجویی تابستان ۷۸، سرکوب خونین خیزش ۸۸، ۹۶، ۹۸ و در خیزش ژینا در نیمه دوم ۱۴۰۱ و هم زمان گرفتن جان ده ها هزار نفر از زندانیان جرائم عمومی.

تنها حربه رژیم جمهوری اسلامی برای بقا در مقابل مبارزات مردم ستمدیده، شدت بخشیدن به سرکوب است. بر بستر این سرکوب است که جنگ علیه زنان و تحمیل حجاب اجباری حدتِ بیشتری یافته است؛ چرا که زخم عمیق و شکست ایدئولوژیکی که زنان با مبارزات خود بویژه در خیزش ژینا و بعد از آن، علیه حجاب اجباری بر رژیم وارد کردند، تشدید جنگ علیه زنان را تبدیل به یک ضرورت برای بقای رژیم نموده است. در حقیقت جمهوری اسلامی در پی انتقام گیری از زنان، ملل تحت ستم و بطور کلی از مردم، در خیزش ژینا است. خیزشی که زنان نقش تعیین کننده، الهام بخش و پیشتاز را در آن بر عهده داشتند. خیزشی که ستمدیدگان، کرد، بلوچ، عرب...، پیشروی آن را تضمین نمودند و توانستند توجه و حمایت مردم در سراسر جامعه را به جایگاه تعیین کننده مبارزات شان، جلب کنند. در کردستان، جوانان و نوجوانان دختر و پسر بویژه آن دسته از مبارزینی که بطور متشکل وارد میدان مبارزه شدند، با مبارزات شورانگیز خود نفس رژیم شونیست و فاشیست جمهوری اسلامی را گرفتند.

باید در نظر داشت که پس از قتل ژینا بود که موضوع زنان و ستم ملی در جامعه برجسته شد. در واقعیت زن بودن و کرد بودن، تلاقی دو تا از مهم ترین تضادهایی بوده که رژیم جمهوری اسلامی از بدو قدرت گیری تا کنون با آن روبرو بوده است. در عین حال در کردستان همواره مبارزه متشکل و سازمان یافته، جزئی از تاریخ مبارزاتی این خطه بوده و این امر برای جمهوری اسلامی غیر قابل تحمل بوده و هست.

بر این اساس و بر پایه تضاد های دیرینه رژیم که از ابتدای قدرت گیری با آن دست به گریبان بوده (موضوع زنان، ملل تحت ستم و فعالیت سازمان یافته) علت صدور حکم اعدام برای شریفه محمدی و پخشان عزیزی در هفته های اخیرمعنا می یابد.

اما

در مقابل تمامی ددمنشی های رژیم و اعدام معترضین خیزش ژینا، صدور بی وقفه حکم اعدام و بستن احکام طویل المدت برای زندانیان سیاسی بویژه فعالین زن، اعدام فله ای زندانیان عادی، اذیت و آزار، بازداشت و زندانی کردن خانواده های دادخواه به جرم دادخواهی و...، از دل سیاهچال ها، کارزار«سه شنبه های  نه به  اعدام» که در حقیقت مبارزه علیه رژیم دار و شکنجه است، راه اندازی می شود و صدای این اعتراض از دیوارهای بلند و قطور زندان ها عبور می کند و در جامعه طنین می افکند.

جمهوری اسلامی، فوج فوج فعالین حوزه های گوناگون مبارزاتی و معترضین خیزش های اخیر بویژه خیزش ژینا را زندانی کرد تا از طریق این گروگانگیری مردم خشمگین و متنفر از کل نظام را مرعوب کند؛ اما زندانیان اسیر، با تمام تهدید ها، انواع شکنجه ها، اعتراف گیری های اجباری و اعدام ها؛ زندان ها را به مکانی برای ادامه مبارزه، برای دفاع از مبارزات اقشار و طبقات گوناگون و به مکانی برای مقابله با حکم شنیع اعدام بدل کرده  و این چنین به اهداف مرتجعانه و سرکوبگرانه رژیم ضربه وارد کرد. آن چه که تا کنون محرز شده این واقعیت است که مرعوب کردن مردم با افزایش اعدام ها که یکی از اهداف اصلی رژیم را در بر می گیرد، موثر واقع نشده است؛ چرا که پا به پای افزایش اعدام ها، کارزار «سه شنبه های نه به اعدام» در زندان ها در حال گسترش و همه گیر شدن است و بیرون از زندان نیز مبارزات اصناف مختلف بدون وقفه ادامه دارد.

زنان زندانی سیاسی اوین در پیوستن به کارزار«سه شنبه های نه به اعدام» نه تنها  با پیش گذاشتن شعار هایی هم چون «بند زنان اوین، هم صدا هم پیمان، تا لغو حکم اعدام، ایستاده ایم تا پایان» در رسا کردن صدای اعتراض علیه شکنجه و اعدام نقش مهمی ایفا کردند، بلکه با صدور بیانیه های مختلف به افشای اهداف رژیم از اعدام ها پرداختند. وقتی زنان زندان اوین در بیانیه شان اعلام کردند که «این نه فقط حکم اعدام شریفه بلکه حکم اعدام همه «ما» فعالین کارگری، سیاسی، مدنی، حقوق بشری و فعالین حوزه زنان است...»، بدرستی بر این واقعیت انگشت گذاشتند که افشا و مقابله با رژیم و اهداف اش از تشدید سرکوب و « عادی» سازی آن در جامعه و گرفتن جان انسان ها با طناب دار، وظیفه همه «ما» هایی است که درحوزه های مختلف مبارزاتی سهم گرفته ایم.

ترفند تشدید سرکوب توسط جمهوری اسلامی با هدفِ ایجاد رعب و وحشت و کنترل جامعه، به عکس خود بدل شد و به موج تازه ای از مقاومت نه تنها در زندان ها بلکه در سطح جامعه، دامن زد.  مبارزه مادران و خانواده های دادخواه  به رغم اذیت و آزار و به بند کشیدن تعدادی از آنان، مبارزه و ومقاومت گسترده زنان* علیه حجاب اجباری، اعتراضات گسترده کارگران، معلمان، بازنشستگان، پرستاران، ملیت های تحت ستم، فعالین محیط زیست و...؛ نمونه های بارز این مقاومت و ایستادگی در فضای بشدت سرکوبگرانه است.

اگر فعالیت متشکل برای رژیم جمهوری اسلامی همواره خط قرمز بوده و هست، برای صف عظیم ستمدیدگان یعنی اکثریت جامعه، پاسخ صحیح به یک ضرورت برای پیشبرد مبارزه نقشه مند است. با پاسخگویی به این معضل دیرینه درون صفوف اقشار و طبقات ستمدیده است که می توان مبارزه را بشکل توده ای، گسترده و متشکل علیه اعدام و درجهت درهم شکستن درهای زندان و آزادی همه زندانیان سیاسی که با سرنگونی انقلابی رژیم جمهوراسلامی میسر می شود، به پیش برد. در چنین مسیری است که از نفوذ و دخالت قدرت های امپریالیستی حافظان نظم ستمگرانه و حامیان شان جلوگیری می شود.

در این میان فعالین و تشکلات مبارز و انقلابی زنان* هم چون سازمان زنان هشت مارس می توانند و باید نه تنها به مبارزه خود علیه حجاب اجباری، که فشرده ستم جنسی/ جنسیتی می باشد، شدت بخشند، صفوف مبارزین خود را گسترش دهند و مردم بویژه مردان را درگیر این مبارزه حیاتی نمایند، بلکه با پیشبرد مبارزه سازمان یافته به فراگیر کردن شعار «نه به اعدام» در میان صفوف ستمدیدگان و کمک به ایجاد تشکلات توده ای و مورد نیاز انقلاب، یاری رسانند. بر بستر پیشبرد چنین مبارزه هدفمند و انقلابی است که یاد همه جانباختگان گرامی داشته می شود و راه مبارزاتی شان ادامه می یابد.

سازمان زنان هشت مارس (ایران-افغانستان)

۳۰مرداد ۱۴۰۳/ ۲۰ اوت ۲۰۲۴